Ο κήπος των καταραμένων λουλουδιών.

Κεφάλαιο 10ο

 Ξαφνικά ένιωσα εξουθενωμένη. Όλη η ένταση του δείπνου είχε ξεγλίστρησει από μέσα μου άφηνοτάς με να σέρνω με κόπο, χωρίς δύναμη πια, το υπόλοιπο σώμα μου. Αφήσαμε γρήγορα πίσω μας την τραπεζαρία περνώντας στο επόμενο δωμάτιο όπου υπήρχε ένα μικρό καθιστικό. Μια τεράστια υπερφορτωμένη βιβλιοθήκη δέσποζε στην ακρή, ακριβώς δίπλα από τον φθαρμένο καναπέ και την υπεραιωνόβια ξεφτισμένη δερμάτινη πολυθρόνα. Πάνω της έπεφτε πρόχειρα ένα σκούρο πράσινο ριχτάρι με εμπριμέ σχέδια. Οι τοίχοι είχαν όλοι την ίδια μπεζ απόχρωση, όπως και στην τραπεζαρία, ενώ το ίδιο παχύ καφέ χαλί κατάπινε τον μικρό κυκλικό χώρο. Εκπλήκτη διαπίστωσα πως υπήρχε μια μικρή τηλεοράση σ'ένα από τα ράφια της βιβλιοθήκης. Συνοφρυώθηκα κοιτάζοντας τη Νιόβη. Εκείνη κρατώντας ακόμα το μπράτσο μου απαλά, ακολούθησε το βλέμμα μου.

 <<Δεν δουλεύει.>> απάντησε στο ερώτημα που ποτέ δεν έθεσα. Θα παραξενεύομουν αν όντως δουλεύε, σκέφτηκα αμέσως χωρίς να πω φωναχτά τις λέξεις. Έκανε μια σύντομη παύση σε περίπτωση που ήθελα να ρωτήσω κάτι άλλο, όμως εξακολούθησα να είμαι σιωπηλή. Με την άκρη του ματιού μου έριξα μια τελευταία ματιά στο σκοτεινό δωμάτιο, δεν μπορούσα να διακρίνω κάποιο παράθυρο ή πόρτα.  Καθησύχασα τον εαυτό μου αμέσως, προσποιούμενη το αμυδρό σκοτάδι που υπήρχε. Αύριο θα μελετούσα καλύτερα τον χώρο. Μετά τον αποψινό ύπνο θα έπαιρνα την κατάσταση στα χέρια μου. Η απόδραση ήταν θέμα μονάχα ώρων. 

 Μου φάνηκε ότι μας πήρε χρόνια να ανέβουμε τα πέντε σκαλιά που μεσολαβούσαν ανάμεσα στο μικρό καθιστικό και στο υπνοδωμάτιο που βρίσκοταν, στην ουσία, στη σοφίτα του σπιτιού. Η Νιόβη με οδήγησε σ'ενα μεγάλο χώρο. Δεν ήταν τόσο φωτεινό, όμως υπήρχε έντονα η απόπειρα να δείχνει κοριτσίστικο κυρίως λόγω των παστέλ χρωμάτων που κυριαρχούσαν στα μαξιλάρια. Τα ταβάνι δεν ήταν τόσο ψηλό και έπειτα από μερικά μέτρα, ο τοίχος γίνοταν ξύλινος και ενώνονταν με το ταβάνι, καταλήγοντας να δημιουργεί μια κλίση-σαν πλεύρα τριγώνου που το πάτωμα ήταν το σημείο αναφοράς. Ήταν συμμετρικό όμως. Ύπηρχαν έξι όμοια κρεβάτια, τρία στη μια πλευρά, τρία στην άλλη που ακουμπούσαν τους τοίχους δημιουργώντας έτσι ένα στενό διάδρομο. Ύπηρχαν δύο κομωδίνα ανάμεσα στα κρεβάτια κι από τις δυο πλευρές, ενώ στον πίσω τοίχο υπήρχε μια μακριά ξύλινη ντουλάπα. Το καφέ χρώμα είχε χάσει τη λάμψη του, ενώ στα φύλλα των νουλαπιών υπήρχαν ζωγραφισμένα με μπογιά μικρά λουλούδια -ακόμα κι εκείνα φαίνονταν μαραμένα. Στο πάτωμα, κοντά στη ντουλάπα, υπήρχαν δύο μικρές στοίβες με ογκώδη βιβλία. Στα αριστερά κρυβόταν μια καφετί ξύλινη πόρτα, επίσης διακοσμημένη με ζωηρά άψυχα λουλούδια. Ξανακοίταξα τον χώρο με ένα αίσθημα έντονου πανικού αυτή τη φορά. Δεν υπήρχαν παράθυρα πουθενά. Ζαλίστηκα από την διαπίστωση.