Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
the volunteers/ summer
taehyun'u odak alan bakış açısı;
hafif hissetti. yumuşacık. tüy gibi, ağırlıktan uzaktı sanki bedeni. üzerinde uzandığı yatak her zaman bu kadar rahat mıydı cidden, yoksa o yanında diye miydi bu hissettiği?
tertemiz bir sayfa açmış gibi hissediyordu. sanki onunla arası bozukken dünyanın en mutsuz insanıydı. ama çocuk tarafından bir adım, onu dizlerinin üzerine çekip gözlerinin içine baktığı anda tek bir bakışta düzeliyordu her şey. karnını ağrıtan bu hissin aynı zamanda ona galaksideki en tasasız insan gibi hissettirmesi adil gelmiyordu. aşkmış adı bunun. yıllarca, tarih boyunca değişmeyen şey, dizilere ve filmlere konu olan, her bir zihinde, damakta farklı tat bırakan bu hissin bir adı varmış. bu şeyin adına aşk demişler meğer.
oğlan bunun kendi başına geleceğini, aşka kapılacağını ön görememişti.
ne kadar aptaldı ama, bir gün bunu bir insana, nefes alan duyguları olan, deli gibi parlayıp köpek yavrusu gözleriyle ona bakan birine karşı da hissedeceğini düşünmemişti. özellikle de bir oğlana. benimle olmalı.
taehyun, gri perdelerin arasında boydan boya olan dev pencerelerinden yansıyan ışıkla uyandı. yüzünü buruştururken dirseğini kırarak koluyla kapattı yüzünü. güneşin ışınları bu sefer kolunu yakmaya devam ettiğinde inleyerek sağına döndü. dönemedi, dönmek istedi aslında. kaldı öylece yerinde. boynunun girintisine yerleşmiş yüz buna izin vermedi. oradaydı işte. kolunu yüzünden çekti kızıl çocuk gözleri kısıkken. ona baktı.
