"Hyung!"
"ထယ်ယောင်း!"
"ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ"
အိမ်ရှေ့ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသည့် ဆော့ဂျင်သည် အိပ်မှုန်စုတ်ဖွားဖြင့် မျက်နှာလည်းမသစ်ရသေး။ ထယ်ယောင်းထွက်သွားပြီးချင်းချင်း စေတနာမေတ္တာတွေထားကာ လျောကျနေတဲ့စောင်လေးပြန်ခြုံပေးမိပါရဲ့။အားတစ်ခုကသူ့ခန္ဓာတစ်ခုလုံးကိုအိပ်ယာပေါ်ဆွဲချကာ အင်အားအတန်အသင့်ထည့်ထားသော လက်တစ်ဖက်ကသူ့လည်တိုင်ပေါ် ရောက်လာ၏။ ရုန်းပြန်တော့ နောက်တစ်ယောက်ကချုပ်ထားသည်။ မိုးစင်စင်လင်းချင်း အသက်လုပြေးလာရသည့်အဖြစ်
"ငါ့အိမ်ကိုသူတို့အပိုင်သိမ်းထားတယ်"
"ဟိုလူတွေလား"
"ဟုတ်တယ် ဒီမှာငါ့ကိုလည်ပင်းညစ်သတ်တာ ထွက်ပြေးတာမြန်လို့ အခုအိမ်ထဲမှာ"
ထယ်ယောင်းပြန်လာတာမှန်သွားသည်။ မနေ့ကကိစ္စသည် သူနှင့်လည်းမကင်းဖြစ်၍ သာကြောင်းမာကြောင်းလာမေးခြင်းဖြစ်သည်။
အခုတော့ သူတို့အကြီးဆုံးအစ်ကိုကြီးသာ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသော ညအိပ်ဝတ်စုံ၊ ဖိနပ်ကမပါ၊ အရုပ်တစ်ရုပ်နှင့်တံခါးအပေါက်တွင်ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေရသည့်အဖြစ်ပါတကား။
..........................................
"ဂျောင်ကု ဒီမှာကြည့်"
စားပွဲပေါ်တွင်ရှိသမျှပစ္စည်းများကို ဂျီမင်းကယူယူပြသည်။ လေးထောင့် အဝိုင်း အတိုအရှည် တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှမမြင်ဖူးသောအရာများကို ဂျီမင်းမှာထိတွေ့လိုက် ပြန်ချလိုက်ဖြင့်
"ဒီ ဒီ ဒီ ဒီ ဒီ..."
"တိတ်စမ်း"
ဂျောင်ကုလက်တွင်ကိုင်ထားသောအရာကို အောက်ကကြမ်းပြင်ဖြင့်ပေါက်ချလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခုကအသံကျယ်ရုံတင်မဟုတ် သူ့လက်ထဲတွင်တုန်ခါနေခြင်းကြောင့်ဖြစ်၏။ တစ်ကြိမ်ပေါက်ချသည်တောင် အသံမတိတ်သေးသဖြင့် သုံးလေးချက်လောက်ကြမ်းပြင်နှင့် ဆင့်ကာဆင့်ကာပေါက်လိုက်၏။ ထိုအခါမှ အသံလည်းမကြားရတော့သလို လှုပ်ရှားမှုနိတ္ထိဖြစ်သွား၏။
"ကောင်းတယ် "
ဂျောင်ကုလုပ်ရပ်ကို ဂျီမင်းကထောက်ခံ၏။
YOU ARE READING
From 14th century to 21st century
Fanfictionသမိုင်းမတွင်လျှင် မတွင်ပါစေ အတ္တကြီးတယ်ဆိုလည်း ဆိုပါစေ ကိုယ့်အတ္တသည် သူ့ဖြစ်တည်မှုမှာ ကိုယ့်တည်ရှိမှုကို မမေ့ပျောက်စေချင်ရုံလေး~~~
