Gerçekten soruyorum... Hiç geç kalmış hisseder mi insanlar? Karnıma ağrılar sokuyor bu his.
Düşünüyorum da... O gün Laura'nın dediğini dinleyip baloya gitmeseydim ne olurdu? Gwen'i hiç öpmeseydim... Ne farklı olurdu hayatımda? Onca şeyle yine uğraşır mıydım? Laura bütün o başına gelenleri yaşar mıydı? Her şeyin kilit noktası benim bu hatam mı?
Psikolog olmak için çabalasaydım mesela... Yaşadığım hayat beni tatmin eder miydi acaba? Yoksa yine daha fazlasını mı isterdim?
On yıl sonrası o kadar uzak gözüküyor ki... Ama çok yakın olduğunu biliyorum. Hemen dibimde beni bekliyor. Olacakları şimdiden ayarlamış... Sürekli hayatımızdaki eksiklere odaklanmak ne kadar mantıklı? Ya bu yüzden birçok şeyi kaybediyorsak? Ya bu yüzden kendimizi kaybediyorsak?
Elimizden alınanlara oturup ağlamak yerine daha fazlasını kazanmaya çalışacak kadar güçlü olmak için ne yapmamız gerek mesela? Hayat kaybettiklerinizin arkasından gidişlerini izlemek adına durmak için fazla kısa... Dünya her şekilde dönecek. Yalnızlığımı gidermem için beklemeyecek beni. Babamın bana yaşattıklarından kurtulmamı beklemeyecek.
Yüzme yarışlarından önce hep robotlaşmam söylenirdi. Kimsenin hayatı yaşamak için de robotlaşmak gerektiğini söyleyecek cesareti yok sanırım.
Hiç gerçekten ne istediğini kendisine soran insanlar var mı acaba dünyada? Ve alacağı cevap uğruna sonuna kadar savaşacak kişiler...
Tabi ki... Verilen bazı savaşlar yalnızca kan kaybıdır.
Yaptığınız en küçük olay, öylesine yürümeyi tercih ettiğiniz bir yol geleceğinizi en ince ayrıntısına kadar etkileyebilir. Hayatın en büyük heyecanı bu sanırsam... Bu gece yatmadan önce su yerine içtiğin bir çikolatalı süt seni inanılmaz iyi hissettirip yıllarca bu hisse sarılmana sebep olabilir.
Bayan Tyler'la saçma sapan bir sebepten dolayı flört etmek istemeseydim belki de Serena şu an yaşıyor olacaktı. Babam yaşıyor olsaydı belki de hala ölümle burun buruna olacaktım. Veya babam gerçekten iyi bir insan olsaydı Laura'yı asla tanımayacaktım. Vanessa o gün benimle havuza atlamasaydı çocukluğum yapayalnız geçecekti.
Ve o gün Gwen beni öpmeseydi... Ne olacaktı?
Şu an... Angela'nın hislerine karşılık verirsem ne olacak? Bunu gerçekten istiyor muyum?
Dudağımı silerek ayağa kalktım.
Gerçekten ne istiyorsun Holly? Gerçekten kim olmak istiyorsun? Son gününe ne kadar kaldığını bilmeden... Uzun veya kısa hayatını nasıl harcamak istiyorsun?
Ben kendime bu soruyu sormayı hak ettim.
"Teşekkür ederim." dedim Angela'ya gülümseyerek.
Kaşlarını çattı.
"N-Neden?"
"Çok önemli bir şeyi fark etmeme sebep oldun."
Üzerimi düzeltip bir taksiye işaret ettim. Tam taksiye binecekken Angela elimi tuttu.
"Seni bu halde yalnız bırakamam."
"Ama benim acilen yalnız kalmam gerek." diyerek elimi kurtarıp taksiye bindim.
Sanırım... Ne olursa olsun... İnsan gerçekten arzu ettiği şey için asla geç kalmaz.
"Havaalanına lütfen..."
Ve benim gerçekten arzu ettiğim tek şey... Hayatıma tam anlamıyla sahip olabilmek.
——
