Saplantılı Aşk ❤

BÖLÜM-6 NEFRET

Buğranın söyledikleri daha dün gibi aklımdaydı. O sözlerden sonra yaptığım ilk şey istifamı basıp gitmek oldu. Bir dahada oranın yakınından bile geçmedim.
Herşeyden herkesten ve en başta kendimden utanıyordum.Beş para etmez  bir adama masumiyetimi vermistim.Birde üstüne üstlük hamileydim.Herkes neler diyecekti arkamdan şimdiden tahmin ediyordum.Her gün ağlıyordum durmaksızın.Iyice çökmüştüm boğazımdan tek bir lokma geçmiyordu. Zavallı annem halime çok üzülüyordu. -Gidelim mi buralardan kızım. Uzaklara gideriz. Sen , ben ve bir de torunum mutlu mesut yaşarız.
Torunum demişti.Karnimda hala varlığına alışamadığım torunu...
***
Hamileliğimin 5. ayındaydım. Başka bir şehire taşınmıştık.Evimizi satıp burada küçük tek katlı bahçeli bir ev almıştık. Bahçemizde renk renk çiçekler vardı.Hepsini annemle ikimiz ekmiştik.Bahcede bir masamız vardı.Orada annemle birlikte çay içerdik. Buğra'nın bana yaptıklarını her ne kadar unutmamış olsamda eskisi kadar üzülmüyordum.Çunku üzüle üzüle artık bir yerden sonra hissizlesmistim.Hani bir yara iyilesir kabuk bağlar eskisi gibi acımaz ama dokunduğunda acısını hissedersin ya işte öyleydi benimki. Tek umudum karnımdaki kızımdı.Evet bir kızım olacaktı.Baslarda her ne kadar istemesemde varlığına alışmıştım.Onunla ilgili hep hayallere dalardım. Burada yeni bir işe baslamamistim.  Hamilelik beni aşırı yorgun düşünüyordu. İstesemde çalışamazdım. Çalıştığım yerde herkes bebeğin babasını soracak soru yağmuruna tutacaktı.Bu kadar stresi kaldıramazdim.
Şimdilik  birikmiş biraz paramla geçiniyordum.
     ***
Yine bir gün bahçede annemle oturuyorduk.Canım aşırı derecede turşu çekmişti. Aşerdiğim zaman nazlanıp birsey isteyeceğim bir kocam bile yoktu. Bunu düşünürken gözlerimden yaşlar akıverdi durduramadım. Ne çok biriktirmişim gözyaşlarımı içimde.Hamileligin verdiği hassaslikla çok duygusal olmuştum. Mutfağa gidip turşu yiyecektim.Dolabi karistiriyordum. Annem birseyler aradığımı anladı.
-Dolapta kaç dakikadır ne arıyorsun Sıla. Söyle ben bakayım yerine.
-Hiçç...şey... ben sadece turşu varmı diye bakıyordum.
-Torunumun canı turşumu istemiş.Hemen gidip bir koşu marketten alır gelirim evde kalmamış.
- Anne hiç zahmet etme. Canım çok çekmedi.Öylesine varmi diye baktım.
-Hiç yalan söylemeyi beceremiyorsun be kızım.Canınin çektiği gözlerinden belli.Itiraz yok gidip hemen aliyorum

Annem gideli 2 saat olmuştu ve hala annemden ses yoktu.Birdenbire telefonum çaldı. Annem ariyordu.
Telefonda yabancı bir ses çıktı.

-Merhabalar ben hastaneden arıyorum.Annenize malesef araba çarptı.Rehberinde sizin numaranızı bulup sizi aradık.
Duyduklarım karşısında adeta yerlere attim kendimi. Ağlamak istiyordum ama boğazımda sanki bir düğüm vardı ve ben nefes alamıyordum. Annem karşıdan karşıya geçerken hızla gelen bir araba ona çarpmıştı.Zavalli annem kimbilir ne kadar canı yanmıştı. Nasıl hastaneye gittiğimi hatırlamıyorum.Saatlerce yoğun bakımın kapısında beklemiştim annemi. Dilimden anne beni bırakma sözleri dökülüyordu. Onsuz yaşamayı hayal bile edemiyordum. Ama hayatta hersey istediğimiz gibi gitmezdi. Ve o kara haber geldi. Annenizi kaybettik başınız sağ olsun..
Bu nasıl bir hayattı.Annemi elimden almıştı.Ben onsuz yapayalnız ne yapacaktım. Onun yokluguna dayanamiyordum.Adeta eriyip bitmiştim.Komşumuz Asiye abla olmasa ne yapardım. Annemle buraya ilk tasindigimizda yakin arkadaş olmuşlardı.Cok içten iyi bir insandı.Tabiki benim durumumda öğrenmişti.O yüzden onun yanında rahattım.
-Kızim kalk kendini düsunmuyorsan karnındaki bebeğin düşün.Yazik günah ona iki lokma birsey ye.
-Canım istemiyor Asiye abla.
Zorda olsa bana yemek yedirmeyi başarmıştı.Annemi kaybettiğim günlerin ilk zamanlarinda beni hiç yalnız bırakmamışti.Fakat onunda ilgilenmesi gereken 3 çocuğu vardı.Durumu iyi olmadigindan evlere temizliğe giderdi.Is dönüşlerinde yanıma uğrardi.Her ne kadar uğrasa da o gittikten sonra o koca evde yalnız kalıyordum. Asiye abla belli etmese de bu durumuma çok üzülüyordu.

***
Hamileligimin son aylarindaydim.Karnım iyice büyümüştü.Hareket etmekte zorlanıyordum. Bir sabah karın ağrılarıyla uyandım.Son zamanlarda çok fazla sancim vardı.Yatağımdan kalkmak istedim birde ne göreyim kan... Korkudan ne yapacağımı bilemedim.Bebegime birsey olmuştu. O da mı beni bırakıp gitmişti yoksa.Gözlerimden yaşlar akıyordu. Hemen Asiye ablayı aradım.Beni eşiyle birlikte hastaneye götürdüler. Onlarda çok korkmuştu.Çünkü bebeğime birsey olursa canıma kiyacağımı düşünüyorlardı.
Neyseki korkulan olmamıştı ama Gebeliğim riskli gebelikmiş. Doğuma kadar yatıp dinlenmem, hic bir is yapmamam ve iyi beslenmem gerektiğini söyledi doktor.
Asiye abla kara kara düşünüyordu.Eşiyle konuşmalarına kulak misafiri oldum.
-Bu kiza kim bakar  bey.Ben desen her gün temizliğe gidiyorum.Evimde bile duramıyorum dogru durust.Kendi ev işlerimi bile yapamıyorum.Bu kızcağız kimsesiz ne olacak hali. Kim bakacak ona. Bebeğin babası olacak vicdansız bu kız bu halde iken mutlu mesut yasayacakmi.