Bana Gel

2.4

ღ

ELİMİ TUTMUŞTU! BANA KARIM DEMİŞTİ!

Bu yerde neler oluyordu?

Dehşete düşmüş ifademle öylece birleştirdiği ellerimize bakarken bakışlarım ileride arabaya binmiş ve suçlu çocuklar gibi bana bakan arkadaşıma gitti. Bir şeyler biliyordu ve bana söylememişti. Neler olduğunu anlamıyordum, ne karısı ne evi? Ne evliliği Allahım aşkına!

O yüzüğü benim için mi takıyordu?

Celal amcanın evine çağırmasından sonra oradan uzaklaşan arabalar ile ikimiz yalnız kalmıştık. Elimi hızla elinin içinden çektim. Önce neler olduğunu anlamam gerekiyordu ki anladığım hiçbir şey yoktu. Bana neler olduğunu anlatması gerekiyordu. Çekine çekine yüzüğü taktığı eline ardından yüzüne baktım, düz bir ifadeyle beni izliyordu. Yutkunmadan edemedim.

"Bu-bunlar da ne demek?"

Kekelediğim için kendime lanet ettim, titreyecek veya kalbimin böyle hızlı attıracak hiçbir şey yoktu. Kalbim öylesine hızlı atıyordu ki birazdan bedenimden ayrılacak gibi hissediyordum. Kehribar gözler utancımı ve kafa karışıklığımı ikiye katladı. Hissettiğim garip duygular yüzünden ağlamak istiyorum. Benim az önce çektiğim elimi gerisin geri tuttu ve ne olduğunu anlayamadan önümüze gelen arabanın yan tarafına bindirdi. Kapıyı yüzüme kapattıktan sonra şaşkınca onun diğer tarafa gidişini, adamlarına bir şeyler söylemesini izledim ama hâlâ aklım neler olduğunu anlamıyordu.

Resmen durmuş gibiydi.

Şaşkınlığa ev sahipliği yapan elalarım onun kehribarlarıyla yeniden kesişti, arabaya bindi ve hiçbir şey söylemeden sürmeye başladı. Ellerim buz kesmişti. İçinde bulunduğum duruma ayak uyduracak kadar kendimde hissetmiyordum ama cevaplara ihtiyacım vardı. Fakat dudaklarım bunun tam tersini yapmak istercesine neler olduğunu sormak yerine başka bir şey için aralandı.

"Nereye gidiyoruz?"

Kehribarları bir saniyelik yüzüme uğradı, şaşkın halimi izledi. Ardından hemen önüne döndü. Cevap vermeyeceğini düşünsem de beni yanıltarak konuştu.

"Neler olduğunu konuşmamız gerek, öyle değil mi?"

Yutkundum.