26.04.2021
"Herkesin 'normal insan'ı kendisidir."*
Tersine empati...
Başkasını kendi yerine koymak...
Ben olsaydım şöyle yapardım. Elbette benim yaptığım, normal olan olurdu; normal bir insan olduğum için.
Benim davranışıma yakın olan davranışlar tutarlı ve normaldir. Aksi takdirde; anormal.
Ne büyük yanılgı...
Kendisinde yaşayamayan insanların, başkalarında yaşayarak; doyuma ulaşma isteği ve kendi benliğini yüceltme çabası...
Peki, siz bu saçmalığa dâhil misiniz?
Bunu bir örnekle şekillendirmeye çalışalım: Toplu yaşanılan bir ortama mensupsunuz; etrafınızdaki insanları gayet iyi ve gayet zeki buluyorsunuz.
Kendi içinizde de bunu defalarca doğruluyorsunuz fakat zaman geçtikçe yanıldığınızı düşünmeye ve yanıldığınıza inanmaya başlıyorsunuz.
Bu örneği mercek altına alalım: Baştaki inanç ve yargılarımızın oluşma süreci, ilk cümle ile alakalı. Nasıl mı? "Normal insan"ımızın kendimiz olmasının yanı sıra yeni tanıdığımız insanları da kuvvet muhtemel normal insan olarak değerlendiriyoruz; yani, kendimiz gibi...
Her ne kadar sonradan sonraya yargılarımız yıkılmaya yüz tutsa da başlarda kabullenmiyoruz.
Fakat daha sonra hazin son...
Herkes sizin gibi değil ve olamaz da! Bir kitap da geçiyordu; "Eğer iki kişi arasındaki ilişki kusursuz ilerliyorsa, mutlaka birisi kendisinden taviz veriyordur."
Normal insan kavramının merkezinde sizin olamayabileceğinizi düşünün! Normal insan arayışında olun ve normal insan olmaya çalışın. "Belki de normal olmayan benim." çıkarımını yapmayı da unutmayın!
*Söz Cennetim adlı eserimden alıntı bir sözüm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
DENEMELERİM
Non-FictionDENEMELERİM ilk kitap neşredilmesine rağmen ücretsiz bir şekilde okunabilmesi için buraya tekrar yüklüyorum. Hem de ikinci baskıdaki halini... O halde sizi arka kapak yazısıyla baş başa bırakıyorum; Motive ediyor insanı. Okurken iyi hissettiriyor. G...
