Hatsukoi

Chapter 16:

Kasalukuyang nagliligpit si Leni ng mga ginamit sa mga palaro sa nagdaang hapon, palubog na ang araw at nagsisi-alis na rin ang mga ibang mag-aaral dahil tapos na sila sa kanilang mga gawain. Although she just let what happened earlier slip, she’s still quite a bit bummed, she couldn’t do her duties any faster.

Habang nagliligpit siya ay sandali pang may narinig siyang yapak ng rubber shoes palapit sa kaniya, tumingin sa papalapit. Si Kiko ang taong iyon at nakangiti itong naglalakad palapit sa kaniya, ginantihan niya rin ito sa pamamagitan ng pagngiti pabalik. Nang makalapit na ito sa kaniya ay kaniya rin siyang kinibo.

“What are you doing here?” Leni asked him politely, napaiwas naman ng tingin si Kiko at bahagyang itinuro ang dalawang taong nasa kaniyang likuran mga ilang metro ang layo sa kaniya.

“They told me to come here and talk to you.” Kiko shyly gazed at the three ladies who’s now under what they called kilig or romantic excitement. Napatingin naman si Leni sa tatlong babae at napansin niyang iyon ay sila Grace, Riza, at Nancy. Kaagad ding tumakbo palayo ang tatlo.

“Talaga nga naman.” She whispered to herself, she took a deep breath and faced Kiko.

“Are you upset about earlier?” he asked. Natagalan ng ilang segundo bago makasagot si Leni.

“A little, but... maybe not anymore.” She excused.

“I wouldn’t blame you, that’s what I feel all the time I’m loosing.” Napakamot si Kiko sa kaniyang ulo.

“It’s a good thing na ’di track meet ’yong relays kanina. Kung gano’n lang ’yon, ’di lang ikaw ang mai-stress.” He joked, bahagya namang napatawa ang dalaga dahil do’n.

“Dapat talaga maging seryoso ka na sa preliminaries, by that you could make it to the regionals.” Dito na naging seryoso ang tono ni Kiko, ngumiti na lamang si Leni bilang tugon.

“Alam ko namang nag-eensayo ka nang maigi para magawa ’yon, kaya... good luck on that!” he smiled. Kiko ran after he said those things—smiling like he won on the lottery.

Nagpatuloy na lamang si Leni sa kaniyang ginagawa at nang matapos siya rito ay isininop niya na ang mga gamit sa equipment storage room. Kasalukuyan siyang naglalakad patungo sa kanilang classroom nang may marinig siyang isang grupo ng kababaihang nag-uusap sa hindi kalayuan. Hindi niya kilala ang mga ito.

“Nakakatawa ’yong nangyari sa Leonor ba ’yon? Oo basta ’yon, ’yong kasali sa relays kanina.” Napatigil si Leni sa paglalakad at Napahawak sa kaniyang dibdib, she gripped on to her shirt as she heard the sound of laughter and giggles.

“Like seriously, who the hell even drops the baton? Like... napaka-tuod niya naman! Member naman siguro siya ng track and field club.” Tawa ng isa, kinuyom ni Leni ang kaniyang mga kamay, gigil na gigil dahil sa naririnig.

“Oo nga, baka mas magaling pa ’ko ’don eh, ’di lang ako sumasali sa club nila kasi ’di naman ako pa-famous. Saka mabilis din akong tumakbo, baka mas mabilis pa ’ko sa kan’ya.” Another one made fun of her.

“For real, maybe she joined the club just to get... you what I mean. Pero tignan niyo naman, lulumba-lumba sa relays. Runner ba siya or what?” nagtawanan pa sila.

“Yeah, like... ang lutang! Clumsy!” they laughed again.

“Girl, pero award-winning naman ’yon sa track meet. Sobra ka naman, ang below the belt na ng sinasabi mo. Joke lang, if she’s that good she wouldn’t drop the baton in the first place!” Again, they laughed histerically, Leni just rolled her eyes and excused herself.

Tumakbo siya sa kanilang classroom habang tumutulo na ang luha sa kaniyang mga mata, wala siyang nadatnang tao sa classroom at ang bag niya na lang ang naroroon. She then walked through her seat and she took her blouse and skirt and wore it over her P.E uniform.

