"Size kek falan getirdim..." diyerek içeriye giren kişiye hafif ağzım açık bakakalmıştım.
Her defasında... Nasıl yapıyordu bunu? Nasıl kendine hayran bırakıyordu...
Gözlerimi bana sert çıkışma ihtimalinin verdiği korku yüzünden hızla kaçırdım. Hazel'a döndüğümde gülümseyerek bana bakmasına karşı gözlerimi devirmiştim.
"Teşekkürler Laura." dedi Hazel.
Hala hastanedeydik çünkü Hazel'ın iyi olduğuna yüzde yüz emin olmak istiyordum. Birkaç gün daha burada kalacaktık. Daha sonra... Hazel ve Sandy'i olabildiğince uzak bir yere yollamak istiyordum. Ama bu sadece bir plan. Gerçekleşmesini umduğum bir plan.
"Nasıl oldun?" dedi Laura üzüntüyle.
Hazel'ı tanımıyordu bile... Ama ben ve Sandy'nin üzülmesi onun da üzülmesi için gayet yeterli bir sebepti. Kafamı istemsizce yana eğip ona gülümserken buldum kendimi. O ise bana bakmadan direkt Hazel'a odaklanmıştı. Violet konusunda bana kırgın olduğunu biliyorum ama bu böyle devam etmeli.
Emily senden tamamen vazgeçtiğime ikna olmalı ki yanınıza yaklaşmam ona batmasın.
"Daha iyiyim. Teşekkürler."
Gülümseyerek Sandy'e döndü.
"Sen nasılsın?"
"İyiyim..." dedi Sandy gülümseyerek.
"Ben de iyiyim!" dememle Sandy ve Hazel gülse de o gözlerini devirmişti.
"Kekleri sen mi yaptın?" dedim merakla.
"Evet."
"İyi oldu baştan söylediğin. Az kalsın yiyecektim."
Hazel ve Sandy bu küçük atışmamızdan gayet memnundu.
"Daha güzellerini asla yiyemeceğin için zirveye çıkmak istememeni anlıyorum."
"Daha güzelleri sanki hep ağzımın içinde."
Ablam öksürdü.
"Kızlar... Çocuk. Çocuğum da burda."
"Sen bir de seninkinin olaylarını duy." dememle Sandy'nin gözleri büyüdü.
Sandy hızla Hazel'a döndü.
"Anne! Sence ben Holly'le benziyor muyum?"
"İkinci bir Holly doğurmuşum resmen."
"Ne mutlu dünyaya." dedim Laura'ya bakarak.
"İşte! Çok tuhaf ama benim aşık olduğum insan da Laura'nın aynısı!" demesiyle hem Laura hem de ben içtiğimiz kahveyi püskürtmüştük.
Hazel kahkahayı patlatsa da şu an Laura'nın olduğu tarafa bakamıyordum.
"Fotoğrafı var mı?"
"Evet... Aslında... O da seninle tanışmak istiyordu."
Hazel'ın heyecanlanması bu sefer kahkahayı bana patlattırmıştı.
"Şu an dışarda."
"Ben çağırırım lütfen..." diyerek yataktan kalkıp kızı içeriye çağırdım.
O üçünü yalnız bırakmak için bahçeye yürüyecekken Laura'nın da dışarıya çıktığını fark ettim. Az önceki olaydan sonra... Utansam da yine de yanında olmak istiyordum. Çünkü içten içe onu çok özlüyorum.
"Kız aynı ben... Gidip de uyarayım."
"Ne konuda?"
"Seninki her an Violetlar'a kaçabilir diye."
