angels of death | taekook

yüzleşme

1k olduk çok mutluyum🧚🏻‍♀️💘🐣
iyi okumalar hepinize,oy atarsanız sevinirim.
______________________________________

Gözlerimi açtığımda karşımda stresle bekleyen seokjin'i görmüştüm. şu an büyük ihtimalle onun çalışma odasındaydık. elimde ki kart düşmüş, az önce gördüklerim bir film şeridi gibi gözümün önünden geçmişti.

Bizim imkansız aşkımız, jungkook'un masum bakışları ve hoseok ile yoongi. resmen her şey şaka gibiydi. tanrı sanki bana ceza vermek ister gibi beni bu çıkmaza sokmuştu. ama bilmiyordu ki jungkook benim için hiç bir zaman ceza olamazdı.

Şimdi anlıyordum her şeyi, jungkook'a bu kadar yakın hissetmemi, sanki daha önce öpmüş gibi onu öpmeyi ve sanki daha önce onu hep seviyormuş gibi hissetmeyi, hepsini anlıyordum. Yoongi'nin jungkook'u ilk gördüğündeki bakışlarını, hoseok'u yıllarca arayıp şimdi korkup kaçmasını. tanrım bunlar o kadar zor geliyordu ki bedenim bu acıya dayanamamıştı. gözlerimi açtığımı yeni gören seokjin bana doğru yaklaşırken ben ise oracıkta bayılmıştım.

Gözlerimi açtığımda tanıdık odamla karşılaşmıştım. artık gözümü kapatmaya korkar olmuştum. gözümden yaşlar süzülüyor ben ise hareket etmeden tavanı izliyordum. ne kalkmak ne de uyumak geliyordu içimden, sadece bu şekilde durup yaptığım hataları düşünmek istiyordum. gözümün önüne ayrılmamız için yalvaran jungkook geldiğinde kopmuştu hıçkırığım. deli gibi ağlıyordum artık, ellerimle yorganı sıkıyordum. o kadar kendimde değildim ki, kızaran ellerimi yeni fark etmiştim.

Ağlama seslerimi duyup yanıma gelen seokjin beni kaldırmaya çalışmış, sıktığım ellerimi açmaya çalışıyordu. dikleşmemi sağlamıştı ancak istemeden de olsa içine girdiğim krizin farkında değildi. kollarını bana sarmıştı, onu ittirsemde gitmemiş daha da sıkıca sarılmıştı. benim ile ağlayıp saçlarımı okşuyordu.

Geri çekildiğimde yüzüne bakacak halim olmadığından zorla konuşmuştum.

"Ben çok bencilim hyung." zaten zor duran gözyaşlarıma engel olamamıştım. kendimden, benliğimden her şeyden nefret etmiştim.

"Ağlama taehyung ağlama." onun majestelerim diyişi hala kulağımdayken nasıl ağlamam ki.

Beni uyarmıştı, mutlu olamayız demişti. ama ben sadece kendimi düşündüğümden onun fikrini yok saymıştım.

"Ben çok saftım hyung, yemin ederim hiç bir şey düşünemedim. onu yalnız bırakacağımı bilsem gidermiydim gene ona." kendimce aklanmaya çalışıyordum.

"Biliyorum bebeğim, senin hiç bir suçun yok." ellerim kucağım da onlarla uğraşırken kendime engel olamamış kanatmıştım. aklım da binbir düşünce varken seokjin bir kağıdı bana doğru uzatmıştı. kağıda uzanamayacak kadar yorgundu bedenim.

"Bunu şu an vermem ne kadar doğru bilmiyorum ama belki daha iyi hissedersin." kucağımda ki elime kağıdı bırakmıştı.

"Bugünlük yalnız kalmalısın sanırım."şu an tek istediğim şeyin bu olduğunu bildiğinden ayaklanmış, gitmek istemese bana son kez sarılıp çıkmıştı odadan.

Ellerime bıraktığı eski püskü kağıdı yavaşça, yırtmamaya özen göstererek açmaya çalışıyordum. Sonunda bütün kağıdı açtığımda yüreğim acımıştı.