Park Jimin Twitter'da gezerken yoonmin fanartları ile tanıştığında onların bağımlısı olacağını düşünmemişti. Biricik hyungu Min Yoongi'nin de ona bu bağımlılığında yardımcı olacağını düşünmediği gibi.
idol yoonmin 🌸 iki bin yirmi iki mayısı
Finalden önceki son bölümümüze hepiniz hoş geldiniz.
İlk PJM1 sonra JiminxDior haberinden sonra kendinizi toplayabildiniz mi? Ben toplayamadım da. Bu adamın kahredici güzelliği karşısında bir gün gerçekten kalbim duracak. Ölüyorum heyecandan.
Bu bölümü okumanız için de heyecandan ölüyorum umarım keyif alırsınız efendim.
Bu bölüm için sınır koymayacağım fakat lütfen oyunuzu vermeden ve yorumlarınızı yapmadan geçmeyiniz, fanarts ile vedalaşırken yorumlarınıza ihtiyacım var 🥺
Okuduğunuz tarihi ve saati alabilir miyim buraya?
Keyifli okumalar herkese. Finalde görüşürüüüüz. 👋
&&&
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Neden, neden, neden. Onlarca soru, onlarca soru işareti, onlarca neden dönüyordu Jimin'in güzel kafasının içinde. Neden Yoongi o çizimleri biriktiriyordu? Neden Yoongi böyle yapıyordu? Neden bugün gerçekten de Jimin yemeğini bitirene kadar başında beklemişti? Neden o çizimler o kadar güzeldi? Neden o çizimler gerçek değildi?
Bu konuda ne düşüneceğini, ne umacağını ya da neye inanacağını bilemiyordu Jimin. Tek bir bildiği vardı, o da Yoongi'ye deli divane olan kalbinin fütursuzca atıp durduğuydu kalbinde. Sanki kalbi bir kırlangıca dönüşüvermişti bir anda ve nafile çırpınıp duruyordu göğsündeki kafesten kaçmak için.
Yetmez gibi Jimin'in zihnine de türlü oyunlar oynuyor, onu olmayacak işlere inandırıp duruyordu. Jimin, yüreğinin bu denli güçlü olduğunu bile bilmiyordu. Kafasının içinde çarklar şangır şungur dönüyor, onu düşten düşe savuruyordu. Düşlüyordu Jimin, bir sürü şey düşlüyordu.
Bir yanı hep daha fazla kırılmaktan korktuğundan onu uyarmaya çalışıyordu ama öylesine cılızdı ki sesi kulaklarını tıkamak hiç de zor olmuyordu. Diğer yanı ise kah Yoongi'nin de ona karşı bir şeyler hissedebileceğinin hayaliyle doluyor, iç organları yer değiştiriyordu içinde, kah o gördüğü çizimlerden birinin gerçek olduğunu düşünüyordu.
Jimin'i sevdiğini, onun da tıpkı Jimin gibi kalbine sinsi sinsi işleyen bir aşkla yandığını düşünmeyi bir türlü bırakamıyordu. Koltuğunun başına tünemiş, kendi kendine sarılarak ve düşlerinin güzelliğiyle sık sık burukça gülümseyen dudaklarını dişleyerek hayal alemleri arasında savrulup duruyordu.
Gecenin sessizliğini kapı zilinin sesi böldüğünde hem saat epeyce ilerlemiş, hem de Jimin yarı uykulu yarı uyanık bir halde kafasında kurduklarının onu sürüklediği yol boyunca sürükleniyordu. Bu yüzden ilk zil sesini gerçekten de duyduğundan emin olamamıştı. Hemen sonra ise gecenin o vaktinde gelen kişi her kim ise fazlasıyla sabırsızmış gibi bir kez daha zile basmıştı.
