Ο κήπος των καταραμένων λουλουδιών.

Κεφάλαιο 1ο

 Κλείνω την πόρτα του δωματίου πίσω μου, χοροπηδώντας σαν μικρό παιδί. Νιώθω την καρδιά μου έτοιμη, να σπάσει. Η θερμοκρασία του σώματός μου έχει ανέβει σίγουρα δύο βαθμούς. Νιώθω να καίω ολόκληρη.
Είναι δυνατόν να συνέβη σ'εμένα αυτό; αναρωτιέμαι κι ένα πλατύ χαμόγελο σκάει στο πρόσωπό μου όσο το μυαλό μου παίζει ξανά-και-ξανά την στιγμή με εμένα και τον Πάνο έξω από το φροντιστήριο.
Ο Πάνος!
Ο πιο κούκλος μαθητής της φετινής τρίτης λυκείου, με ρώτησε αν θα είμαι στο πάρτι που διοργανώνει η τάξη του και αν θα ήθελα να πάμε μαζί.  Αφήνω μια μεγάλη ανάσα και ψάχνω το κινητό μου ενθουσιασμένη.
'Αυτό πρέπει να το πω αμέσως στην Κατερίνα' σκέφτομαι, όσο το δάχτυλό μου γλιστρά πάνω απο την οθόνη του κινητού μου σαρώνοντας τις επαφές μου. Η αναμονή δεν κρατάει πολύ και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα ακούω την τσιριχτή φωνή της.

<< Πες τα μου όλα! >> ουρλιάζει χαρούμενα.
Αντί γι'αυτό τσιρίζω για ένα δευτερόλεπτο. Το κάνω πάντα αυτό με την κολλητή μου,την Κατερίνα, όταν κάτι σουπέρ, φανταστικό και απρόσμενο μου συμβαίνει.
<< Λοιπόν...>> λέω, κάνοντας μια παύση και ανασαίνοντας βαθιά << Μου ζήτησε να πάμε μαζί στο πάρτι! >> λέω γρήγορα δαγκώνοντας το κάτω χείλος μου.
Και τότε εκείνη ουρλιάζει ακόμα πιο δυνατά μέσα στο αυτί μου. << Τι εννοείς; Πως έγινε, μη μου λες τα μισά γαμώτο, πάρ'το απο την αρχή. Από την στιγμή που έφυγα και μετά, τι έγινε; >> με βομβαρδίζει με τις ερωτήσεις της.
<< Με περίμενε να τελειώσουμε από το μάθημα, μετά με πλησίασε και με χαιρέτησε! >>
<< Το ξέρω αυτό βρε ούφο, μπροστά ήμουν. Παρακάτω! >> μου τσιρίζει ανυπόμονα.
<< Εεε και τέλος πάντων, μου είπε για το πάρτι που θα κάνει η τάξη του...>> έκανα μια παύση παίρνοντας μια ανάσα και συνέχισα. << Μετά με ρώτησε αν θα ήθελα να πάμε μαζί.>> είπα τελικά και ένα μικρό χαμόγελο ξέφυγε απο τα χείλη μου αβίαστα.
<< Ωω Θεέ! >>
<< Αυτό τώρα θεωρείται ραντεβού; >> ρώτησα αβέβαιη κατσουφιάζοντας.
<< Φυσικά παιδάκι μου! Φως φανάρι, σε γουστάρει,λιώνει,πεθαίνει! >> είπε και ο τόνος της ανέβαινε κατακόρυφα.

<< Κατερινάκι, ηρέμησε. Ποτέ δεν κάνει κίνηση. Και στην τελική>> δίστασα για μερικά δευτερόλεπτα, << δεν ξέρω...>> είπα τελικά με ένα κόμπο στο λαιμό.

<< Τι δεν ξέρεις; Το θέμα είναι να θέλεις. Θέλεις, ή...σκέφτεσαι ακόμα τον Δημήτρη.>> με ρώτησε χαμηλόφωνα, σχεδόν συνωμοτικά.

Η συζήτηση γύρω από τον Δημήτρη γίνεται πάντα με άκρα μυστικότητας, πάντα χαμηλόφωνα και πάντα αφού έχουμε βεβαιωθεί πως είμαστε μόνες μας. Στο άκουσμα του ονόματός του η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο και βούλιαξε.<< Ο Δημήτρης είναι απαγορευμένος για 'μένα. Τον έχω ξεπεράσει και μου αρέσει ο Πάνος εκατό-τοις-εκατό. Δες πόσο ενθουσιάστηκα που μου είπε για το πάρτι.>> είπα γεμάτη σιγουριά τονίζοντας την τελευταία πρόταση.