She packed her bag to her shoulder and started to walk slowly while still thinking of what she heard from the other room, nakayuko siya. Habang naglalakad siya nang mabagal palabas ng classroom ay sakto namang pagpasok ng isang tao. Dahan-dahan siyang tumingin sa sa taong iyon mula sa pagkakayuko, she then smiled when she knew who it was.

Si Bongbong.

“Tapos ka na sa duties mo?” Leni asked him politely, ngumiti naman ito at tumango.

“I just finished, heading home?” he then asked back. Tango lamang ang iginanti ni Leni, magpapatuloy na sana siya nang marinig niyang tumugon muli si Bongbong.

“Si-siya nga pala, is this yours?” Dahan-dahang inilahad ni Bongbong mula sa kaniyang kamay ang maliit na teddy bear stuffed toy, nang napatingin si Leni rito ay nanlaki ang kaniyang mga mata. She knew that he’s going to give it back.

Kaagad siyang lumapit at kinuha mula sa kamay ni Bongbong ang stuffed toy, their palms met each other. Sa sobrang mangha ni Leni ay hindi niya na alintana iyon, pero si Bongbong... oo.

He blushed and his heart raced as soon as Leni’s hands touched his, nanginginig na siya pero hindi niya iyon ipinahalata. Inilagay niya na lamang ang kaniyang kamay sa kaniyang likuran.

“How... how did you find this?!” namamanghang saad ni Leni. Napakamot na lamang si Bongbong sa kaniyang ulo habang nakakaulayaw siyang ngumiti.

“Nakasilid ’yan sa isang basket na may lamang mga lubid, do’n sa room na pinaglagyan natin ng mga gaming equipment.” Bongbong replied in a shy tone.

“Salamat talaga! Nininerbiyos kasi ako kapag wala ’to! I even messed up a race without this, you know? I don’t really like infront of many people, even so... I still like running.” Leni then pressed the stuffed toy as hard as she could, hindi sa so rang nerbiyos ngunit dahil sa sobrang saya.

“Ang gulo, ano?” tawa niya.

“N-no, it’s not!” kontra naman ni Bongbong. Nasamid siya pagkatapos nito dahil sa sobrang pagkautal.

“You don’t need to be embarrassed.” Leni remembered that he said the same thing earlier, but this time... he’s looking at her in the eye. Leni’s heart is now starting to race as well, soon enough, she could feel her face blushing as Bongbong looks at her.

“I think that you’re just fine the way you are.” Bongbong got the courage to take himself to the talking stage, Leni accepted the fact that she feels this unusual feeling when he’s around.

As soon as Bongbong returned the stuffed toy, they parted ways to get home. Since the intramurals is over, their task group GC isn’t that active anymore, but Bongbong and Leni started their own convo.

Everytime that Leni messeges him, Bongbong was out of pace because of the excitement that he feels, he punches that rope at the end of the light switch in his room, while Leni is squeezing very hard on her teddy bear stuffed toy.

Sa nga lumipas na araw, nagpatuloy ang kanilang pag-uusap sa Messenger ngunit hindi sila gaanong nagtatagpo sa personal, abala ang dalawa sa kanilang mga gawain sa pang-araw-araw nilang buhay ngunit madalas rin rin silang nag-uusap bago sila matulog sa gabi.

Even though Bongbong hates it when anyone close to him reads his novels, he managed to get Ramon to reading his works and he bacame Bongbong’s proofreader—even though he’s a proofreader himself.

Sa mga unang pagkakataon ay nagtatanong pa si Ramon sa biglang pagbabago ni Bongbong sa kaniyang pananaw pero sinasabi lamang ng binata na kailangang malaman din niya ang tingin ng iba sa kaniyang isinusulat.

The best part is... it was all because of Leni that made him more open to life than he already does. It was all because of her and that feeling she’s giving him that he’s been able to write a lot and confidently showing his writings to someone.

Bongbong realized that it’s a complete lie that people can’t influence each other.

~Lost then Found.