Hoofdstuk 31

2 0 0
                                    

Thomas valt naar achteren. Hij slaat zijn armen om zijn buik. 'MELVIN DOE NORMAAL! Dit is mijn neef LAAT ME NOU IS UITPRATEN! KIJK WAT JE GEDAAN HEBT!' Schreeuw ik half huilend. Ik ga naast Thomas op mijn knieën zitten en kijk hem bezorgd aan. 'Thomas...gaat het!' Zeg ik en ik sla mijn armen om hem heen. 'H..het is n..iet jou sch..schuld Silke.' Zegt hij snikkend. 'Ik had het tegen Melvin moeten zeggen.' Zegt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Nee echt niet Thomas dit had niet mogen gebeuren!' Zeg ik. 'Gaat het met je buik?!' Vraag ik bezorgd. Thomas schud zijn hoofd 'Nee ik ben heel erg misselijk.' Zegt hij. 'Ga jij maar naar huis.' Zei ik. Ik hielp Thomas overeind. 'Bedankt Silke.' Zegt hij, hij geeft me een knuffel en loopt naar de uitgang. 'Ik kijk ff of ik zo nog ff langs kan komen!' Roep ik hem achterna. Hij steekt zijn duim omhoog zonder achterom te kijken en loopt naar buiten. Ik draai me om naar Melvin. 'MELVIN WAAR SLOEG DIT OP!' Roep ik boos. 'Hahah goeie woordgrap!' Zegt hij lachend. 'Dit is niet grappig!' Zeg ik. Hij kijkt me sirrieus aan. 'Had je niet ff kunnen zeggen dat het je neef was, dan had dit niet gebeurt.' Zegt hij dan. 'Wat! Als jij ff had gewacht met slaan en mijn zin af had laten maken, had dit ook niet gebeurt!' Zeg ik boos. 'Weet je Melvin, ik weet niet hoor maar wat doet Chelsea steeds bij jou?' Vraag ik jaloers.

Red ze het wel!?Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu