-Laura'nın Ağzından-
Biraz çekingen bir tavırla restaurantın kapısından içeriye girdim. Violet'a bir şeyler anlatıp kahkahalar atıyor ve bana yaptığının aksine gülerken yüzünü diğer tarafa çevirmiyordu. Şimdi beni gördüğü an yüzündeki o mutluluktan eser kalmayacaktı ve onu bu hale sokmak...
Kendimden o kadar çok nefret ediyorum ki...
2 ay sonra değil... Yarın da çekip gidebilirdi. Amacı ona yaşattığımı yaşatmak. Beni arkasında bırakmak... Tam iki gecedir uyuyamıyorum ayrıca Holly'nin yanına da gelemiyorum. Ya gittiyse?
Tekrar onu güldürebilmek için her şeyi yapardım...
Şimdilik gülümsemeni çalacağım için özür dilerim.
Yanına yaklaştığımda...
Gülümsemişti?
-Holly'nin Ağzından-
Ve sonunda geldin... İki gündür neredeydin aptal?! Bir an sen çekip gittin sandım.
"S-Selam..." dedi gergin bir şekilde.
Violet gözlerini devirerek yanımızdan uzaklaşmıştı. Bir şey demeden bir süre yüzünü inceledim. Göz altları morarmış ve dudakları kurumuştu.
"Uyumadın mı sen?"
"Uyku tutmadı."
"Daha bir yere gitmiyorum sakin ol."
"Tamam..."
"Gerçekten bu yüzden mi uyumadın?"
"H-Hayır biraz stresliyim sadece..."
"Sana harika bir içecek getiriyorum."
Arkamı dönüp birkaç şeyi karıştırarak ona uzattım. Bu benim en sevdiğin içecekti...
"Tadı çok güzel..."
"Ben yaptım çünkü."
"Makarna da yapmıştın..."
"Makarna demişken... Hastalığın temelli bitti mi?"
"Evet... Ara sıra kontrole gidiyorum sadece. Hatta iyiki hatırlattın yarın kontrolüm var."
"Gelmemi ister misin?"
Resmen... Aya yansıyan ışık bir anlığına gözlerinden çıkmıştı.
"Hayır..." diyerek pipetini ısırdı ve telefonuna baktı.
"Bana neden bu kadar iyi davranmaya başladın?" dedi aniden.
"Son zamanlarımız kötü geçsin ister miydin?"
Son anlarımız mı? Hala onu nasıl bırakıp gideceğim hiçbir fikrim yok ama evliliği kaldırabileceğimi sanmıyorum.
"Haklısın..."
"Roberts! Çıkabilirsin!"
Gülümseyerek belimdeki önlükten kurtuldum.
