Ο κήπος των καταραμένων λουλουδιών.

Κεφάλαιο 4ο

  Ο οξύς πόνος στο μέτωπο μου με κάνει να συνοφρυωθώ ελαφρά, μπερδεμένη ακουμπάω στα τυφλά το σημείο απ'όπου προέρχεται ο πόνος ψάχνοντάς το. Εκείνο το λεπτό όλο το σώμα μου τραντάζεται κι εγώ πιέζω το πονεμένο σημείο με περισσότερη δύναμη απ'όση θα έβαζα κανονικά. Ένας μικρός ήχος ξεφέυγει από τα χείλη μου. Τι ήταν αυτό;

 Λακούβα. Μου απαντά μια φωνούλα μέσα μου κι αμυδρά μια ανάμνηση τις ίδιας αίσθησης φωτίζει το σκοτεινό μυαλό μου. Η αγωνία καταπίνει την μαυρίλα, κι εγώ, αδύναμη, νιώθω ευγνωμοσύνη που η ανάμνηση κατάφερε να με ξυπνήσει. Το χέρι μου ψηλαφίζει το σκληρό επίπεδο όπου είμαι ξαπλωμένη. Πεταρίζω τα βλέφαρα μου νιώθοντας το μούδιασμα να υποχωρεί και την θέση του να παίρνει η διάυγεια. Σε εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που μεσολάβουν πριν ανακτήσω πλήρως τις αισθήσεις μου, τα πρωτα κύματα πανικού έρχονται πάνω μου με ορμή.  Ανοίγω τα μάτια μου απότομα αφήνοντας μια ανάσα. Βρίσκομαι ξαπλωμένη στην άκρη ενός άγνωστου βαν εν κινήσει. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, το βλέμμα μου περιπλανιέται απεγνωσμένα στο μικρό χώρο ψάχνοντας για κάτι γνώριμο. Κατερίνα; αναρωτιέμαι βουλιάζοντας ακόμη περισσότερο στον κυκλώνα του πανικού.  Τα τελευταία γεγονότα πριν χάσω τις αισθήσεις μου παίζουν σαν μικρή ταίνια μπροστά μου, καθώς τα μάτια μου πέφτουν στον οδηγό. Θέρμη πλημυρίζει τις φλέβες μου και ένα βίαιο μίσος μου κόβει την ανάσα. Δεν έχω νιώσει πότε μου παρόμοιο συναίσθημα. << Ποιος είσαι εσύ; >> ουρλιάζω και σηκώνομαι απότομα στα γόνατα μου βάζοντας τις παλάμες μου για στηρίξη. Ο κόσμος γυρνάει για λίγο γύρω μου κι εγώ δεν περιμένω απάντηση.  Ψάχνω να βρω μια διέξοδο όμως το βαν δεν έχει παράθυρα. Πέφτω με λύσσα στην μια πλευρά χτυπώντας τις παλάμες μου πάνω στο αυτοκίνητο. Με όλη μου την δύναμη χτυπάω τα χέρια μου πάνω του ουρλιάζοντας παράλληλα για βοήθεια. Ο μεταλλικός ήχος μαζί με την φωνή μου ηχεί παντού στο μικρό χώρο και επιστρέφει πίσω τρυπώντας τα αυτιά μου. Ο θόρυβος πάλλεται μέσα στο κεφάλι  μου στέλνοτας κύματα απόγνωσης σε όλο το κορμί μου.  << Όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλά.>> επαναλαμβάνω στον εαυτό μου, μάταια προσπαθώντας να με καθυσηχάσω.

 Το βαν σταματάει και ο αμίλητος οδηγός βγαίνει έξω. Νιώθω τα πόδια μου να λύνονται και όλα τα ψέμματα που είπα στον εαυτό μου για να τον καθυσηχάσω, τα βλέπω τώρα να γκρεμίζονται μπροστά μου αδύναμα, σαν τραπουλόχαρτα. Ένα παράξενο ρίγος διαπερνά κάθε σπιθαμή του κορμιού μου.