Ο κήπος των καταραμένων λουλουδιών.

Κεφάλαιο 17ο

 Έβαλα τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι μου καθώς απέμεινα να κοιτάζω ψηλά την διαχωριστική γραμμή του ορίζοντας ανάμεσα στον γκρίζο ουρανό και το πράσσινο τέρας μπροστά μου. Το πρόσωπό μου σκεπτικό, όσο το μυαλό μου έκανε τους βασικούς υπολογισμούς.  2 μέτρα..ή μήπως 3; Ναι, σίγουρα 3 μέτρα, καταλήγω νιώθοντας τον πανικό μέσα μου να γιγαντώνεται, ξεπερνώντας τελικά ακόμη και τον τοίχο.

 <<Τί ακριβώς είναι αυτό;>> ρωτάω ξέπνοη στρέφοντας το βλέμμα μου προς εκείνες. Η μικρή ζάρα ανάμεσα στα φρύδια έμοιαζε να έχει βαθύνει περισσότερο. 

 <<Ο πράσινος Λαβύρυνθος.>> απαντάει σχεδόν ψιθυριστά η Νιόβη. 

 Τα μάτια μου γούρλωνουν από την έκπληξη, όμως εκείνη δεν με κοιτάει. Έκανε ένα βήμα μπροστά ακουμπώντας τις παχιές φυλλωσιές αυτού του παράξενου τοίχου. Κοκάλωσα στη θέση μου παρακολουθώντας υπνωτισμένη, ανίκανη να πω οτιδήποτε στην απάντηση που έλαβα.

<<Ο πράσινος Λαβύρυνθος εκτείνεται σε όλο το δάσος, δεν ξέρουμε πόσο μεγάλος είναι, μόναχα πόσο ψηλός.>> λέει τελικά και τα μάτια της ορθώνονται στο ύψωμα του τοίχου. 

 <<Όχι...>> απαντάει αποφασιστικά λύνοντας την μικρή στοιχομυθία μας η Ιώ, κοιτώντας την ίδια αόριστη γραμμή που κοιτούσα εγώ πριν μερικά λεπτά. << Ο πράσινος Λαβύρυνθος δεν εκτείνεται σ'όλο το δάσος...ο πράσινος Λαβύρυνθος είναι το δάσος.>> λέει τελικά όσο τα μάτια της τελειώνουν πάνω μου όταν τελειώνει η ίδια τη φράση της.

 Το κορμί μου συσπάται στην απάντηση της σαν να το διαπέρασε στατικός ηλεκτρισμός. Ήμουν τόσο μπερδεμένη. 

 << Τί εννοείς;>> ρώτησα.

<<Εννοώ ότι το παραμικρό βήμα που θα κάνεις πέρα από το σπίτι, θα πέφτεις πάνω σ'εναν από τους θεόρατους τοίχους του Λαβύρυνθου.>>

 <<Πόσο μεγάλος είναι αυτός ο Λαβύρυνθος τελός πάντων;>> ρώτησα πάλι χωρίς να μπορώ να συγκρατήσω τον θυμό μου. Το χέρι μου έτριβε μηχανικά το κεφάλι μου.

 Η Νιόβη κατέβασε το κεφάλι της αμέσως αντικρύζοντας το υγρό χώμα που λέρωνε τις μύτες από τα άσπρα καθαρά αθλητικά παπούτσια της, αμέσως υπέθεσα πώς η απάντηση δεν θα ήταν εύκολη. 

  Η Ιώ άφησε έναν μικρό ανεστεναγμό. Ο κλήρος έπεφτε πάλι σε εκείνην. 

 Μα πότε έμαθα αλήθεια να τις διαβάζω; Να προβλέπω τις κινήσεις τους; Διέγραψα ένα αχνό χαμόγελο εστιάζοντας καλύτερο το βλέμμα μου πάνω στην Ιώ.