Bana Gel

4.3

ღ

Göz kapaklarım uykusuzluktan sürekli düşüp duruyordu, hastanenin önünde kimsenin çok fazla dikkatini çekmeyeceği bir bankta dizlerimi kendime çekip uyumamak için tekrar başımı kaldırıp duruyordum. Nöbetim normalin çok üzerinde yoğun geçmişti ve bu yüzden ayakta kalacak takatim yoktu. Gece gelmek için her şeyi yapan Devran'ı ikna etmem zor olsada sözümü dinlettirmem baya zamanımı almıştı.

"Güzelim?"

Gözlerim yeniden kapanmıştı ki yanı başımda duyduğum sesle gözlerimi hızla aralayıp karşımda duran kocama baktım. Yorgunca gülümseyip oturduğum yerden ayaklandım, yanıma ulaşınca kollarımı kaldırıp güçlü gövdesine sarıldım. Başım göğsüne anca geliyordu, yanında küçük çocuklar gibi hissediyordum.

"Çok mu yordular seni?"

Başımı göğsünden kaldırmadan onaylama amacıyla başımı salladım, elini başımın üzerine bırakıp nazikçe sevdi beni.

"Gidelim mi o zaman?"

Yine sesimi çıkartmadan başımı salladım, güldüğünü işittim ama bakmak yerine ona biraz daha sokuldum. Her ne kadar ayrılmak istemesemde gövdesine sarılmayı bırakıp sol koluna sarıldım. Bakışlarına daha fazla dayanamayıp yüzüne baktığımda gülümseyerek beni izlediğini gördüm. Yorgunca gülümseyip başımı koluna yasladım, arabaya kadar yavaşça ilerledik. Sırf benim için çok yavaş yürüyordu, yiyeceğim bu adamı artık.

Oturacağım kısmın kapısını açıp ben oturana kadar başımda bekledi, emniyet kemerini bağlayacağım sırada ellerini ellerimin üzerine bırakıp kendisi taktı. Üstüme eğildiği için dibimde duran yanağına dudaklarımı bastırdım.

"Bana bebekmişim gibi davranıyorsun."

"Bebeğimsin ondan."

Gülerek geriye çekilmeden önce yanağımı benim gibi öptü. Kapımı kapatıp kendi koltuğuna binene kadar onu hayranlıkla karışık bir yorgunlukla izledim. Yanıma oturduğu zaman arabayı çalıştırmadan önce elimi tuttu.

"Eve gidene kadar uyu güzel gözlüm, çok yorgun görünüyorsun."

Başımı koltuğa yaslayıp ona baktım.

"Seni görünce yorgunluğum geçti."

Yolda olan bakışlarını bana döndü, kocaman gülümsedi ve elimi kendine çekip üstünü öptü.

"Jiya'm?"

Gözlerimi açtığımda karşımda bulanık gördüğüm kehribar gözlü kocam vardı, aptal aptal gülümsedim.

"Efendim?"

"Hani beni görünce yorgunluğun geçmişti?"

Uyumadan önce söylediğim cümleyi düşündüm, gülüşüne eşlik ettim. Elini yüzüme uzatıp saçlarımı kenara çekti.

"Bir şeyler yiyelim, sonra yine uyursun."

Eli hala saçlarımda olduğu için uzandığımı fark edip doğruldum, hiç yabancı gelmeyen bir odada olduğumuzu fark ettim sonra. Camdan havanın kararmak üzere olduğunu görünce Devran'a döndüm.

"Kaç saattir uyuyorum?"

"On, on bir saattir uyuyoruz güzelim."

Yüzünde ki gülümsemeye karşılık ben şaşkın şaşkın baktım. Bu kadarını beklemiyordum, o da benimle birlikte uyumuştu. Uyumadan önce sızım sızım sızlayan bedenim şimdi gayet kendindeydi, bu kadar uyumanın etkisi vardı elbette ama asıl etkisi Devran'ın kollarının arasında uyumamdı.