Ο κήπος των καταραμένων λουλουδιών.

Κεφάλαιο 27ο

Η γνωστή ιριδίζουζα λάμψη με χτυπά σαν στατικός ηλεκτρισμός. Το εσωτερικό των ματιών μου φωτίζεται με χρώματα που σχεδόν με τυφλώνουν. Ξέρω πως πάντοτε αύτη θα είναι η αρχή των πραγμάτων που διαδραματίστηκαν. Το τέλος τους θα είναι η αρχή των δικών μου ιστορίων.

Αφήνω μια ξέπνοα μια μικρή ανάσα και το σκηνικό βάφεται ολόμαυρο. "Ηλέκτρα;" την φωνάζω μέσα στις σκέψεις μου.

Που είναι το όραμα μου; Που είναι η Ηλέκτρα, σκέφτηκα έντρομη. Θα έπρεπε να την είχα δει, θα έπρεπε έστω να την είχα νιώσει ή να την είχα αισθανθεί.

Αυτή η σκέψη στέλνει κύματα πανικού σε ολόκληρο το κορμί μου. Η τελευταία  μου ανάμνηση ξεπροβάλει μπροστά μου σαν απόκομμα παλιάς ταινίας.

Μας βλέπω μαζεμένες στο μικρό δωμάτιο. Ακούω την φωνή μου, να μιλά με πάθος για την εξόδο μας και πως θα πρέπει να κάνουμε κουράγιο. Ύστερα ακούω εκείνη. 

Μου συστήνεται. Μαθαίνω το πραγματικό όνομα της. "Μαγδαλινή", λέει απαλά και το ονόμα τυλίγεται με στοργή μέσα μου, σαν μεταξωτή κορδέλα. 

Ακούστηκε ένας χαμηλός ήχος από πόδια που σέρνονταν - κάτι βρισκόταν στο δωμάτιο μαζί μου. Κάτι βρισκόταν μέσα στο όραμα μου. Προσπάθησα να διώξω τον ενοχλητικό θόρυβο και να συγκεντρωθώ στην παρουσία της Ηλέκτρας. Άφησα τα μάτια μου να κλέισουν ένω σιωπηλά αναζητούσα μια δική της ένδειξη.

Οι παχιές καστανές μπούκλες της τρεμόπαιξαν μπροστά στα μάτια μου. "Ηλέκτρα !", της φώναξα δυνατά όμως εκείνη δεν στάθηκε, μου χαμογέλασε φευγαλαία και το τοπίο βάφτηκε με ζωηρά πράσινα χρώματα. Βρίσκομαι έξω, συνειδητοποιήσα καθώς έκανα τα πρώτα μου βήματα στην παχιά χλώρη. Τα πάντα μύριζαν βροχή και λάσπη. Ο αέρας φαινόταν θυμωμένος και σε κάθε του κίνηση παρέσερνε με μανία τα φύλλα των δέντρων. 

"Ηλέκτρα!" φώναξα κάνοντας μια στροφή γύρω από τον εαυτό μου. "Εγώ είμαι, γύρισα. Γύρισα πίσω, πού είσαι; " Χώθηκα πιο βαθιά στο καταπράσινο τοπίο που φαινόταν να με κατάπινε χωρίς να το αντιλαμβάνομαι. Σύντομα δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα πέρα από τον ψηλό Πράσινο Λαβύρυθνο και τις μπερδεμένες φυλλωσιές του. 

"Ηλ..." σταμάτησα απότομα, στο μέσο της φράσης μου, όταν είδα την κρυστάλλινη λάμψη να παγώνει τον χρόνο που ζούσα σε εκείνο το όραμα. 

Η σκιά ήταν τεράστια και παραμορφωμένη. Ξεπρόβαλλε μπροστά μου, σχεδόν από πάνω μου απειλητική, πιο πλατιά από την μέση και πάνω, και πλησίασε στο πρόσωπό μου.