Red ze het wel!?

Hoofdstuk 20

We zaten rond mama's bed. Ze werd zo wakker, want dat zei de zuster net. Ik mocht wel hopen dat ze wakker werd, maar dood kon ze nu toch nog niet zijn. Na een tijdje opende ze haar ogen. Papa boog naar vooren (weet niet of je dat zo typt, maar boeiuuhhh). Ik kreeg traanogen. 'Lies ik ben het: Jan' zei papa. Ze keek hem met verwarde ogen aan. Toen keek ze naar mij. 'Silke, wat ben je groot geworden en wat ben je een mooi meisje' zei ze. Ik kon het niet laten en de tranen rolde over mijn wangen. Nu pas had ze door dat Lizzy er ook was. 'Ach mijn kleine meisje, wat lijk je veel op mij!' Zei mama tegen Lizzy. Lizzy klom bij mij op schoot om mama beter te kunnen zien. 'Mimi ik mies ju' zei Lizzy verdrietig. Mama begon te huilen: 'Ik mis jullie allemaal heel veel!' Zei ze en ik wreef haar wangen droog, want ik kon er echt niet tegen als zij ook moest huilen.
We waren thuis. Ik kon nogsteeds niet geloven dat mama op elk moment dood zou kunnen gaan. Ik dacht veel aan haar. Morgen als mijn gips eraf word gehaald, ga ik zeker weten naar haar toe. Vince en ik zijn weer bij elkaar, straks zou ik met hem afspreken bij mij. Ik had er echt zin in.
Even later ging de deurbel. Vince stond daar met een bos bloemen. Er hing een kaartje aan met een lieve tekst: "Lieve Silke, ik ben er voor je. Wat rot dat van je moeder, ik ben er ook heel verdrietig over. X Vince. 'Ahhww Vince, wat lief van je' zei ik en ik gaf hem een knuffel. Ik lieo naar de keuken en zetten de bos bloemen in een vaas op de tafel. We liepen naar boven. We waren een beetje aan het niksen, ik op mijn labtop en hij een beetje kinderachtig spelletjes aan het doen op zijn mobiel. Ik vond het eigenlijk wel Qtt (Cute). Ik klapte mijn labtop dicht en ging dicht naast hem liggen, languit op de grond. Hij keek mij aan en ik keek hem aan. Hij zetten zijn mobiel uit. 'Ik heb je gemist, Sil.' Zei hij lief. 'Ik jou ook' zei ik verliefd. Ik bleef hem een lange tijd naar zijn mooie blauwe ogen kijken en de rest van zijn schattige gezicht. 'Vince je lijkt op mij' zei ik raar. Ik keek in de spiegel voor ons en dat deed hij ook. Ik keek naar mezelf en dan weer naar Vince en dan weer naar mezelf en weer naar Vince enz enz. Dit was onmogelijk. Vince keek op zijn horloge. 'Uhu, Sil je moet toch naar t ziekenhuis om je gips eraf te laten halen?' Zei hij snel alsof hij van onderwerp wou veranderen. 'Uhu jaahh klopt... zin om mee te gaan?' Vroeg ik vaag. 'Neajj sorry ik heb t nog best druk met huiswerk voor volgende week...' zei hij en ik zag dat het een smoes was. Toch zei ik dat het oke was.
Vince was naar huis gegaan en ik zat in de wachtkamer. Mijn gips werd er snel afgehaald en de dokter zei dat het goed was geheeld. Ik gaf de dokter en natuurlijk ook de zuster een hand. Ik was klaar en ik liep naar de tweede verdieping waar mama lag. Ik stond in de deuropening om te kijken of mama nog aan het slapen was. Nee aan het slapen was ze niet, maar er zat wel iemand aan haar bed...het was ..... VINCE!