ဆေးလိမ့်နံပြင်းပြင်းလေးကို မနှစ်သက်စွာ ရှုမိပြီး အိမ်ပြန်လာတဲ့လမ်းတစ်လျှောက်မှာ ခေါင်းတွေဟာ မတည့်တဲ့ထို့အငွေ့နံကြောင့် ထုံထိုင်းနေသည်။
စိတ်မကြည်စွာ ပြန်ရောက်ရှိပြီ ဖြစ်တဲ့ တိုက်ခန်း တစ်ခုဟာ သူ့နေရာသူ့မရှိ ပစ္စည်းတွေနေရာပြန့်ကျဲ့နေသည် ။
Jin: : ဟ ဒါဘယ်လို့ဖြစ်တာလဲ့
" သူခိုးဝင်သွားတာများလား ဆရာ "
Mile: : သူခိုးလို့မင်းထင်လာ
Mile လို့မထင်ရတဲ့ရုပ်ကြီးနှင့် Mile က သူတို့ရှေ့ ပေါ်လာတယ် ။ မြင်မြင်ချင်မှာ တပည့်ဖြစ်သူက နောက်သို့လှန်ကျမတက် ဖြစ်သွားခဲ့တယ် ။
Mile အပြုံးဟာ သွေးအေးနေသည် ။
တစ်ချက်တောင်မလှုပ်တဲ့ Jin ကိုကြည့်ပြီး သူလည်း သိပ်ဘဝင်မကျ ။ Mile က စိတ်ကြီးတယ်အတ္တဆန်တယ် သူ့ခြောင်ရင် သူ့ကိုကြောက်မှ မခြောက်လည်း ကြောက်တဲ့သူကိုသူပိုကြိုက်သည် ။
" ခဗျား က Mile မဟုတ်လား "
Mile: : ဟ ကောင်လေး မင်းတော်သားပဲ
ရှေ့မှာ ထိုင်ခုံတစ်လုံးဆီသို့ ထိုင်းချလိုက်တယ် ။ အိမ်ရှင်က သူခိုးမိသွားသလို့မျိုး Jin မှာ ကြောင်အအ ရပ်နေရင်းသာ ။
Jin: : ဘာကိစ္စနဲ့ ဒီကိုရောက်လာတာလဲ့
Mile: : ဒါတွေ ခဏထားပါ အို ဒါနဲ့ မင်းက ရှာရလွယ်တဲ့ ကောင်လေးပဲ
Jin: : ခဗျား ကျုပ်ဆီက ဘာတွေ လိုချင်တာလဲ့
Mile: : သိပ်တော့ များမယ်မဟုတ်ပါဘူး
Jin: : များတာ မများတာ အသာထားပါ ခဗျားပြောစရာရှိတာပြောပြီးရင်အမြန်ဆုံးထွက်သွားပေးပါ ကျုပ်မှာ ခဗျားအတွက်အချိန်မရှိဘူး
Mile: : မင်းငါ့အကြောင်းနည်းနည်းမသိဘူးပဲ ကောင်လေး
Jin: : ခဗျားအကြောင်းကိုသိလည်း ကျတော်အတွက် ဘာမှ အသုံးမဝင်တော့ပါဘူး ကဲ့ပြောပါ ခဗျားဘာလို့ချင်လို့လဲ့
အခြေမထုတ်ခင် ဟန်ပန်တစ်ခုအနေနဲ့ Mile က သူအိတ်ကပ်ထဲက မီးခြစ်ကိုထုတ်ပြီး ခုံပေါ်မှာ မတ်တန်း လေး တင်ထားလိုက်တယ် တပည့်ဖြစ်သူမှာ မီးခြစ်ကိုမြင်တော့ မျက်လုံးပြူးသွားသည် ။ လွန်းခဲ့တဲ့ရက်အနည်းငယ်က ဆုံးသွားတဲ့ Mile မိတ်ဟောင်းရဲ့ဘေးမှာ မီးခြစ်လေးတစ်လုံးကိုတွေ့ခဲ့တယ်ဆိုတာ Jin နဲ့သူ့တပည့် သိကြတယ်မဟုတ်လား ။
