Ο κήπος των καταραμένων λουλουδιών.

Κεφάλαιο 2o

 Απόψε είναι η μεγάλη βραδυά σκέφτομαι με ενθουσιασμό όσο βγάζω απο την σακούλα το καινούργιο φόρεμα που αγόρασα μετά το σχολείο μαζί με την Κατερίνα. Η καημένη, αναρωτιέμαι αν μπόρεσε να συγκεντρωθεί έστω για ένα δευτερόλεπτο στο μάθημα σήμερα ή την ζάλισα εντελώς με τα δικά μου. Έπρεπε όμως να τα βγάλω από μέσα μου. Της εξομολογήθηκα τα πάντα. Από τα γεγονότα που συνέβησαν μέχρι τους φόβους μου, και εκείνη με άκουσε με κατανοήση και με συμπόνια. Δεν τολμώ να παραδεχτώ στον εαυτό μου, αλλά πολλές φορές μέσα στην μέρα με έπιασα να κοιτάζω το κινητό μου και να περιμένω μιαν απάντηση από τον Δημήτρη, όμως δεν ήρθε πότε αυτή η απάντηση κι ας μου την χρωστούσε. Έτσι κάνει πάντα. Αφήνει πάντα τα πραγμάτα στη μέση. Τα βλέμματα μας, τις υποσχέσεις, τα χάδια προσπερνώντας και κοιτώντας απο μακριά. Βάζοντάς μου φωτιές και αφήνοντας με να σιγοκαίω μόνη μου.  

 Φοράω το χοντρό μαύρο καλσόν μου και βάζω το φόρεμα. Τι κι αν βρέχει του σκοτωμού έξω, η περίσταση το απαιτεί. Σκέφτομαι πως το φόρεμα θα ταιριάξει αρμονικά με τα μαύρα κοντά δερμάντινα μποτάκια μου. Είναι ένα σκούρο εφαρμοστό μπορντώ πλεκτό φόρεμα, στο χρώμα του ερυθρού κρασιού, με μήκος μια παλάμη πάνω από το γόνατο και μανίκια του φτάνουν μέχρι τους αγκώνες. Αποφασίζω να πιάσω τα μαλλιά μου ψηλά πάνω μιας και κάνουν τα πρασινομελί μάτια μου να φαίνονται μεγαλύτερα. Βάζω λίγο μείκ-απ και αποφασίζω να φορέσω το σκούρο κόκκινο κραγιόν που κάνει τα χείλη μου να φαίνονται πιο ζουμερά. Τραβάω μια μικρή διακριτή γραμμή με το αί-λάινερ κατα μήκος του ματιού μου, κάνοντας το στυλ μου πιο δραματικό και σέξυ παράλληλα. Το μπορντώ χρώμα με κάνει να φαίνομαι πιο ποθητή και σε συνδιασμό με το κραγιόν μου, θα φαντάζω ακαταμάχητη. Για τελεύταια πινελιά αποφασίζω να φορέσω ένα περίτεχνο περιδέραιο σε ασημί απόχρωση με λεύκες λεπτομέρειες. Ψάχνωντας την μπλεγμένη μπιζουτιέρα μου, το βλέμμα μου πέφτει πάνω στο δώρο που είχε χαρίσει ο Δημήτρης πρώτη φορά για τα γενέθλια μου. Είναι ένα μεταγιόν με πολύχρωμες πέρες που τα πλαισιώνουν μπορντώ λουλούδια. Με μια δόση εκνευρισμού το σπρώχνω πιο βαθιά στα υπόλοιπα φο-μπιζού μου. Έτοιμη, σκέφτομαι κοιτάζοντας το είδωλο μου στο καθρεύτη  ευχαριστημένη από το τελικό αποτέσμα.                                                                               <<Έτσι πας ντυμένη στην Κατερίνα εσύ; >> αναπηδώ έκπληκτη στον ήχο της φωνής του. Ο Δημήτρης με σταυρώμενα τα χέρια στο στήθος του και ακουμπισμένη την πλάτη στον τοίχο με παρατηρεί. Φοράει ένα απλό παλιό κοντομάνικο και την φόρμα γυμναστικής του. Πόση ώρα να στέκεται εκεί άραγε;