Hatsukoi

Chapter 33:

Nang maisip ni Bongbong ang bagay na iyon ay napangiti siya, gusto niyang subukan ang bagay na sinabi ni Ramon at handa na siyang kunin ang kaniyang cellphone. But just in the nick of time, he heard someone knocked on his door and it immediately opened.

Dali-dali niyang binawi ang kaniyang kamay upang huwag nang kunin ang kaniyang telepono, bagkus ay humawak siya sa libro at pakunwaring nagbabasa. Iniluwa ng pintuan si Imelda na ngayon ay seryosong timitingin sa buong kuwarto, nang makita nito si Bongbong na pakunwaring nag-aaral ay napangiti siya.

“You’ll better be studying right now, semestral exams are coming sooner or later. Kapag nakakuha ka ng mababang do’n, ’di ako maga-atubiling tanggalin ka sa dance troupe nila Ramon, pagbabawalan din kitang pumunta sa Adivay Festival at higit sa lahat, kukumpiskahin ko ang cellphone mo.” Nagbanta si Imelda.

“Opo, Inang, naiintindihan ko po.” Pasimpleng ngumiti si Bongbong at nakapakot siya sa kaniyang ulo, Imelda wanted the best college for his son to enter this incoming enrollment. So she pushes Bongbong to the best that he can be.

Hindi pa nasasabi ni Bongbong sa kanila na may pagkakataon siyang makakuha ng scholarship sa Unibersidad ng Santo Tomas sa Maynila bilang valedictorian ng Epiphany Christian Academy, he doesn’t want to pressure himself more by letting his family know.

Nang lumabas si Imelda ng kaniyang kuwarto ay namataan niya namang tumunog ang ringtone ng kaniyang cellphone, kaagad niya iyong isinindi at namataan niya sa kaniyang notification bar na may chat pala si Leni sa kaniya. He immediately clicked his messenger and he went to Leni’s contact.

“Tulog ka ba ba?” tanong ni Leni sa pamamagitan ng mensahe. Dahilan ito upang napangiti si Bongbong, he grabbed his phone and he continued to lock his door so no one can get in.

Kaagad siyang umupo sa kama at nakangiti siyang nagtipa ng kaniyang itutugon sa dalaga, Bongbong was too exited for Leni’s message because he haven’t talked to her in school this past morning and afternoon—again.

“Gising pa ’ko.” Bongbong replied to Leni’s message. When Leni received the chat, she smiled when he read his reply. This made her exited also and she started to type.

“We didn’t get to talk today again.” Leni replied with a sad emoji at the end of her message. Napag-isip-isip niya ang nga nabasa niya sa internet kalaunan, nakahinga siya nang malalim. He refreshed her mind.

“Keep it cool, Leni.” She said to herself and she took a deep breath.

“Pero okay naman na ’kong palagi kitang nakikita sa school.” Nang ma-send ni Bongbong ang kaniyang mnsahe ay umabot nang hanggang sa kaniyang tainga ang kaniyang mga ngiti. Napangiti siya at humiga siya sa kaniyang kama nang nakatirik ang kaniyang mga paa nang dahil sa kilig.

He restraint himself from making a noise because of that excitement he feels, kinuyom niya ang kaniyang mga paa gamit ang kaniyang mga braso at nagdesisyon muli siyang tignan ang kaniyang cellphone.

“Ako rin, masaya ’kong palagi kang nakikita.” Leni replied with hesitation, hindi niya alam kung anong ibig-sabihin ng simabi s kaniya ni Bongbong kaya sinakyan niya na lang.

Sa labis na kilig dahil sa natanggap niyang mensahe, wala sa sariling nag-sit-ups si Bongbong sa kaniyang kama. Dito niya na napagdisiyunang nagtipa habang nagsi-sit-ups.

“I’m going to the library at lunch break tomorrow, wanna come with me?” Pasimpleng yaya ni Bongbong kay Leni, napangiti naman ang dalaga at nag-type na rin siya.

“Sasamahan kita, I wanna talk to you also. Ayo’ko nang dito lang tayo nag-uusap.” Sagot naman ni Leni sa mensahe ng binata, dahil dito’y nanlaki ang mga mata ni Bongbong at umabot hanggang sa kaniyang tainga ang kaniyang ngiti.