အလုပ်တစ်ခုအပေါ်ဆုံဖြတ်ချက်ချတဲ့အခါ တူညီတဲ့အဖြေတွေ ထုတ်နိုင်ဖို့
ဆွေးနွေးရတဲ့ ထုံစံကိုမဖြစ်မနေ လုပ်ရလိမ့်ဖြစ်သည် ။
ဒီနေ့ Korea ကို Lisa နဲ့ Chae တို့ရောက်လာတယ် ။ နေထွက်ခါစ နေမင်းရဲ့စွမ်းအင်တောင်ဒီလောက်ထိ အားမကောင်းသေးတဲ့မနက်ခင်းမှာပေါ့ ။ Company ကိုနေ့ရက်မပြတ် သွားဖန်များလာတော့ အလုပ်နဲ့ကိုယ်က တစ်သားတည့်လို့ဖြစ်နေပြီ ။ ပျင်းဖို့ကောင်းတဲ့ အချိန်တွေမှာ ပျင်းခွင့်ပးမရတဲ့ကြင်သူသက်ထားရဲ့ သြဝါဒက အလွန်းကြောက်မက်ဖွယ်ရယ်ပါ ။
Jen: : ရှင်ဒီနေ့ Company သွားအုံးမှာလာ
Soo: : ဟုတ်တယ် ကိုယ်ခဏသွားရမယ် သဲ
Jen: : Lisa နဲ့ Chae တို့ ရောက်နေကြပြီဆို
Soo: : အင် ဒါပေမယ့် သူတို့ စံအိမ်ပဲ တိုက်ရိုက်သွားကြမှာလေ
Jen မှာပြောစရာစကား မဲ့သွားသလို့ သက်ပြင်လေးချပြီး Soo နဲ့မျက်နှာတစ်ဖက်လွဲနေလိုက်တယ် ။
မနက်စာ ပေါင်းမုန့်လေးကို ပန်းကန်ထဲ ပြန်ချထားပြီး ကော်ဖီးတစ်ငုံလောက်သောက်လိုက်တယ် ။
Jen: : Soo Company ကို ဒီနေ့တစ်ရက် မသွားပဲနားလိုက်လေ
Soo: : ကိုယ်လည်းအဲ့ဒါပြော နေတာ ဒါပေမယ့်သိလာ သဲ နောက်ဆိုကိုယ်တို့အတွက်စိတ်အေးနိုင်တော့မယ် အလုပ်တစ်ခုကို ကိုယ်ဒီနေ့စီစဥ်ရအုံးမယ်
ငြင်းလိုရနိုင်တဲ့ ကိစ္စမဟုတ်တော့ ဂျောင်ပိတ်သလို့အကြောင်းပြချက်တစ်ခုက Jen ကို စိတ်သက်သာရာရစေတယ် ။
နောက်ဆုံးကော်ဖီလေးတစ်ငုံသောက်ပြီး Soo ရဲ့ နေစဥ်လုပ်ထုံနည်းလေးအတိုင်း Jen ကို နောက်ကနေ ဖက်လိုက်တယ် ပြီရင် သူ့နဲ့မျက်နှာချင်ဆိုင့်စေပြီး မြတ်နို့ရပါသော သူမ မျက်ခွံလေးနားကမှဲ့ ကို ငုံနူမ်းပြီး နူတ်ခမ်းဆီသို့ အနမ်းကိုအဆုံးသတ်လိုက်တယ် ။
ဒါဟာ Soo အလုပ်သွားခါနီး Jen အတွက် နွေးထွေးမူလေးတစ်ခုကို အပ်ထားသော အချစ်ရဲ့ အပိုင်းစလေးပေါ့ ။
............
နှစ်နဲ့ချီပြီးကင်းကွာခဲ့တာ မှန်ပါသော်လည်း ပျက်စီးခြင်းမရှိသေးတဲ့ အဆောက်အအုံးကြီးရဲ့ အရာရာဟာ သန်းရှင်းသပ်ရပ်မူတွေနှင့်အတူ အတိတ်က အမှတ်တရတွေလည်း လူကို လွမ်းဆွတ်မူတွေ အမန်တန်ပေးနိုင်လေတယ် ။
