Hatsukoi

Chapter 29:

“Let me guess, si Leni ba?” Nanlaki ang mga mata ni Bongbong nang banggitin ito ni Sara, he could feel the heat rising from his chest to his face. He speculated that he’s now blushing infront of a girl, nakakahiya mang isipin ngunit tama nga si Sara sa kaniyang hinala. Nais man niyang tumanggi ay huli na rin.

“Ah... umn...” Hindi siya nakasagot at napaiwas na lamang ng tingin, bahagyang napahagikgik si Sara at kalaunan ay napahinga na lamang siya nang malalim. Unti-unti niya nang napagsusunod-sunod ang mga situwasyon.

“Come on already, Ferdinand, it’s not like I’ll oppose or whatever so there’s nothing to be ashamed of! Saka ’di naman ako nagbigay ng malisya sa mga simpleng bagay, ibahin mo ’ko ’no.” She giggled to herself.

Noong sumapit ang kanilang intramurals ay dito na siya nagsuspetsa na may ugnayan na sila Bongbong at Leni, pinakiramdaman niya silang dalawa at napagtanto niya na na ang bagay sa kanilang pagitan nang sumapit ang school trip at nandito na sila sa Vigan.

“I will take your reaction as a yes.” She dialed Leni’s number and she put her cellphone besides her ears to hear the voice from the other line. Malakipas ang ilang segundo ay may sumagot sa kaniyang tawag.

“Hello, Leni.” Bungad niya sa kaibigan, ngumiti siya at nag-thumbs up kay Bongbong.

“Hello, Sara. Oh, ba’t ka napatawag?” tanong naman ni Leni sa kabilang linya. Si Leni ngayon ay kasalukuyan nang binabagtas ang daan palabas sa Plaza Burgos habang pumapatak ang mahinang ambon.

“May gusto lang sanang kumausap sa ’yo.” Sara replied.

“Sino?” tanong muli ni Leni.

“It’s Ferdinand, he’s looking for you.” Bahagyang nanlaki ang mga mata ni Bongbong nang sinabi iyon ni Sara, si Leni naman ay napatigil sa paglalakad at napahawak siya nang mahigpit sa kaniyang hawak na payong gayon na rin sa hawak niyang cellphone.

“Ito siya oh.” Sara carefully handed her phone to Bongbong, tinanggap naman ito ng binata at itinapat nito ang cellphone sa kaniyang tainga.

“He-hello... Leonor.” Utal niyang saad at napalunok siya ng laway, he took a deep breath and he redeemed himself from nervousness.

“Is it you...” Leni couldn’t believe what’s happening when he heard Bongbong’s voice in the other line, she walked back to the cathedral.

“Yes, it’s me, Ferdinand.” Bongbong clarified.

“Bakit?” panimulang tanong ni Leni.

“Bakit ’di ka dumating?” she asked with a slight of anger and disappointment towards Bongbong. Pinigilan niya ang kaniyang sarili sa pagsasalita at nanatili na lamang siyang tikom hanggang sa tumugon si Bongbong sa kaniyang tanong.

“Forgive me, I’ve never meant any of these to happen. Mahabang k’wento kung bakit gan’to ang nangyari.” Napakuyom si Leni, she prevented her tears to fall down from her eyes and she smiled bitterly.

“Naiintindihan ko ang situwasyon ngayon, ang hindi ko lang naiintindihan ay... bakit ako lang ang naririto?” mapait niyang tanong. Sinabayan ito ng dagungdong ng kampana ng katedral.

Nang makapasok siya sa loob nito ay pinatay niya ang kaniyang payong, nag-aantay pa rin siya sa isasagot ni Bongbong dahil ilang segundong na-blanko ang binata.

“Nasa’n ka ba?” Leni decided to break the silence between the lines. Napasinghap naman si Bongbong at sumagot sa tanong ni Leni sa kabilang linya.

“Nandito rin ako sa Vigan Cathedral, pero... ’di kita nakita sa harapan kanina gaya ng sinabi ko sa ’yo kagabi.” Napatingin si Leni sa sahig, napangiti na lamang siya sa mga oras na iyon.