I'm Sorry, It's Too Late

15

Tulala ako habang nakaupo sa kama. Tulog na tulog pa rin si Seph na nasa crib niya ngayon.

Hindi parin mawala sa isip ko ang lahat ng mga sinabi ni mama na narinig ko kanina.

My tears fell.

I only though of my own pain when she is hurting the most.

That she only did what she thought was best for me as her daughter...

Because she doesn't want me to be like here...

Why not?

She's very hardworking and she's willing to do anything for her daughter and I want to be like her. I am willing to do everything for Seph.

Totoo pala ang sinasabi nila. Na pilit nating sinusuway ang lahat ng mga gusto ng ating mga magulang. Pero malalaman lang natin ang tunay na kahulugan ng kanilang mga ginagawa kapag nasa posisyon na tayo nila..kapag tayo naman ang naging magulang.

Because now...I was actually thinking that if my son will do what I did...doing things my mom warned me about...it will really hurt me.

"Hindi niya alam na..hindi ko alam na may asawa ang papa niya nang makilala ko. K-kasi ang sabi ng papa niya ay hiwalay na ito kaya...pumatol ako. Noong malaman kong...may asawa siya...umiwas ako. Kaya hindi ko pinakita si Mari. Kasi ayokong husgahan siya ng mga tao. Na anak ng isang kabet. P-pero nang makita kong masaya siya sa papa niya...hinayaan ko nalang. Kahit na ininsulto niya ako...sa pagiging walang pinag aralan at sa pagpatol sa papa niya...hinayaan ko nalang. Kung saan siya masaya...'yun lang naman ang gusto ko at hangga't hindi siya napapahamak..."

Iyon ang huling sinabi ni mama bago ako tuluyang umakyat pabalik sa kwarto dahil sumisikip ang dibdib ko sa hikbi at mga salitang binibitawan niya.

I wonder if she can say those things to my face. Pero...ayaw niyang masaktan ako kaya't okay lang na siya iyong masaktan.

Madali kong pinahid ang luha ko nang biglang bumukas ang pinto ng kwarto..

Earl went inside with a tray on his hand. May pagkain...tubig at juice..

Normal lamang ang iniakto nito at parang wala lang. Parang hindi emosyonal ang pag uusap nila ng mama ko.

Hindi ko rin alam kung tuluyan na ba siyang tinanggap ni mama bilang ama ni Seph. Dahil kung hindi ay paniguradong hindi naman maglalabas ng saloobin si mama sa kanya. Pero hindi ko iyon tinanong at umastang parang wala lang.

"Did you cry?"

He asked after he put the tray on the table inside my room..

Umiling ako at ngumiti ng bahagya sa kanya.

"Inaantok lang ako...I yawned that's why my eyes are red.",

Napaka defensive na rason pero ayokong malaman niyang umiyak ako sa pag uusap nila ng mama ko.

Tumabi ito sa pag upo sa akin at sabay naming pinagmamasdan ang anak namin na mahimbing na natutulog.

"I'm sorry..." Tahimik na sabi nito.

Nilingon ko siya at kinunotan ng noo. Hinawakan niya ang isa kong kamay at dinala iyon sa hita niya habang ang tingin ay nasa anak parin namin.

"I don't know what to say anymore...I am just...sorry because I was not there when you need me...ang gago ko lang kasi...assumero pa."

Natatawang sabi niya pero ramdam ko ang lungkot sa boses nito.

"It's okay, Earl. I understand that you went througj something too. It's your family. It if happened to me...I know I will also do the same."

Umilin iling ito.

"I did not forget you...in those days, months that I am away from you. I was an asshole for leaving you the day after when something happened to us but you did not leave my mind. You make me calm...in situations I feel like giving up.."

My heart beats rapidly. I bit my lower lip because of what he said. I coudn't answer him because I was speechless from his sudden confession.

Katahimikan ang namagitan sa amin pagkatapos niyon..

"I will pursue you...I will court you."

Mas lalong kumabog ang dibdib ko sa sinabi niya. Nilingon niya ako na may maliit na ngiti sa labi at lambing sa mga mata nito.

"Please give me a chance to prove myself to  you and our son..."

"If this is only about Sephy, hindi naman kita tatanggalan ng karapatan, Earl-"

Napatigil ako dahil hinawakan ng dalawang kamay niya ang magkabilang mukha ko at iniharap sa kanya. Ilang dipa nalang ang layo ng mga mukha namin at ngayon ay ramdam ko na ang hininga niya na tumatama sa mukha ko.

"You know that this is not about our son, Mari. You know and you felt that when we were still in that island. I will pursue you and this feelings that I have for you. If you don't have feelings for me...then I will work for it. No pressure and you don't have to answer right away. I'll work hard for it. For you and for our little one."

May mainit na humaplos sa puso ko kaya't napatango ako.

May nararamdaman naman ako sa kanya ngunit saka ko na sasabihin. Masyado pang maaga.

Tingnan na muna natin kung hanggang saan at kung hanggan kailan niya matitiis ang bagong stage ng buhay naming mag anak.

Niyakap niya ako at hindi naman ako tumutol doon at yumakap din pabalik dito.

Pagkatapos ay nag uusap na kami tungkol sa binyag ng anak namin na gaganapin sa simbahan malapit sa amin. Dito nalang rin ang handaan sa bahay at hindi naman ganoon kadami ang imbitado. Kami kami lang din..

Nang matapos makapag plano ay hindi ko naiwasang magtanong tungkol sa pamilya niya.

My heart hurt when he said that his mom didn't actually made it. Hindi na nakayanan ng mommy niya ang mga gamot at tuluyan na itong nabawian ng buhay. His dad was not able to accept it so he committed suicide and followed his mom.

Mas napaiyak pa ako kaysa sa dito. Humagulhol ako sa mga braso niya dahil sa sinapit nito.

You are not alone now, love. You have me and our son.

We will be your family.