Hatsukoi

Chapter 2:

The chime bells rang in every corner of the Epiphany Christian Academy, a sign that classes for the afternoon period are now over. When Professor Miriam heard the chime bells, she faced her students and she spoke.

“Alright, that’s all for today. Goodbye, class.” Kaagad tumayo ang buong klase at tumugon sa kaniya.

“Goodbye, Professor Miriam, goodbye, classmates. See you tomorrow again.” They replied, their professor just nodded and left the classroom before they could.

Isininop na ng lahat ang kanilang mga gamit at lumabas na nga rin ng kanilang mga classroom. Some students gathered at the bulletin board to check on their clubs’ activity and anything announced related to the school.

“Sana nga makapag-recruit tayo ng mga bagong members sa senior high department.” Hinaing ng kaibigan ni Leni na si Sara habang iniinat-inat ang kaniyang braso.

“Hay, oo nga. Tapos ang te-terror ng prof namin, si Professor Miriam. Alam niyo bang first day pa lang namahiya na kaagad siya ng istudyante?” Leni then told her gossip.

“Hay nako, wala kayo sa teacher namin, si Sir Harry. Halos makatulog na kami first day pa lang, hindi man lang kami ginanahan sa mga discussions.” Sara then sighed.

“Buti nga kayo gano’n lang, ang amin eh pinagawa kami ng napakahabang self introduction essay kanina, grabe talaga si Sir Vicente. Namamaga pa nga ’yong kamay ko sa mga pinagawa niya sa’min eh.” Reklamo naman ni Pia—isa ring kaibigan ni Leni.

Sara Duterte is a member of the track and field club and so as Pia Cayetano. Both having the same height as five foot and three, they are one of the fast runners of the Epiphany Christian Academy together with their friend, Leni Gerona.

“Can’t you believe that we’re now on grade twelve? Sooner or later we’ll be beginning college.” Tumingin si Leni sa listahan ng mga activities sa bulletin board.

“Beats me, I haven’t really thought of college. Hindi pa ’ko nakapag-decide sa school na papasukan ko.” Tugon naman ni Pia.

“Ikaw ba, Sara? Any plans?” tanong nito. Ngumiti naman si Sara at tumugon.

“I’m going to PMA to become a soldier.” Napatingin si Pia at Leni sa kaniya at kunot-noo nila itong tinugunan.

“Weh? Ikaw magsusundalo? Napakalakas ng amats nito.” Pareho nilang tugon, napatawa lamang ang dalaga sa kanilang dalawa.

“Don’t underestimate me, remember, sinapak ko ’yong class president ng isang section no’ng nakaraang taon kasi nga sobra sila kung makalait sa section natin.” Parehong nagkatinginan sila Pia at Leni at kapuwa sila napahagikgik.

“Siya nga naman, and how you dress and act literally suits you to be a soldier.” Pia agreed.

“Hay siya, tara na sa club at naghihintay na sa ’tin ’yong iba nating kasama. We have lot of time practicing today oh, tignan niyo’t hanggang alas siyete ang bukas nitong school.” Ngiti naman ni Leni at nagpatuloy na sa kanilang club, sumama na rin sila Sara at Pia sa kaniya.

Sa kabilang banda naman ay isinisinop na ni Bongbong ang kaniyang mga gamit habang nakangiti ito, saglit pa ay narinig niya si Ping na tinawag siya.

“Mauna na kami, Bongbong. This idiot can’t still let what happened earlier slip. Sabagay, muka nga naman kasi ’tong clown eh.” Tawa nito, he pointed at Isko while laughing extravagantly.

“Sige pa, Ping, laitin mo pa ’ko. Nakakainis ka rin ’no? Ako na nga ’yong napahiya tapos tatawanan mo pa ’ko, nakakainis ka!” Reklamo naman ni Isko, pero hindi pa rin talaga tumigil sa pagtawa si Ping kaya naman ay nagsimula nang magalit si Isko. He chased Ping once again.

Napailing-iling na lamang si Bongbong at nag-focus na lamang ito sa pagsisinop ng kaniyang nga gamit. Pagkatapos nito ay tumayo na siya sa kaniyang armchair at nagtungo sa faculty room upang kunin ang susi ng kanilang library.

