Bana Gel

3.4

ღ

Hastamın yakınlarını yoğun bakımdan çıkar çıkmaz karşımda bulduğumdan, "Durumu gayet iyi görünüyor, her hangi bir komplikasyon gelişmedi." dedikten sonra daha on sekizine bile girmeyen kızıyla göz göze geldim.

Gözleri kıpkırmızıydı, babasını çok seviyor demek.

"İki saat içinde uyanmazsa eğer, onu biz uyandıracağız."

Ağlayacak gibi dudakları titriyordu, onu kendime çekip sarılmak istedim. Babasını kendi gözleriyle görmeden sözlerime kulak asmayacağının bilincindeydim. Özellikle olanlardan sonra haberleri neredeyse herkes öğrenmişti, benim hastayı kurtarmam onlar için tek teselliydi.

"Babam gerçekten iyi mi?"

Gülümsemeye çalıştım, gözlerinden patır patır dökülen yaşlar içimi acıtmıştı.

"Kızını geride bırakmayacak kadar iyi görünüyor."

Buruk bir tebessümle bana sarıldı, verdiği ani tepkiyi beklemesem de elimle sırtını sıvazladım. Diğer aile üyeleri bize bakarken kızdan ayrıldım, gideceğim sırada kim olduğunu bilmediğim hastanın yakını, "O oruspu çocuğunu hastaneden gerçekten attılar, değil mi?" diye sorduğunda çok ciddi görünüyordu. Boğazımı temizleyerek göz göze gelmekten çekinmedim.

"Selim bey bir insanın canı söz konu olduğunda en ufak bir müsahamma göstermiyor, Caner beyle hastanenin tüm ilişkisi dün kesilmiştir."

Yaptığım açıklama onları tatmin etmedi ama bir nebze olsun daha rahat görünüyorlardı. Onları bırakıp gerçekten oradan çıktığımda dinlenme odasına yöneldim.

Evet, Devran'ın yüzüne bakamayacağım için evden kaçtım.

Ondan değil tabii, yaşadıklarımızdan.

Kaçıp geldiğim bu hastaneden çıkıp onun yanına, sıcak kollarına gitmek ise ilk dakikadan beri istediğim tek şeydi. Birkaç saatlik yokluğu bile ızdırap veriyor, kendisini özlettiriyordu. Uyanmış olmalıydı, telefonumu sırf onun için sessizden çıkartmıştım ama o aramayı bırak mesaj dahi atmamıştı.

Kahve içmek isteyen tarafım, su içmek isteyen tarafımdan daha ağır basınca nadir zamanlarda boş bulduğum oda da köşeye yaklaştım. İkisi bir arada kahveyi plastik kupaya boşaltıp, yeniden telefonuma kısa bir bakış attım.