Bana Gel

2.0

ღ

3 ay sonra..

Hayatta bazı anlar vardı, dönüm noktamız dediğimiz o anlardan birini yaşayacağımı nereden bilebilirdim ki?

Adımlar ne yavaştı ne de telaşlı, her zaman ki dalgınlığımla küçük dairemden çıkmış ve şimdi de hastaneye gitmek için otobüs durağına yürüyordum. Yürürken fazlasıyla dalgındım, bazı şeyleri kafamda oturtamadığım için düşündükçe düşünüyordum.

Düşüncelerimde boğuluyor, ölüyordum.

Ve...ve kimse görmüyordu.

Buraya geleli, yerleşeli, kaçalı, üç ay olmuştu.

Zaman ne kadar hızlı geçerse geçsin o günde kalmış gibiydim, her şeyden önce kalbim benimle küs gibiydi.

Ona istediğini vermemiştim.

Zihnimin oyunlarına daha fazla dayanamamış ve birinci ay dolmadan bir psikiyatristten randevu almıştım. Fakat gidememiştim, daha yolun başında bir asistan doktorken şimdiden kendimi riske atamamıştım. Kim psikolojik tedavi alan bir doktor isterdi ki? Bir işe yarayacağını da düşünmeden edemiyordum. Biri gelip karşımda 'neyin var' senin diye sora vereceğim bir cevabım yoktu.

Hiçbir şeyim yoktu, kimsesizdim.

Kaçmak iyi eder beni, toparlar sanmıştım ama öylesine yorgunum ki daha fazla taşıyamıyorum.

Ailem beni benden almıştı.

Nefessiz kaldığımı hissederek dudaklarımı yavaşça araladığım da adımlarımı istemsizce hızlandırdım. Otobüse geç kalabilirdim ve bu isteyeceğim son şey bile değildi. Durağı gördükten sonra bakışlarımla yolu arşınladım, otobüs ya geç kalmıştı ya da ben kaçırmıştım. Hayır lütfen olmasın, kaçırmamış olayım. Tedirgin bir şekilde yola baktığımda otobüsün geldiğini görmemle rahat bir nefes alarak çantamda ki otobüs kartını çıkarttım. Ayağımla yere ritim tutturdum, otobüs önümde durduğunda beklemeden binerek tıklım tıklım dolu olan otobüsün içine bakmadan önce kartı bastım. Hep yaptığım gibi ortaya doğru yürüyerek cam kenarında ayakta durmaya başladım.

Herkes kendi alemindeyken aklım birdenbire yine o geceye gitti.

O kehribar gözler gözlerimin önüne düştü.

Yutkunmadan edemedim. Öyle garip bir hisle doluyordum ki onu düşündüğümde ama bunu hiç sevmemiştim. Allahım aşkına ben neden böyle durup düşünecek anlarda sürekli onu düşünüyordum ki?