Roldan
Kasalukuyan kong binabaybay ang daan papunta sa San Lorenzo kung saan kailangan kong ihatid ang mga kalakal mula sa pinagtatrabahuan kong pabrika bilang tagamaneho ng trak panghatid ng mga produkto sa mga kalapit na bayan. Tuwing lunes hanggang biyernes ay nagtatrabaho ako sa pagawaan. Alas 10 ng umaga ang aking pasok at alas sais naman ang aking labas. Paminsanan naman akong tumutulong sa talyer ng kumpare ko tuwing sabado at linggo. Sinusunggaban ko na din ang mga arawang konstruksyon na inaareglo ng aking kaibigan kapag may proyekto itong gagawin. Kahit na dalawa na lang kami ni Keith ay kailangan ko pa ding magsumikap para sa amin. Gusto kong bumuo ng pangarap at punan din ang kanyang pangarap. Natatawa nalang ako kapag naiisip ko ito.
Dalawang linggo na din ang nakalipas nang maihayag namin ang aming damdamin na nagpalaya sa amin. Mali man kung iisipin ngunit wala namang mag-iisip ng ganun kung wala namang makakaalam maliban sa aming dalawa.
Marami pa din ang nagtatanong o di kaya'y nagbubulong-bulungan sa amin, hindi dahil alam nila ang tungkol sa amin ng bata kundi ang tungkol sa pag-alis ng ina ni Keith. Marahil ay may katotohanan ang pinagsasabi nila na umalis ito dahil sa ibang lalaki, at ngayon ay wala na akong pakialam, ngunit minsan ay nagpapanting ang aking tenga kapag may naririnig akong mga haka-haka tungkol sa bata.
Makailang ulit ko na ding ipinagtanggol sa iba ang pananatili ni Keith sa aking puder. Kung tutuusin ay wala namang kinalaman ang bata sa ginawa ni Rosa. Kahit man na di ko ginalaw ang bata ay tatanggapin ko pa rin ito sa aking pamamahay. Di ko matiim na pabayaan lamang ito lalo pa na alam kong wala itong mapupuntahan.
Di rin naman lingid sa bata ang mga pinagsasabi ng iba ngunit ni minsan ay di ko kinakitaan ito ng pagkamuhi o galit kundi mas pinapakitaan pa niya ang mga ito ng kabaitan. Ginagawa niya ang lahat maipakita na di siya nagiging pabigat sa akin- at yun naman talaga ang katotohanan.
Ngunit kahit ano mang ipakita mong kabutihan ay sadyang may mga tao lang talaga na maghahanap sa iyo ng kamalian.
Ako na may edad ay ako pa ang pinapakalma ni Keith kapag halos magpuyos na ako sa galit. Kahit na sa kanyang edad ay tila matanda na itong mag-isip na siya namang aking ikinamamangha.
Kaya sa dalawang linggo ay pawang siya lang ang laman ng aking isipan at hanap ng aking laman. Kahit na araw-araw ko kung hawakan ang bata ay di pa rin humuhupa ang aking hayok sa kanyang katawan.
Napaugong nalang ako at napahawak sa aking pagkalalaki na nag-uumpisa na namang maghumindig sa aking salawal.
Ang imahe nitong hubad sa aking harapan habang ang mga mapupungay nitong mga mata'y puno ng bugho at ang nakaawang nitong labi na humihiling na ilapat sa akin. Ang pagtaas ng balahibo sa balat nito habang hinahagod ng magaspang at malapad kong mga kamay.
Ang muling maramdaman ang init ng loob nito, ang paulit-ulit na punuin ang kailaliman nito na ako lang ang may karapatang umangkin.
Napahinto ako sa gilid ng daan upang ikalma ang aking sarili. Ayaw kong ilabas lang ang aking katas. Ang bahayan lang ni Keith ang ipag-iimbakan ko ng aking salinlahi. Kahit di pa man humuhupa ang aking kalibugan ay ipinagpatuloy ko ang pagbaybay ng daan upang umabot sa tamang oras. Kunsabagay ay iilang oras nalang bago pa matapos ang aking turno sa trabaho.
"Di na ako makapaghintay na makauwi sa aking anak." Saad ko sa aking sarili.
Dahil minadali ko ang aking pagmamaneho ay nakaabot ako sa aking paroroonan ng mas maaga. Ito ang panghuli kong paghatid ng mga kalakal. Pagbalik ko ay kailangan ko lang na itala ang mga naihatid kong mga kalakal at pwede na akong umuwi.
Napatingin naman ako sa paligid at napakaraming tao ang nagpaparoo't parito dahil karamihan ng estudyante at mga manggawa ng iba't ibang establisimyento ay pauwi na.
