BAŞLANGIÇ

21.BÖLÜM; GEVŞEYEN DÜĞÜMLER

"Hayatın sırlarını her öğrendiğimde, yara alıyordum. Daha fazlasını almaya hazırmıydım?"

"Beni bırakma olur mu güzelim" ellerini ellerime kenetledim göz yaşlarımı silerek Deniz'e baktım "söz veriyorum Deniz'im, bırakmayacağım seni" arabayı çalıştırmayı ama sürmüyor idi. Bana doğru dönük olan kafasını yaklaştırdı ve yüzüme düşen tutamı, kulağımın arkasına koydu. "Ben...ben çok korkuyorum maviş gözlüm" durdu çünkü ağlıyordu. Elim ile göz yaşlarını sildim. "Ya bak ağlama lütfen ben buradayım yanındayım ve her zaman olacağım.. hadi şimdi sür arabayı bir an önce gidelim çok heyecanlıyım Deniz'im" benden uzaklaşarak direksiyona döndü. Dudaklarını yukarı doğru kıvırdı, gülmek bir insana ancak bu kadar yakışırdı. Araba ilerlemeye başladı, hâlâ elimi tutuyordu...

Yolda ilerlerken, Deniz'in kucağına  kafamı koydum. "Bakıyorum biri kucağımı sevmiş. Bidaha ki sefere oturursun ha?" Bacağına hızlı bir şekilde vurdum. Acıyla inledi. "Bu acıdı ama" gülerek kafamı tekrar yasladım. Bir eliyle direksiyonu döndürürken, bir eliyle de saçımı okşadı.

Araba sonunda durmuştu. En az bir saattir yolda idik. ama benim umrumda değildi. Çok korkuyordum ve heyecanlıydım. Deniz arabadan indi ve kapımı açtı. Derin bir nefes alarak arabadan çıktım. Onun, annem sayesinde her şeyi hatırlatmıştım. Rüyamda bütün hayatımı bana o anlatmıştı. Mucize gibiydi. Ellerim ile uğraşarak yürüyordum. Yanımda Deniz birbiri ile uğraşan ellerimden birini tuttu. Durarak ona baktım. Tuttuğu elimi bırakarak başını boynuma gömerek sarıldı. Kokusu hâlâ aynıydı. Huzur verici ve Deniz.

Beni sakinleştiriyordu. Boynuma derin bir öpücük bırakarak geri çekildi. Tekrar elimi tuttu sıkıca, hiç bırakmayacak mış gibiydi. Önüme döndüm ve gözleri dolu dolu bakan kadını gördüm, annemi. Durdum. Konuşamıyordum o da konuşamıyordu. Sadece birbirimize bakıyorduk. O an arkadaki suileti ve elindeki silahı fark ettim. Tüm gücüm ile "anne" diye bağırdım. Annem ne olduğunu anlamaya çalışıyordu, ama çok geçti. Bir el ateş sesi , tüm mahalleyi inletmişti. Ne ben ne de Deniz hareket edemiyorduk. Annemin bilinci kaybetmeden önce son cümlesi ile gözlerimde ki yaşlar ile kendime gelebildim. "İyiki geldin Liya'm"

Sonra her şey çok hızlı gelişti. Deniz annemi kollarına alarak arka koltuğa yerleştirdi. Bende hızlıca arabaya bindim. Yeni kavuşmuştum ona kaybedemezdim...

Sıçrayarak kalktım. Gerekler tokat gibi yüzüme çarpmıştı. Elimdeki serumları hızlıca çıkarak kapıya doğru ilerledim. Ama biri benden önce davranıp kapıyı açtı, Deniz'di. Tam açtığı kapıdan çıkacakken kolumdan tuttu, geriye çekti ve kapıyı kapattı. "hiç bir yere gitmiyorsun bu odada kalacaksın Liya" ittirmek için ne kadar çaba sarf etsem de başaramadım. Elimi saçlarıma koyup çekiştirmeye başladım. Bir yandan da hıçkırarak ağlıyordum. Deniz elimi zorla saçlarımdan çekti. O da ağlıyordu. "lütfen, maviş gözlüm yapma. Lütfen" ellerimi kurtarıp Deniz'in boynuna doladım. Kafamı göğsün yaslayıp, daha çok ağlamaya başladım. Deniz'in gözyaşları saçlarıma düşüyordu. düştüğü her yeri öpüyordu. Sıcak dudakları saçımla her buluştuğunda daha sıkı sarılıyordum. Sıcak dudaklarını, dudaklarım ile buluşturmak istiyordum. Kafamı göğsünden kaldırıp, ellerim ile kafasını kendime çektim. Dudaklarını dudaklarıma bastırdım. Belimi kavrayarak, kendine daha çok bastırdı. Bir kaç dakika sonra yavaşça ayrıldım. "Deniz ben annemin ölmesini istemiyorum. Birisi ya da birileri hepimizin ölmesini istiyor. İlk hedefleri halamdı, başardılar" derin bir nefes aldım, yatağa oturdum. Deniz de ellerine göğsünde bağlayarak karşıma dikildi. Göz yaşlarımı silerek devam ettim. "Sonra annem. Oyundu ama yine de onu da öldürmek istediler. Sen. Seni yerde kanlar içinde gördüğümde aklım çıkmıştı... Sende beni bırakıp gideceksin diye." Deniz konuşmaya devam etti. "Arkadaşım, kuzenlerim. En önemlisi o gün kaçırıldın sen. Ve benim elim kolum bağlıydı. Özellikle geri sayım da. Bende seni kaybettim sandım. Kendimden ilk defa o kadar nefret etmiştim seni koruyamadığım için."