BAŞLANGIÇ

24. BÖLÜM: ÖLÜM PEŞİMİZDE

Bölüm müziği: Tom odell - Another love

"Bir tek ölümden kaçamıyorsak. Ölene kadar peşinde oluruz..."

"AH BEBEĞİM!" Herkes uyuduğu uykudan sıçradı. "DOKTOR ÇAĞIRIN AH BEBEĞİM KRAMP GİRDİ" Gece koridora koştu. Ardından iki hemşire ve doktor geldi. "Liya hanım tam olarak nereniz ağrıyor söylermisiniz." Acılar içinde kıvranarak, kasıklarıma elimi koydum. "Tamamdır Liya hanım derin nefes alıp verin." Yüzümü buruşturarak, "doktor bey AH bebeğime.. bebeğime bir şey AH olacak mı?" Doktor, "kesin bir şey diyemem Liya hanım. Ama korkmayın lütfen." Hemşirelere bağırarak, "çabuk ultrasonu getirin." İki hemşire koşarak çıktılar. "Doktor bey canım AH yanıyor." Ağrı gitgide şiddetleniyordu sanki. "Liya hanım sanırım çok fazla stres yaptınız. Bu da bebeğinize yansıyor. Siz tehlikeye atıyorsunuz."

Bugün fazlaca stres yapıp üzülmüştüm. Hemşireler hızlıca ultrasonu yerleştirdiler. Doktor beni yavaşça yatırdı. "Bluzu biraz kaldırın lütfen." Dediğini yaparak bluzu mu kıvırdım. Doktor jel gibi bir şey sıktı. Ardından ultrasonografi karnımda gezdirmeye başladı. Ağrım azalmaya başlamıştı. Ama bir şeyin aktığını hissediyordum. "Doktor bey bir dakika." ultrasonografi karnımda çekti. Üzerimdeki çarşafı çektim. Yatak kanlar içinde kalmıştı. Nefessiz kalmıştım. Bu olmamalıydı. "HAYIR... HAYIR BEBEĞİM" Çığlıklarım bütün odayı doldururken daha fazla bağırmaya devam ediyordum. Hayallerimi kaybetmiştim ben... Canımı kaybetmiştim. Mucizemi.. Yavrumu kaybetmiştim ben ya yavrumu. Bana iyi gelen iki kişi vardı hayatımda. Hayatımdan gitme bebeğim...

Biliyorum benim yüzümden oldu. Aptallık yaptım.. üzdüm seni. Gitme... Lütfen yanlız bırakma beni... Söz veriyorum bir daha üzmeyeceğim. Lütfen gitme bebeğim, bırakma anneyi. Anne söz verdi sana. Seni annen her zaman sevecek her zaman koruyacak... Bırakma anneyi. Annenin sana ihtiyacı var. Seni çok seviyor. Asla incitmek istemez. Affet anneyi... Benle kal bebeğim, annenle kal... Bir daha üzmeyeceğim lütfen bebeğim lütfen...

Hemşireler kolumdan tutup zorla ultrasonografi şeyini tekrar karnıma yerleştirdi. "BEBEĞİM GİTTİ. HÂLÂ BAKMAYA ÇALIŞIYORSUNUZ. BIRAKIN BENİ. İSTEMİYORUM HİÇ BİRİNİZİ. BEBEĞİMİ İSTİYORUM BEN BEBEĞİMİ..." Bıraktın anneyi bebeğim. bıraktın... Doktor derin bir nefes alarak bana baktı. "Diğeri yaşıyor.." ellerimi kurtararak doktora baktım. "Diğeri, ne diğerisi" doktor gülümsedi. "İkiz çocuklara gebeydiniz. Biri düşmüş başınız sağolsun." Yüreğimdeki evlat acısı derime kazınırken, elimi karnıma götürdüm. Biri daha vardı burda... Biri daha. Göz yaşlarımla beraber fısıldadım. "Annen kardeşine zarar verdi. Ama sana zarar vermeyeceğim bebeğim söz veriyorum. Seni koruyacağım. Kardeşini.... Kardeşini koruyamadım. Ama seni koruyacağım.. koruyacağım."

Beni yataktan kaldırıp banyoya götürdüler. Ah Deniz'im o kadar ihtiyacım var ki sana. Keşke gitmeseydin yanımdan. Keşke şuan gelsen bana sıkıca sarılsan. Seni ömür boyu bırakmayacağıma tekrar, tekrar söz verebilirim... Sana ihtiyacımız var... Bebeğimize sahip çıkamadım ben, çıkamadım. Cani bir anneyim... Ben bebeğimi öldürdüm. Bebeğimizi... Her geçen saniye daha çok acı çekmek yapacağım tek şey di. Sadece uyumak istiyordum. Belkide gerçeklikte yaşamaktansa yalan bir dünya benim için doğru şey di. Çoğu şeyi kaldırmakta zorlanıyordum. Gerçekler bir cana mâl oldu. Evladımın canına. Deniz'i de alıp kaçacaktım. Birini daha kaybetmeyi göze alamazdım.

Annem, annem ne olacaktı. Onun durumu ile ilgili bir bilgim bile yoktu. "Siz Şule Kara'yı tanıyor musunuz?" Hemşire, "üzgünüm Liya hanım. Tanımıyorum ama isterseniz bulabilirim." Sıkıntılı bir nefes verdim. "Bulduğunuz an durumunu bana iletmenizi istiyorum." Hemşire izin isteyerek yanımdan ayrıldı. Sıcak suyun başımdan aşağı akmasına izin verdim.