Chasing Chances

Kabanata 21

HOPE

Saktong maiparada ni Jared ang motor ay nagmamadali akong bumaba at tumakbo papasok sa loob ng Hospital.

"Hope, sandali." sigaw pa ni Jared pero hindi ko na siya pinansin at tuloy-tuloy akong tumakbo.

Halos buong byahe namin ni Jared papuntang hospital ay walang humpay ang pagwawala ng puso ko sa pag-aalala na baka napaano na si Chance.

Ang totoo kaya naman na lowbat ang cellphone ko kagabi dahil sa kaka-search ng possible na pwedeng sitwasyon ni Chance.

Pero hindi ko akalain na posibilidad pala talaga na may sakit siya and I don't know why am I overthink and overreacting to his condition.

Natatakot lang siguro ako na baka utangin at ipako lang ni Chance ang pangako niyang iahon ang shop namin.

O baka dahil mami-miss ko ang sparkling laway niya.

Shit! Bahala na kung ano ang dahilan. Ang mahalaga ay hindi pa matigas at tuwid na mga bangkay ang urmot ni Chance.

"Chance!" bungad ko agad pagbukas ko ng pinto ay agad na bumungad sa akin si Chance. Humarap siya sa akin kasabay nang paglingon ng doktor but what makes my heart drum into anguish is his empty and emotionless response.

"Did you remember her?" malumanay na tanong ng doktor kay Chance habang nanatili silang nakamasid sa akin.

My mouth had dried all the way down to my throat, but I couldn't stop myself from swallowing the lump. My eyes didn't even blink for a second and I am invaded with fear as I'm waiting for his response. An answer that I don't want to hear, and yet it is clearly written in his eyes.

"I don't—"

"Hope!" hingal na sigaw ni Jared mula sa paghabol sa akin but I didn't bother looking at him, and my gaze was still drawn to Chance's hollow eyes. 

Every tick of the clock seemed to be audible in our gaze. My heart was pounding frantically, and my nerves were tense with confusion and frustration. Nag-init ang bawat sulok ng mga mata ko at pigil ang bawat paghinga. Hindi ko na alam kung ilang minuto o segundo na ba ang lumipas but what matters most is the way he closes his eyes, as if in pain. It is what really stands out. His wrinkled expressions and the way he caresses his brow clearly show that he endures pain.

"C-Chance," I called him once again without bothering about Jared's presence. Alam kong maguguluhan siya pero wala akong oras para magpaliwanag. 

Mas pinili kong lapitan si Chance at alangan man ay hinawakan ko pa rin ang balikat niya at pilit ko siyang pinaharap sa akin. He growled and I let him face me.

"C-Chance—" sambit ko muli sa pangalan niya pero natigilan ako nang bumungad sa akin ang inis niyang mga mata, ang kunot niyang mga noo at tuwid niyang mga labi na halatang naasiwang makita ako.

"What the hell are you doing here, huh? I called you for so ma—" 

"Deadbat ako but I'm still here para mag charge sa wetpu mo." pilit akong tumawa habang pasimple kong nginunguya ang ibabang labi. Hindi ko alam kung ano ba itong nararamdaman ko. Masyadoa kong na-overwhelmed the moment na makita kong nandiyan na ang asar na mga tingin niya sa akin but I can't deny the a pain engraved in my heart. 

"You—" asar na dinuro ni Chance ang mukha ko pero natigilan siya ng mapagtanto na hindi lang kaming dalawa ang tao. Nakatingin at tipid ang ngiti sa labi nang doktor habang malaking question mark naman ang nakaukit sa mukha ni Jared. 

Alam kong kailangan ko makausap at magpaliwanag kay Jared. It feels like I did a huge mistake against him for keeping this secret but I hope he will understand. Pero bago iyon, kailangan ko muna lubusang maunawan si Chance and I know it is no longer a joke or a show.