Red ze het wel!?

Hoofdstuk 10

Nu kon ze wel lachen. Ik was blij haar te zien. Mama zei dat het heel goed met haar ging nu. Ik was superblij voor haar! Vince was ook heel blij. Mama vroeg wie hij was. Ik vertelde dat ik hem vandaag heb ontmoet en dat we elkaar heel aardig vinden. Mama lachte en zei: 'Je toekomstige vriendje zeker!' Vince en ik keken elkaar lachend aan. 'Wie weet' zei hij en hij lachte. Ik grinnikte. Papa moest ook lachen. Mama zei: 'Nou was dat nou zo grappig' ik zei van wel en gaf haar een knipoog. Ik vroeg aan haar of ze ooit nog uit het ziekenhuis kwam. Mama zei dat ze hoopte van wel maar ze wist het nog niet helemaal zeker. Tsjaa je weet het nooit zeker... Ik vreeste van niet maar hoopte natuurlijk van wel. Best eem domme vraag ik had haar antwoord kunnen verwachten. Ach jaa we moesten ergens over praten.
Gelukkig ging het erg goed met haar. Ze zei dat ze blij was om mij te zien. Ik was ook blij om haar te zien. Ik stapte het ziekenhuis bed uit en gaf mama een knuffel. Ik zag dat ze allemaal snoertjes had. Er zat ook een snoertje door haar neus. Opeens keek ze mij verbaast aan: 'wat heb jij nou met je arm gedaan!' Zei ze. Ik vertelde het verhaal wat er gebeurt was en dat Vince precies hetzelfde had. 'Ach toeval bestaat dus toch' zei mama lachend. Ik werd er blij van als mama moest lachen. Ze is echt een deel van mij net zoals papa. Ik heb echt geluk met zo'n vader en een moeder als deze. En mijn zusje natuurlijk! Maar waar was Lizzy eigenlijk! Ik vroeg het aan papa. Hij verschoot van kleur. Hij was helemaal vergeten dat ze blij Fleur, haar vriendinnetje was. Hij keek op zijn horloge 17:25 al! Hij zei dat we echt moesten gaan en we namen afscheid van mama.