Bana Gel

2.3

ღ

Üç ay önce..

Genç adam yumruklarını sıktı, arkasından bakmaya devam etti. Gitmemesini söylemek, bağırıp çağırıp onu yeniden yanına getirmek istedi ama yapmadı. Kadının gözden kaybolmasıyla başını yere eğip dişlerinin arasından sertçe soluklandı. İçinde ki ses ona arkasından gitmesini söylüyordu ama diğer bir sesi reddedildiği kendisine hatırlatıyordu.

Kızdan burada, onunla kalmasını istemişti ama o gitmişti.

Reddedilmekten çok gitmesi ağır gelmişti. Çünkü biliyordu ki kadının gitmesi gerekiyordu, en azından bir süre için.. Sonrası için planları zaten vardı.

Onu öylece bırakacağını hiçte sanmıyordu.

Ağırca arkasını döndü, yerde attığı her adımı ona zor geliyordu. Peşinden gitmediği için kendisine kızıyordu, bırakmamalıydı. Hissettiği duyguları bastırmak adına yutkundu ve güçlü adımlarını çıkışa doğru hızlandırdı. Arabaya vardığında içine girmek yerine kolunda ki saati takip etti.

Uçağın kalkmasına sadece üç dakika kalmıştı.

Gelen geçenleri gözleri görmüyordu, ağa olduğunu onu gören ve tanıyan herkes biliyordu. Devran Demiroğlu saatini bir kez daha kontrol ettiğinde uçağın kalktığını o güçlü ve yeri sarsan sarsıntıyla fark etti. Adem elması yeniden hareketlendi, kehribarlarını önce gökyüzüne dikti. Başının üstünden uçup giden uçağa bakmayı bırakıp bir umutla geldiği kapıya bakmaya başladı. Uçak gideli dakikalar olmuştu ama o kapıdan onun gelmesini beklemişti.

"Reddildin Devran, kabullen. Gitti o."

Gitmişti evet, ondan gidiyordu.

Devran hırsla arabasına binip arabayı çalıştırdı. Gideceği yerin neresi olduğunu bilmiyordu ama olacağı tek yerin orası olduğunu bilerek sürmeye devam etti. Jiya'yla birlikte oldukları tek bir yer vardı. Oraya gidecekti. Sadece yazları ve bazen de öylesine gittikleri yayla evine gidecekti. Eve girdiğinde adımları yavaşça uyuduğu odaya gitti. Aralık duran kapıyı açtığında içeriye girdi, burnuna dolan kokuyu içine derince çekti. Bakışları yatağa gitti, orada uyumuştu.