After getting the key, Bongbong then opened the library and sat on a vacant table. This is what he had been doing this past years of his senior high school life. Being one of the official of the literature club took much of his time at the afternoon.

The library has always been quiet since the innovation of internet and media are far more popular than just finding out the answers on books. Hindi na madalas o kung mayroon man ay minsan lamang din magkaroon ng istudyante sa library puwera kay Bongbong.

Kinuha niya ang isang kopya ng current work ng kanilang club na isang series of anthology. Writing and reading books is his forte, the boy likes to do those things to tickle his mind. He’s currently working on his own novel aside of his club. Now, as the proofreader or the club, he checks the grammar and punctuation of the anthology drafts submission.

In the track and field club, the students are now warming up by jogging. After that, all of the members are then gathered and one by one, they run one hundred to five hundred meters based on their chosen category on the upcoming track and field tournament for the year.

“Ready, get set, go!” Kiko shouted as Leni ran on the wide football field. Isang daang metro ang tinakbo ni Leni dahil iyon ang pinili niyang kategorya sa mga magaganap na kompetisyon.

“Don’t open your arms wide, Leni. Keep it close!” Cynthia Villar shouted, also one of the members and aces of the club.

“I know you can do faster, Leni! Set a new personal best!” Kiko once again encouraged his clubmate.

Francisco Pangilinan or better known as Kiko, is the president of the track and field club. A fast runner and gold medalist of the five hundred meter sprint tournament in every regional competition he joins, now a grade twelve student and a classmate of Sara, it is his last year at the club too.

“Kaunti pa, Leni, kaunti pang bilis.” Ngiti niya sa dalaga nang marating nito ang finish line, tumango naman si Leni at ngumiti sa kaniya. Napangiti na lang din ito.

“Oo, bibilisan ko pa.” Leni uttered and she ran back to the track, saglit pang natulala si Kiko habang pinagmamasdan si Leni na tumatakbo, saglit pa ay nakarinig siya ng boses.

“Oy, Kiko! May kailangan kang malaman, magandang balita ’to!” Nanlaki ang kaniyang mga mata at kaagad napalingon sa kung sino ang tumawag. It was Aquilino Martin Pimentel III—commonly known as Koko, the club’s secretary.

“Ah, Koko? Anong balita?” he asked. Nakangiting saad niya.

“May tatlong grade eleven na nag-file ng join certificate sa club natin!” bulalas nito. Kaagad nagningning ang mga mata ni Kiko nang marinig niya ang sinabi nito.

“Sino-sino sila?” tanong pa ni Kiko.

“Their names are Robin, Lito, and Bong.” Kaagad nawala ang mga ngiti sa labi ni Kiko nang marinig niya ang sinabi ni Koko sa kaniya.

“Kilala ko ’yang mga ’yan. Mga heartrob ng school ’yan eh, hindi naman makakatakbo nang mabilis ’yang mga ’yan. Popularity lang habol niyang mga ’yan.” Matamlay nitong saad kay Koko.

“Pero Kiko, we need new members in this club or this club will be disbanded.” Napayuko ang binata.

“Fine, let them in. Para lang ma-save ang club na ’to. Kapag nakahanap tayo ng bagong recruits, we’ll disband them.” Tango lamang ang itinugon ni Koko sa sinabi ni Kiko.

“Fine, I’ll approve the join request.” Tinalikuran siya nito at bumalik sa kanilang club room.

“I don’t feel the essence of this club anymore, bakit ko pa nga ba kailangang mag-recruit ng mga bagong members kung pabagsak na rin naman ang club na ’to.” Bumuntong-hininga siya at naglakad papunta sa tracks.

Pinagmasdan niya na lamang ang mga nahuhuling miyembro nitong nag-eensayo, napangiti siya nang makita niya si Leni. She ran as fast as she could, not minding the sweat falling from her forehead.

“I’m sure that for the last time, we’ll gonna get the gold, everyone.” Bulong niya at ngumiting muli.

~Field and Track.