Roldan
"Anak ng hayop na yan!
Subukan niya lang magpakita sa akin o sa aking minamahal - na anak, ay titiyakin kong kaluluwa nya mismo ang tatakbo papalayo sa katawan nito." Langitngit kong mga litanya sa harap ng pamamahay ni Hector.
Di ko marurok ang aking galit habang nagbabagang ang aking mga panga na kumakawala ng mga angil.
Madami namang nakiki-usyuso sa paligid, ay wala na akong pakialam. Wala ni isa mang gustong pisikal akong pigilan kagyat ang buo kong katawan ay naghihimutok na sa galit at baka kung sino mang magtangkang humawak ay mapagbalingan ko't mabasagan ko ng bagang.
Kaya mula sa ligtas na antad sa akin ay kanila akong inalo.
Ang mga katiwala namang pinaghabilinan ng bahay ni Hector ay nasa malayo ding distansya mula sa kanilang bakal na tarangkahan at paulit-ulit na sinasabing wala ang kanyang amo at nauwi na sa kanilang probinsiya.
Sa pagkakaalam ko'y umuwi ito na wala sa ulirat at nasa estado ng pagkabigla.
Narinig ko rin sa mga kuro bago pa ito dalhin sa kanilang probisya na tila nahihibang itong nagsisigaw, naghahayag na may pinagmamayrian itong tao; na alam ko naman kung sino - si Keith.
Sa una ay di ako makapaniwala sa aking mga nalaman. Si Nicanor ang nag-abot sa akin ng balita pagkatapos na ako'y lubos na maghilom.
Gusto sana ni Keith na huwag ipaalam sakin ang nangyari ngunit walang katotohanang hindi nabubunyag. Lalo pa't nakawilihan na ng mga mahahaba ang nguso sa aming lugar ang mag-abot ng mga balitang mababa ang lipad at yaong mga balitang pinulot sa kangkungan.
Minsan nang nilahad sakin ni Hector ang kanyang kayamuan sa bata noong pauwi ako ng bahay sa panahong iniiwasan ko ang aking mahal. Iyon ang panahon kung saan pinigilan ko ang aking sarili na magpakalunod sa aking pita na sa kalauna'y tumangay sa akin; ngunit palapit sa aking sinisinta.
Inakala kong dala lang iyon ng alak na tinungga nila ni Hector at mga kabaro nito. Higit pa rito, alam ko kung gaano ito kahayok sa laman, na bumuklat sa napakaraming babaeng bayaran dito sa bayan, maging ang mga dilag na nangailangan ng agarang salapi. Ang kanyang mga binitawang salita noon ay may laman na pala. Ang pitang kanyang naramdaman at nalasap ay bumalot na din sa kanyang diwa na nagpabuhay ng rumaragasang pithaya para sa bata. Maging sa katulad kong bulaklak lamang ng kababaihan ang kinababaliwan at hinahagkan noon ay biglaang napataob at napalitan ng nasa sa katawan ni Keith.
Matapos ang unang tikim ko sa bata ay nag-udyok na iyon ng kayamuan ng aking katawan na pilit ko mang kinimkim ay di ko napigilan.
Namumutawi sa aking pagkatao ang napakalaking kasalanan na aking ginawa sa tagpong ginalaw ko ang bata. Panggagahasa ng menor. Isang pagkakasala na may mabigat na karampatan sa batas.
Dagdagan pa ng realidad na tinuturing kong pamilya ang bata. Na sa mata ng tao ay ako ang kanyang amain, na dapat ay kumalinga sa kanya at gumabay; subalit, ako itong dumagit ng kanyang kamusmusan. Sa puntong malaman ng nakararami ay pwedeng mag-udyok ito ng nakapalaking kasiraang-puri. Kung ako lang naman ang pagbabalingan ng mga tao ay aking tatanggapin ang mga balang ipuputok sa akin, ngunit di ko mapapatawad ang aking sarili kung pati ang bata ay mapagbalingan. Ang mga yapyap ng mga tao kung paano nagawang ipagkaloob at ipagkalulong ng bata ang kanyang katawan sa kanyang amain, may mapagsandalan lamang sapagkat ito'y iniwan ng kanyang inang hanggang ngayon ay wala pa ring batid ang kinaroroonan.
Hayag sa aming lugar ang mariin kong pagsang-ayon na kanlungin sa aking pamamahay ang bata. Kung paano tumaas ang kilay ng nakakarami sa nagawa kong pasya. Kung paano hinahabag ang bata patalikod.
