Jin: : ဒီည ငါတို့ သွားမှ ဖြစ်မယ်
ပြကဒိန် ကြည့်တော့ ဒီနေ့နဲ့ဆို Mick ပျောက်နေတာ တစ်ပတ်ရှိနေပြီပဲ ။ ပုံမှန်တစ်ပတ်တစ်ခါ မသ်ကာစရာတွေ ဖြစ်နေတော့ Jin အတွက်စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းတယ်လေ ။ တွန့်ဆုတ်သွားတော့မှာ မဟုတ်တဲ့ ခြေလှမ်းတွေက လျှောက်လှမ်းဖို့အဆင့်သင်ဖြစ်နေပြီ ဘယ်ကို သွားရမယ့်မသိ ဆရာဖြစ်သူသွားရာ တစ်သားကပ်လိုက်ရမယ့် တပည့်ဖြစ်သူမှာလည်း သေနတ်တွေကို သေချာ စစ်ဆေးရင်း တကယ်ပါ စစ်ဆင့်ရေးအစစ်မှန်က ဒီနေ့မှ ပိုအရသာရှိတော့မှာ ။
" ဆရာတကယ်ပဲ ဒီည Jihoon ဆိုတဲ့အဲ့တစ်ယောက်ကိုသွားတွေ့မှ ဖြစ်မှလာ "
Jin: : ကိုယ်ယုံကြည်တဲ့အလုပ်တစ်ခုအတွက်ဆို အသက်ပေးရလည်း ငါနောင်တမရပါဘူးကွာ
" ဒါပေမယ့် ဆရာရယ် "
Jin :: Ok ငါတော့သွားပြီး မင်းလည်း ဆန္ဒရှိရင်ပေါ့
သေနတ်ကိုခါး ချိတ်ထဲ့ထည့်ပြီး ထွက်သွားလိုက်တယ် ။ ဆရာဖြစ်သူရှေ့ဆက်မှတော့ တပည့်လည်း လိုက်ရတာပါပဲ ။
........
ဆေးရုံကိုနောက်ထပ်ဘယ်နှစ်ရက်နေ့မှဆင့်ရမှာကို Bright ကတော့ စောဆင့်လိုက်တယ် ။ ဆင့်ရင် အဆောင်ပြန်မယ်လို့တွေးထားတာ ကားထဲမှာ မိမော့ရင် သူအတွေးစလေးတစ်ခု ဒီအချိန်လေထုက သိပ်ပြီး ညစ်ညပ်ပါလားနော် ။ အသက်ရှုရတာ မချောင့်နိုင် တင့်ကြပ်နေတဲ့စိတ်ကို အနားပေးဖို့ သူသွားရမယ့်နေရာက ဘယ်ဟာဖြစ်မလဲ့ ။ အမှန်တော့ သူတကယ်အိမ်ပြန်ချင်ခဲ့ပါတယ် ။ ကျတော်အိမ်ပြန်ရမယ်ဆိုတဲ့အတွေးလေး ရှိရုံပဲ ရှိခဲ့ရတာ တကယ်တော့ သူအိမ်ကိုစိတ်မဝင်စားပါဘူး ။
အရာအားလုံးက ဖခင်ရဲ့ဖန်တီးမူအောင်မှာ ကံတရားတစ်အခုလို့သတ်မှတ်ရင်း နေလာခဲ့ရတာ တော်ဝင် သားရယ်လို့အမည်သာတွင်းခဲ့ပြီး သူရှင်သန်ရတာ အကျဥ်းသားတစ်ယောက်လို့ပဲ ဆိုတာ သိလာခဲ့ရတယ် ။
Bright: : Win ငါ့ကို Company ဘက်ပို့ပေး
Win: : ဒါပေမယ့် သခင်လေး
Bright: : လုပ်စမ်းပါ....
မတတ်နိုင်ဘူး သူပြောတဲ့စကားက အမိန့်ပါလို့ ကတိကဝတ်ပြူထားခဲ့တော့ အမိန့်ကို မလွန်ရဲတဲ့သူတစ်ယောက်မှာ နာခံရုံကလွဲ့ ဆန့်ကျင့်ဘက်လုပ်မိရင် ဟိုက တစ်ဇွတ်ထို့တော့မှာလေ ။
