angels of death | taekook

imkansızlığım

selamlarr yb atamiyorum bir haftadirr cok yogundu buralqr ondan kusura bakmayin bebeislerim,,
bir kaç yorum atarsanız çok mutlu olurum
biraz uzun bir bölüm oldu hazırlıklı olun muasit bir yerde okuyu verin, iyi okumalrr👛🎟🩰🎀
•••

Şimdi ne mi yapıyorduk? Jungkook'un koltuğunda dip dibe oturmuştuk ancak sadece dizlerimiz temas ediyordu. jungkook'un merak dolu bakışlarını çok net görebiliyordum, sabaha doğru onu neden aradığımı ve neden öyle sorular sorduğumu merak ediyordu tabiki.

"Taehyung, bir şey söylemicek misin?" sonun da gözlerimiz buluşmuştu, ancak nasıl açıklayacağımı asla bilmiyordum.

"Öyle büyütülecek bir konu değil ondan konusunu açmadım."  tekrar yalan söyledim sana, inan her yalanımda pişman oluyorum ancak elimde değil.

"Taehyung, kaşlarından belliydi."

"Ya sadece kabus gördüm ve bir an o halde iken kendimi tutamayıp seni aradım gerçekten bunun farkında değildim. Ben her zaman kabus görürüm ancak ilk defa böylesine kötü hissettim." söylediklerimle pişman olacağımıda biliyordum, dizlerimin üstünde ki ellerimi tutup kendi kucağına almıştı.

"Ne gördün ki, benimle alakalı ne kabus gördün taehyung'um." yüreğimin titrediğini hissediyordum. ben hiç kimsenin olmamıştım ki bu zamana kadar, Sevilmeyi hissedememiştim, oysa ne güzelmiş bu duygu. ne güzelmiş iliklerine kadar sevgi, onun bir gülüşü için her şeyini verme hissi bile ne güzelmiş.

Ancak elimden gelen tek şey onu izlemekti belki yanın da bile olamayacağım belki de canını alacağım biri için canımdan can gidiyordu.

"Çok garipti jungkook, her şey çok garipti, sen ellerime bayılıyordun, geç kaldın diyordun. Biliyorum jungkook biliyorum sana çok geç kaldım ama kaybetmeye hiç hazır değilim, inan o kadar korktum ki o an kabus olduğunu bile aklım kavramadı ve seni aradım." Gözümden tekrar bir yaş aktığın da anlattıklarımı, bir daha bir daha yaşadığımı fark etmiş gibi sarılmıştı.

"Burdayım ben taehyung,burdayım hiç bir yere gitmiyorum seninleyim. bak birbirimize geç kalsak da sonunda burdayız birlikteyiz." sırtımı okşuyor beni rahatlatmaya çalışıyordu, ondan yavaşça ayrılmamı sağladı.

"Bu saaten sonra ağlamayalım taehyung, sadece mutlu olalım, hep birlikte olalım, ama taehyung gizlenme benden, saklama bir şeyleri. hayatın da olmak zorundayım diye 2 haftadır peşimdesin ancak ben seni ilk gördüğüm de vuruldum, ilk güldüğünü gördüğüm de yaşam sevincim arttı, ben anlatamıyorum ama gizlimiz olmasın istiyorum."

Ağlamak istiyordum gerçekten haykırmak ve neden bunların benim başıma geldiğini sorgulamak istiyordum, inanın imkansızdı birlikte olmamız. İmkansız olduğunu bildiğimden kaçmam lazımdı ancak ben yıllardır ilk defa böylesine mutluydum ve bende ilk defa böyle sevilmiştim tamam kabul ediyorum çok bencilim.

"Söyleyemem jungkook inan söyleyemem o zaman biter her şey, başlamadan biter ve ben istemiyorum bizim hikayemiz böyle bitsin." gözlerinde ki hayal kırıklığını görüyordum ama eğer söylersem yok olurum ve kaderimiz bir daha bağlanmamak üzere kopar.

"Peki bir şey demiyeceğim, seni zorlamayacağım da ancak eğer gidersen bana veda et taehyung, çünkü vedasız gidersen işte o zaman canım çok yanar." öyle bakıyordu ki yüzüme ne diyeceğimi bilemiyordum.