Chasing Chances

Kabanata 41

HOPE

As I walk around our house— our home, my heart is filled with happiness while reminiscing every second we spent together.
 
 
From the moment we stepped in and started living in this house, I never felt any dull moments with Chance.

He always smiled at every corner and every second. He laughed with me, regardless of whether I was in the mood or not.
 
 
He chose to live for a moment and forget how peevish his illness was. He hid and endured all the pain and decided to live normally.

He never bothered about what tomorrow would bring for him, and I'm happy to witness how Chance frees himself from all anguish and uncertainties in life.
 
It might be an act of selfishness. People will see him as someone who thinks nothing but himself, but I am willing to take all the blame as long as he lived for his true self and he enjoyed his days. We enjoyed our days together. 
 
 
Kaya wala akong pinagsisihan na makasama siya sa mga araw na pwede ko naman iligtas ang sarili ko.

Mas masaya akong piliin at tanggapin ang kahit na anong salitang ibabati nila laban sa akin hangga't alam ko sa sarili ko na minsan ay naramdaman ko rin maging masaya ng totoo ng hi di natatakot sa pwedeng mangyari sa bukas.

It's a kind of love and hope that no price or money can buy. 

 Huminto ako sa paglalakad nang makita ang invitation ko mula sa art exhibit. I smiled bitterly, reminiscing the time I was with him, the moment he told me to paint again and at times Chance wanted me to chase my dreams. 
 

Siya iyon, iyong tao na hindi naniniwala na gagaling pa siya pero siya iyong nagbigay sa akin ng bagong pag-asa.

He made me believe that I could paint again, that I was capable of doing things that I loved.

Matamis ang ngiti kong binitawan ang invitation card at muli akong lumakad para pagmasdan ang mga naiwan niyang gamit.

It includes his key cars and I smiled as I remembered what happened after I surrendered myself to him.

"Don't overthink it. I didn't see any flaws."

 
He reminded me that whatever insecurities I lived with weren't a license for me to disgrace and devalue myself.

Ang sakit niya magsalita kung minsan. Sa sobrang sakit ng mga sinasabi niya, magugulat ka na lang talaga kapag nagsabi siya ng magandang bagay and that word will always mark on my heart.

Ewan ko ba kay Chance kung sadya niya ba talaga akong nilalait pero kahit ganoon at ang nakakatawa ay kahit nakakapikon na siya ay hindi ko magawang magtanim ng sama ng loob sa kaniya.

Lumakad ako sa kama namin at hindi ko maiwasang hagurin ang sapin. Mapait ang ngiti ko na makita sa isip ang bawat oras na magkasama at magkatabi sa iisang kama. Lalo na iyong gabi na nagtapat siya.

Hindi ko lang akalain na iyong gabi na 'yun na rin pala ang huling sandali na mayayakap ko siya nang mahigpit.

"I love you, Honey."
 
 
And despite our differences and quarrels, Chance proves to me that he loves me and I am worthy to love. Na sa maikling panahon ay ipinaramdam sa akin ni Chance na pwede pala akong mahalin ng taong inis na inis sa kaingayan ko.

Ang ganda ko pa rin at nabingwit ko ang masungit na si Chance.

And I should love myself the way he loves me. Na kahit hindi ako perpekto ay dapat mahalin ko rin ang sarili, bagay na naramdaman ko noong mga panahon na kasama ko si Chance.

Sayang lang at masyadong maikli ang mga oras para sa amin.

Hindi ko man lang naramdaman kung gaano kahaba ang pasensya niya sa pagiging bungangaera ko pero kahit gan'on, it is still full of precious memories. Memories that I'll treasure for the rest of my life.
 
Bumuntonghininga akong ibinagsak ang katawan sa kama. Sobrang bigat din ang nakadagan sa dibdib ko at pagod ang buo kong katawan at isip para sa mga nagdaang araw na wala si Chance sa tabi ko.