I'm Sorry, It's Too Late

18

Bumangon ito at hinawakan ako. Hinila niya ako palapit sa kanya.

"Are you okay?"

May pag iingat na tanong nito.

Ngumiti ako ngunit hindi nakatakas sa akin ang pag aalala at pagmamahal na nakita ko sa mga mata niya. Ganito naman siya palagi. Lalo na kapag minamasdan niya kami ni Seph habang karga ko ang anak namin.

"I'm okay. Mama and I talked...and I just feel so happy and light...kahit na...ganoon ang mga narinig ko kay papa.."

"I'm sorry...dahil sa akin ay nasira ko ang kinabusakan mo. Hindi ka nakapag aral ng maayos dahil nabuntis kita at-"

"Shhhh..." I put my finger on his lips to stop him.

"I did not regret anything. Masayang masaya ako nang dumating si Seph sa buhay ko,.Earl. Kaya huwag kang mag sorry kasi para mo na rin sinabi na sana ay hindi mo ako nabuntis. I feel so complete when our son came into my life."

Natahimik ito.

"A-and..I want to give this relationship a try...me and you together with our son."

"You don't have to answer me right away. I gave you time to think about all of this, baby. I don't want you to say yes to me so you could give our son a complete family. I want you to say yes to me because you want me in your life."

"I want you..." Maagap kong sagot.

"I want you...and I still have feelings for you. H-hindi ka rin naman nawala sa isip ko simula noong magkakilala tayo. K-kaya gusto kong subukan para sa pamilya natin, Earl." Pagpapatuloy ko.

Kita ko ang saya sa mga mata nito. Hindi na niya napigilan ang sarili at tuluyan na akong hinila at hinalikan. Noong una ay nakalapat lang ang labi niya sa akin. Na para bang naghihintay na tumutol ako. Kaya una kong ginalaw ang mga labi ko upang ipakita sa kanya na gusto ko ito.

We were kissing and holding each other until our son cried.

Sabay pa kaming napatawa ng maghiwalay ang mga labi namin. Ramdam ko ang saya sa aming mga puso.

"Let me...go and rest now, baby. It's been a long day."

Sabi niya sa akin.

Hinayaan ko nalang siya dahil alam ko naman na hindi niya ako hahayaang pumalag sa kanya. Nakahiga lang ako sa kama habang pinagmasdan ang mag ama ko ngunit maya maya ay bumibigat na ang talukap ko't nagpadala nalang sa antok.

Sabi nila... Madali daw ang araw kapag masaya ang isang tao. At napatunayan ko iyon..

Dahil pagkalipas ng isang taon...heto kami at masayang masaya parin. Hindi ko na pinilit si papa na tanggapin kami ng anak ko. Kahit may mga araw na ini imagine ko na sana ay kalong niya rin ang apo niya at inaalagaan ito...ay pilit ko nalang iyong binalewala.

Ngunit akala ko ay iyon na ang huling pagsubok sa buhay namin...

Nagkakamali ako.

Dahil bigla nalang dumating ang araw na hindi ko inaasahang mangyari sa tanang buhay ko.

I imagine my future...with my family. My son and my partner...especially with my mom.

But...

It didn't happen.

Because the next day...after my son's birthday was the worst day of our lives.

I lost my wonderwoman.

I lost the only person who was there when I am about to surrender.

The only person who continued to love me when I was not lovable.

My hero...

My mama.

She died on her sleep.

She was happy on her grand son's birthday.

She did not say good bye and just left.

Hindi ko alam kung okay lang na nawala siyang hindi nagpapaalam o hindi. Kasi pakiramdam ko..hindi ko kakayanin kung nagpaalam siya bago siya nawala.

Nandito kami sa puntod niya ngayon. Umalis na ang lahat ng mga nakiramay. Iyong mga taong natulungan niya ngunit wala man lang ako kaalam alam.

Mga taong tinulungan niya kahit walang wala siya.

Iyong mga taong dumamay sa kanya sa mga panahong kinailangan niya rin ng karamay.

Hawak ni Carla ang anak ko at nasa malayo sila sa amin ni Earl dahil hindi niya ako iniwan hanggang sa matapos ang libing.

Hindi rin umalis ang mga kaibigan ko kaya't binantayan muna nila ang anak ko dahil alam nilang kinailangan ko pa ng panahon kasama ang mama ko.

I kneeled infront of her tomb and caressed her name.

"I'm sorry....I-I'm for the pain I c-caused you. I'm s-sorry for the burden. F-for all the hurt. I was blessed that y-you are my m-mom. I-I don't know how to s-start again without y-you because y-you were my c-compass, mama."

Humihikbing sabi ko. Naninikip ang dibdib kakaiyak. Tahimik lang si Earl sa likod ko pero alam kong malungkot rin ito sa pagkawala ni mama. Dahil alam kong itinuring na rin niyang ina ang mama ko gaya nang kung paano siya ituring na anak ni mama..

"I-I love you s-so much m-mama. I-I  love you...and I-I'm sorry...because it's t-too late. H-huli na ang l-lahat para malaman mo kung g-gaano kita k-kamahal."

Ilang oras pa ang ginugol ko sa pakikipag usap sa kanya kahit wala akong matatanggap na sagot.

Earl and my friends were patiently waiting for me.

Masakit ang dibdib na tumayo ako. Nanghihina at ayaw umalis sa harap ng puntod ni mama.

Isang yakap ang naramdaman ko na mas lalong nag paiyak sa akin.

"W-wala na si m-mama, Earl..w-wala na siya..."

"Shhhh...w-we're here for you. Always."

Nagyakap kami at naramdaman ko nalang ang basa sa balikat ko.

Nag iiyakan kaming nagyayakapan at pinakiramdaman ang mga hinagpis at sakit na dulot ng pagkawala ni mama.

Our lives will never be the same again.

But I promise to live for my family.

I promise to continue living for them. To let them feel how much I love them.

Kaya sana ganoon rin ang ibang tao.

Sana mas iparamdam at sabihin nila kung gaano nila kamahal ang isang tao. Kasi hindi natin alam...huli na pala iyon.