Saplantılı Aşk ❤

BÖLÜM-9

Göz kapaklarımı açmak istiyordum. Gözlerimin üstünde sanki bir ton yük varmış gibi gözümü açmakta o kadar güçlük çekiyordumki.
Yavaş yavaş gözlerimi araladığımda bana bağlı cihazlar vardı. Cihazların sesleri kulağımda çınlıyordu. Kolumda takılı bir sürü serumlar.Hastanede olduğumu hatırladım.Ama kaldığım odaya benzemiyordu ki burası.Bogazımın yanmasını hissediyordum.Ağzımdan boğazıma doğru takılı şey canımı yakıyordu.Hareket edip o şeyden kurtulmak istedim.Ama nafile kıpırdayacak halim yoktu.Sadece yaralı bir güvercin gibi çırpınıyordum.

Doktor bey...Acil...Sıla hanim uyanıyor..
Çevremde hemşireler koşuşturuyordu.Bana ne olmuştu böyle.

***
Bilincim tam yerine geldiğinde herşeyi kavramistim.Ben doğum yapmistim.Hemsireleer soylemisti.Yogun bakımda günlerce kaldığımı.Bebegimi merak etmemi onun iyi olduğunu söylediler.Söylediler söylemesine ama görmeden içim rahat etmiyordu.
Yoğun bakımdan sonra beni servise almışlardı. Tabi yoğun bakım kapisindan çıktığım an Buğra elimden tutuyordu. Ne kadar bitkin bir hali vardı.Gözlerinin önü çökmüştü.Kederliydi.
"Sıla iyimisin nasılsın?"
"İyiyim..."
Cevap vermemek istiyordum ama o bitkin haline gönlüm dayanamamış cevap vermiştim.
"Burdan çıkalım hersey çok güzel olacak sen, ben ve kızımız hep birlikte mutlu bir hayat süreceğiz söz veriyorum Sıla"
Çok fazla konuşmaya halim yoktu dalivermisim.Uyandigimda yine Buğra başımdaydi.Gözlerimi odanın diğer tarafına çevirdiğimde Kadim bey, eşi Özlem hanım vardı.Bunlarin ne işi vardı burada .Demek onlarda gelmisti.
"İyimisin ķızım"
Kadim bey o kadar içtenlikle sormuştu ki şaşırmıştım.Hemde kızım diyordu.Halbuki beni zerre sevmezdi. Özlem hanımda telaşla bana bakiyor benim üzerime titriyordu. Herkes burdaysa peki bebeğim neredeydi.Ona birsey mi olmuştu.
"Bebeğim " diye tam soracakken Buğra bebeğin şu an Yonca'nin yanında olduğunu söyledi.O soğuk Nevale Yoncanin yanindamiydi.  Hayret ettim Yonca çocuk bakarmıydı.
Yoğun bakımdan geldiğim için üzerimde sadece bir örtü vardı.Özlem hanımın yardımıyla pijamalarımı giydim. Özlem hanım her zmankinin dışında adeta bir anne gibi davranıyordu bana.Üzerimi giyinince Buğra içeri girdi.Elleri poşetleri dopdoluydu.Yemem için birçok şey almıştı.Ama benim bebeğimi görmeden iştahım falan açılmazdı.
"Kizim toparlanman için lütfen sunlari ye.Bir an önce iyileş ve yavruna kavuş.Birlikte evimize gidelim"
Özlem hanım evimiz mi demişti. Onların evi benim değildi ki.Onlarin olan hicbirsey benim değildi.
"Ne evinden bahsediyorsunuz.Sizin evinize geleceğimimi sanıyorsunuz.Benim kendi evim var"

Ben ne kadar söylensemde etsemde bir sekilde evlerine götürdüler beni.Bu  şehirden alıp doğduğum büyüdüğüm ve Bugradan dolayi küstüğüm şehrime geri götürdüler beni.Asiye ablayla dönmeden vedalaştık.Üzerimde çok hakkı vardı.Bugraya her ne kadar hamile oldugumu söylesede kızamıyordum ona .Çünkü ne yaptıysa benim iyiliğimi düşündüğünden yapmisti. Evet Adanada maceram sona eriyordu ve İstanbul'a yine geri dönüyordum.

Bebeğimle ilk karşılaşmamız muhtesemdi.Gözlerim dolu dolu olmuştu.Ben bir anne olmuştum bu da benim bebeğimdi.Nasil da Bugraya benziyordu.Ben bu adamı görmek istemiyordum ama doğurduğum çocuğa bakınca bile onu görmüş gibi oluyordum. Bir bebeğe nasıl bakılır,  nasıl emzirilir hiç bilmiyordum.Özlem hanım bu konuda bana  yardim etmişti.Ilk emzirme girisimim başarısız olmuştu ve ben oturup hüngür hüngür ağlamıştım. Ama her koşulda Özlem hanım yani Bugra'nin annesi bana yardım ediyordu.Onlarla kalmayı hiç istemezdim ama bebeğim için razı olmuştum.Çünkü tek başıma bir bebeğe nasıl bakılır hiç bilmiyordum ve ona birsey olur diye korkuyordum.

Ben  yoğun bakimdayken Bugragil Adanada bir ev kiralamış burda kalmışlardı.Benide bu eve getirmislerdi.Daha iyi oluncada İstanbula geri döndük.Ben her seferinde şu gün artık evime donecem dedikçe bir türlü ayrılamıyordum.Karlıdağ ailesi torunlarının adeta üzerlerine titriyorlardı.Hiç bırakacak gibide durmuyorlardı.
Burada kaldığım süre boyunca Buğra her defasında benden özürler diliyordu.Her gün farklı bir hediye alıp getiriyordu.Ama her ne yaparsa yapsın onun gözlerinde gördüğüm pişmanlık ve minnetti.Beni sevmiyordu.Gözlerinde en ufak bir sevgi kırıntısı yoktu. Sevmiyecektide. Ama buna rağmen her defasında evlenelim diyordu.Belkide çocuğu mutlu olsun anne ve babasız büyümesin istiyordu. Ve belkide yaşananlardan o da bikmis sadece huzurlu bir yuva istiyordu.