Jisoo: : ဆေးရုံကြီးနဲ့ ခပ်ဝေးဝေးနားမှာ ငါသူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ဆေးခန်းလေးတစ်ခုဖွင့်ထားတယ်
လမ်းရှေ့တည့်တည့် ကြည့်ပြီး ကားမောင်းနေတဲ့ Jisoo က တည်ကြည်လှသည် ကိုယ်သည်က သူ့စကားပြောတုန်းခဏခဏ လှည့်ကြည့်ရုံမျှဖြင့်
အလွန်ပင်သဘောကျစရာလေးပါ
သူပြောတာတွေကို သိပ်နားမလည်ဖြစ်ပါဘူး အကျွမ်းမဝင်တော့တဲ့မြို့ပြကြီးရဲ့ အထာဟာ ဘယ်လို့ရှိမှန်းမသိ
ဆူညံနေတဲ့ ကားစက်သံတွေကိုတော့
နှစ်သက်မူမရှိ ငြိမ့်ငွေနေပြီ
ဒီလိုပဲ ကားစီးရတဲ့နေရက်တွေများလေ
မြင်းစီးရတဲ့ အခိုက်တန်းကိုပို့သတိရလေပေါ့
နောက် စွန့်ခွာသွားခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း များစွာကြား နေသားကျအောင်ဆိုတာထက် တိတ်ဆိတ်တဲ့ ပတ်ဝန်းကျင့်ကို ကိုယ်ကသဘောကျခဲ့တာ ဒီတော့ မီးရောင်စုံတဲ့ မြို့ပြကြီးထဲနေသားကျမူထက်
အေးချမ်းတဲ့ ရွှာငယ်လေးကို လည်း ပြန်လွမ်းတတ ဖြစ်ရပြန်ပြီ
Jisoo:: Chae နင်ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ
လက်တစ်ဖက်နှင့် ဖခုံးကိုလှမ်းပုတ်မေးတော့ အသိစိတ်က နည်းနည်းဝင်သွားဟန်နှင့် ပြူးပြူးကျယ်ကျယ် Soo ဘက်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်
Soo မျက်နှာမှာ ပျော်ရွှင်မူမရှိဘူး နူတ်ခမ်းထက်မှာ အပြုံးတွေပျောက်ရှာပြီ
Chae: : နင်ဘာဖြစ်တာလဲ Soo
Soo: : မဖြစ်ပါဘူး ဒါနဲ့ နင်ငါပြောပြတာကို နားထောင်ဖြစ်လာ
Chae: : Sorry Soo ငါနည်းနည်းအတွေးလွန်းသွားတယ်
ဒီတော့ ကိုယ်ဘက်မကြည့်ပဲ Soo ပြုံးနေတာတွေ့လိုက်ရတယ်
အတူရှိနေချိန်လေးမှာ သူပြောတာတွေကို ဂရုမစိုက်သလို့ အတွေးလွန်းသွားခဲ့တော့ Soo စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတာနေမယ် အဲ့လို့ဆို ကိုယ်ပြသာနာကို Soo မသိဘူးပေါ့
နူတ်ဆိတ်နေမယ့်အစား ဒါတွေအားလုံးကို ပြောချလိုက်မယ်ဆိုရင် Soo ရော ကိုယ်ကို အကြံပေးနိုင်ပါ့မလာ
လှောင်ရယ်သံကိုတော့ ကိုယ်မုန်းတယ်လေ
အခုလောက်ဆို Oppa ရောကိုယ်ကို လွမ်းနေတော့မယ် သူကရော ဘယ်လို့ရှိနေမလဲ မဟုတ်မှ... သူ ထိုင်းကိုပြန်သွားပြီလာ....
တွေးတိုင်း ထွေလာဝင်တတ်တဲ့ သူအကြောင့်ကမှ ကိုယ်အတွက် ပြသာနာကြီးလေ.... စောက်ကျိုးနဲ့....
