"Ah o güzel gözlerin döndürüyor başımı, lütfen seni izlerken hor bu telaşımı"
"Bekle ulan bekle geliyorum ben döndüreceğim o başını. Jisung peçetelerimi getir!"
"Minho amca? Lan kaç Hyunjin kaç!"
> Batuhan Kordel - Sıcak Şarap 🎧
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
--
"Hayır Changbin ya bu hiç burada oluyor mu?"
"Olmuyor mu hayatım? Bence oldu."
"Minho! Koş tut şunu düşecek."
"Jisung senin etin ne butun ne? Niye bunu taşımaya çalışıyorsun?"
"Seungmin, sevgilim şu süpürgeyi uzatsana."
"Chan ben orayı süpürdüm git tabakları yerleştir sen."
Jeongin gülmekten kısılan gözleri ile ailesini, Hyunjinin ailesini ve arkadaşlarını izliyordu.
Evlerine taşınıyorlardı ve herkes bir işin ucundan tutmuştu. Felix ve Changbin bir eşyanın yeri konusunda fikir ayrılığına düşerken Jisung koca televizyonu tek başına taşımaya çalışırken beceremeyince eşinden yardım istemişti.
Chan ise Seungminin dediklerine uyarak mutfağa gitti. Jeongin hiçbir şey yapmadan onları izlerken arkadan beline sarılan kollar ile kokusundan kim olduğunu anladığı için korkmadan beline sarılan kollardan tutundu.
Hyunjin kafasını sevgilisinin boynuna koyarak kokusunu derince içine çekip minik bir öpücük bıraktı.
O bunu yaparken Jeongin mayışarak gözlerini kapatmıştı.
"Hâlâ babanın bizim evimiz için yardımda bulunduğuna inanamıyorum. Daha dün beni kovalayıp ağzıma peçete sokan adam bu değil miydi?"
Jeongin gülerek arkasını döndüğünde Hyunjin kollarını daha çok sardı ince bele. "Hyunjin, babam o kadar da kötü değil. Sadece bana olan sevginden emin değildi. Ama artık emin ve seni seviyor."
Hyunjin gülümsedi. "Seviyor dimi? Seviyor ya.. Beni kim sevmez ki? Minho amca da seviyor beni."
İkisi gülüşürken Minho onları görmüştü. "Ulan! Ulan ben size benim gözümün önünde oynaşmayın demedim mi?"
Jeongin ve Hyunjin anında Minhoya baktıklarında Minho gözlerini etrafta gezdirdi ve bulduğu peçeteyi kaptığı gibi Hyunjine koşmaya başladı.
Hyunjin de durur mu? Hızlı bir şekilde sevgilisinin yanağına bir öpücük bıraktığı gibi küçük ve dağınık eşya dolu evde kaçmaya başladı.
"Oğluşumdan uzak dur Lee."
Felix kalın sesiyle uyarısını yapsa da Minho bunu pek umursuyor gibi değildi. Kedi ve fare gibi evde koşuşturan ikiliyi Jeongin gülmekten karnı ağrıyarak izliyordu.
Ee o zaman ne diyoruz? En kötü günleri böyle olsun.
Tabi bu kovalamacanın sonunda Hyunjin yakalanmıştı ve ağzında koca bir peçete ile sevgilisinin yanına dönerek ondan ilgi alırken diğerleri de evin geri kalan işlerini halletmişlerdi.
Neredeyse gece yarısı olduğunda tüm işler bitmişti. Şimdi herkes evlerine ayrılmak üzere kapının önündelerdi.
Felix, oğluşuna sıkı sıkı sarıldı. "Of Hyunjin ya. Ben şimdi seni burada bırakıp nasıl eve gideceğim? O ev bana çok sessiz gelecek."
Hyunjin, babasına sıkıca sarılıp geri çekildi ve gülümsedi. "Merak etme baba. Changbin babam benim yokluğumu hissettirmez."
Felix dudak büzdü. Biricik oğluşunu burada bırakıp gitmek istemiyordu.
Aynı şekilde Jisung ve Minho da öyle. Minho, Jeongini kendine çekip sarıldığında Jisung da ikisine birden sarılmıştı.
"Ulan sanki onları burada bırakıp uzaya gideceğiz ne abarttınız he."
Changbin elleri cebinde konuşurken hepsi ona baktı. "Çocuklar artık koca adam oldular. Kendi başarının çaresine bakabilirler. Hem ayrıca uzaya gitmiyoruz kendinize gelin. İki ailenin de evi buraya arabayla en fazla 15 dakika. Çok kasmayın ve çocukları ilk birlikte geçirecekleri gecelerinde yalnız bırakalım."
Changbinin konuşması eşini biraz rahatlatmıştı ve ona sarılmıştı. Jisung da rahatlarken Minho daha çok huysuzlanmıştı.
Neden mi? Changbinin söylediği son şey yüzünden.
"Ben çok yoruldum ya. Bu gece burada kalalım bence."
Minhonun konuşması ile Jisung eşinin koluna girdi. "Ben senin neye rahatsız olduğunu biliyorum hayatım hiç uğraşma eve gidiyoruz."
"Ama Ji-"
Jisung, eşinin kulağına yaklaştı ve fısıldadı. "Çok mu yorgunsun?"
Minho, eşinin sesinde ki tondan ne demek istediğini anlamış öksürmüştü.
