Red ze het wel!?

Hoofdstuk 35

'Ik ben nu even gelukkig als jou pap!!! Alleen dan moet ik zeker wel van deze school af?' Vroeg ik. Papa knikte: 'Jaa Sil er zijn zoals dat ook minder leuke dingen...' zegt hij balend. 'Maar eerst moet ik op zo'n gesprek en alles en dat duurt wel 3 maanden dus jij kan nu van al je vrienden uitgebreid afschijd nemen.' Zegt papa en hij loopt weer naar binnen. Vince komt met zijn fiets de poort uitgelopen. Hij heeft oortjes in. Nogsteeds vind ik hem leuk maar oke hij is mijn tweelingbroer en dat moet ik maar accepteren... Vince komt naast me staan, ik trek een oortje uit zijn oor en ik lach. Hij draait zijn schattige hoofdje naar mij toe. 'Niet je broer pesten joh!' Zegt hij lachend. Ik kijk hem verlegen aan. 'Wat?' Vraagt hij. 'Niks...' zeg ik. Waren Vince en ik maar nooit tweeling geweest. Ik denk nog elke dag aan hem en jaahh.... ik weet niet ik kan hem gewoon niet uit mijn hoofd zetten. 'Waar denk je aan?' Vraagt hij door mijn gedachtes heen. Zonder erbij na te denken mompel ik: 'o gewoon aan jou en het verleden' Ik sla een hand voor mijn mond. 'Dat is niet erg. Ik weet trouwens hoe het zit, wij zijn geen tweeling en ook geen broer en zus. Jou vader is niet je echte vader ookal voelt en lijkt dat wel zo. Het is mijn vader en jou stiefvader. Je moeder, ik en je (stief) vader wouden je het niet vertellen, omdat we je het leven niet nog moeilijker wouden maken...' zegt Vince. Ik bedenk me nu opeens iets. 'He Vince, een stiefbroer en een stiefzus mogen toch wel iets voor elkaar voelen?' Vraag ik. Vince kijkt me aan met een rood hoofd. 'Uhh jaa tuurlijk....nu je het erover hebt....ikkeee...