Hatsukoi

Epilogue:

“So that’s what happened, still, congrats!” Bati ni Bongbong kay Leni habang nakangiti siyang kausap ito sa school library. Walang tao roon kaya solong-solo nila ang buong lugar, kasalukuyan silang nag-uusap tungkol sa mga nangyari sa kanila noong Sabado.

Napag-isip-isip din ni Leni na isakan’ya niya na lang muna ang problema niya kay Sara, she wanted to deal with it by herself and she knew that she’s the only one who could fix that matter. Handa si Leni na humingi ng tawad para sa kung may mali man siyang nagawa dahil hindi niya naman iyon sinasadya.

“Congrats din dahil sa nakamit mo, may chance ka pang maging published author.” Ngiti naman ni Leni, Bongbong smiled back at him at he nodded.

“Pareho lang tayo, Leonor, inaaakala natin na ’di natin nakuha ang mga hinahangad natin no’ng araw na ’yon pero binigyan pa pala tayo ng pagkakataon ng itaas.” Ngiti ni Bongbong.

“P’wedeng ma-accept ang ginawa kong nobela sa publishing sponsorship, p’wede ka pa ring makakuha ng ginto at ma-break ang record mo sa national track meet dahil aabante ka... so it’s all a blessing, our dreams could come true.” Bongbong added, Leni just smiled at her and she replied seconds later.

“But my dream already had, and that’s you.” Ngumisi si Leni dahilan upang manlaki ang mga mata ni Bongbong, naalala niya ang mga sinabi niya kay Leni no’ng nakaraan nilang tagpo rito sa library.

Kagaya rin ng reaksiyon ni Leni ay namula siya na kagaya ng isang strawberry, it’s not even reddish like a strawberry anymore but almost as red as a tomato. Napatawa si Leni dahil sa naging reaksiyon ni Bongbong, tinakpan kasi niya ang kaniyang bibig habang parang kinikiliti ito sa kilig.

“You got me there! So... gan’to pala ang naramdaman mo no’n, ramdaman ko rin ’yong hiya.” Tawa niya dahilan upang napatawa rin si Leni, habang nakangiti si Bongbong at nakatingin sa mga balintanaw nitong kulay-rosas.

“I wanted to continue running, I wanted to continue to be a track team member.” Leni smiled.

Napatingin siya sa bintana at pinagmasdan niya mula sa ibaba ng library na nasa second floor ang mga nag-eensayo na mga miyembro ng track and field club, napangiti siya at tumingin muli nang direkta sa mga mata ni Bongbong.

As the sun shines inside the library, Bongbong’s red pupils shone more making Leni smile, saglit nilang pinagmasdan ang isa’t isa bago pinutol ni Bongbong ang katahimikan sa pagitan nilang dalawa.

“Ako rin, Leonor, I wanted to continue writing. Not just my story, but to include our love story, I wanted to take our relationship even more further than this. I wanted to know more about you, and I wanted to be always here for you.” Hinawakan ni Bongbong ang kanang kamay ni Leni.

“Ay ayaten ka, Leonor.” (I love you, Leonor.) Ngiti niya at hinalikan ang kamay ni Leni. As Bongbong’s lips landed on the back of Leni’s hands, she felt that wonderful feeling of romantic excitement inside her.

“Mahal din kita, Ferdinand, and I also wanted to continue and take this relationship further. I wanted to run, not just for the school and the club, but for you. Dahil habang tumatakbo ako at iniisip kita, nagkaro’n ako ng motibasyon.” Ngiti rin ni Leni kay Bongbong.

Sandali pa ay narinig na nila ang tunog ng mga bells ng Epiphany Christian Academy kaya naman ay tumayo na sila at hawak-kamay na lumabas sa library. Matapos iyon ay bumitaw sila sa isa’t isa at pareho na lang silang ngumiti.

From being just strangers, their paths crossed in an instance and they both developed their feelings towards each other but they’re hesitant to confess—but the other one did and the other gave his answer.

Ngayon ay isusulat nila at daragdagan pa ang kuwento ng kanilang pag-iibigan, marami pang mga mangyayari habang patuloy nang patuloy at palapit nang palapit ang wakas ng kanilang buhay-senior high school. Pero isang bagay lamang ang mahalaga sa kanilang dalawa.

At iyon ay ang maging sandigan at mahalin ang isa’t isa.

~To Run and Write For Love.

---end---