Park Jimin Twitter'da gezerken yoonmin fanartları ile tanıştığında onların bağımlısı olacağını düşünmemişti. Biricik hyungu Min Yoongi'nin de ona bu bağımlılığında yardımcı olacağını düşünmediği gibi.
idol yoonmin 🌸 iki bin yirmi iki mayısı
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yoongi hyung ile birbirimizin telefonlarına parmak izlerimizi kaydettiğimizde bir süredir olmadığım kadar ait hissetmiştim kendimi. Saçmaydı belki ama insan kendini hep kapının dışında kalıyormuş gibi hissettiği zamanlarda böyle ufak tefek şeylerle kabul gördüğünü fark ediyordu. En azından benim için öyle olmuştu.
Çok basitti aslında sebebi, son zamanlarda çok fazla oynadığım oyunu gördüğünde ilgisini çekmiş o da oynamaya başlamıştı. Bir anda bütün boş vakitlerimizi yan yana oturup birbirimize yapacağımız hamlelerde taktik verirken bulmaya başlamıştık. O gün kayıttan çıktıktan sonra beraber yemek yiyeceğimiz için onun işini bitirmesini bekliyor, beklerken de yine oyunumuzu oynuyordum. İşini bitirip yanıma geldiğinde o da bana katılmış, ikimiz de bir türlü ilerleyemeyince en sonunda da birbirimizin oyununa devam etmeyi denemeye karar vermiştik. Bir yandan da sohbet edip durduğumuzdan telefonlar kilitlenip duruyordu ki biz de son çare olarak birbirimizin parmak izlerini kaydetmeye karar vermiştik.
O anda çok mantıklı gelmişti bana, fakat yaptığımız soundcheckten sonra otele döndüğümüz bir akşam gördüğüm bir hayran çizimi yüzünden bu çok utanç verici bir şeye dönüşmüştü.
Yoongi hyungun kesin bir dille yasaklamış olmasına rağmen kendime açtığım bir Twitter hesabından hakkımda yazılanlara bakarken karşıma ikimizi yakıştıran hayranlardan birinin çizimi çıkmıştı ve ilk başta telefonumun ekranını kapatıp yatağın üzerine atmıştım ben de. Diğer çocuklara göre biraz ufak tefek kaldığımızdan olacak Yoongi hyung ile epey yakıştırıldığımı biliyordum ama gördüğüm şey... asla böyle bir şey yapabileceklerini düşünmüyordum. İşin kötü yanıysa yapmışlardı ve ben birkaç saniye sonra telefonu fırlattığım yerden alıp çizimi incelerken bulmuştum kendimi.
Çok... başarılıydı. Başarılı denebilirdi sanırım, ya da belki gerçekçi. Hyungun kucağındaydım, ellerim arkaya doğru uzanmış, saçlarına tutunmuştu. Onun ise bir eli belimin etrafına sarılıyken diğeri çenemi tutuyordu. Beni yay gibi germişti çizimde, onun güzel ellerindeki damarlar, benim dövmelerim dahi çizilmişti. Yoongi hyung ağzını ensemden doğru boynuma kapatmıştı ve benimkilerde aralanmıştı. Resmin sesi olmazdı ama ben o anda çıkabilecek sesleri kafamda kolaylıkla canlandırabiliyordum. Belli ki çizimin sahibi her kimse yüzümün ne hale gelebileceğini epey düşünmüştü zira ifademi görmek beni Yoongi hyung ile gerçekten o halde olduğumuzu düşünmeye itmişti. Yüzüm nasıl bir hal alırdı? Hyung beni ne hallere sokardı?
Her şey de böyle başlamıştı sanırım. Birkaç gün boyunca o çizimi düşünüp durmuş, utanmadan Yoongi hyungu gördüğüm her anda çizimdeki haliyle karşılaştırmaya başlamıştım. Ellerini belime sardığında ya da çenemi kavradığında nasıl görüneceğini hayal edip durdum. Çizen kişinin kafasının içinde canlandırdığından da güzel olacağımıza emindim.
Yoongi hyung bana bilerek ya da bilmeyerek her dokunduğunda irkilmeye ve ellerini tenimde daha çok istemeye başlamam o görüntüyü, o düşünceyi aklımdan çıkaramamam yüzündendi. Sonra dayanamadım, bunlardan başka var mı diye araştırmaya başladım. Olacağını biliyordum, tahmin edebiliyordum fakat gördüklerimin beni çok daha beter hale getireceğini bilememiştim.
