AGS 3: The Stag Party (PUBLISHED)

6. Breakdown

I could feel everyone's gloom pagsapit ng umaga. Hindi ko alam kung may mga pasok sila. But it was Saturday, so maybe some of them didn't have a class to attend.

Wala yatang umuwi sa kanila aside kay Calvin. Si Calvin lang ang iba ang suot at halos lahat sila, kung ano ang shirts kahapon, iyon pa rin paggising. Nakaupo si Clark sa sofa, may yakap na throw pillow habang ginagawang unan ni Patrick ang balikat niya. Si Will, nasa sahig naka-Indian sit habang nakalapat ang isang pisngi sa mababang center table, parang bigat na bigat sa ulo. Si Ronie, nasa kitchen na tanaw pa rin naman namin. Naghahanda siya ng breakfast para sa lahat. Si Leo, sabi nila naliligo, pero halos dalawang oras na siya sa bathroom sa second floor, hindi pa rin lumalabas.

Nasa sala ulit kami ng tinutuluyan ni Leo, and it looked like Calvin was the only one who could be in his usual compared kina Ronie. Malamang kasi na sanay si Calvin sa kung ano man ang nangyari last night. He admitted that he knew Elton as one of the handlers ng gambling activities na pinasukan niya. And what Leo did last night was just . . . nothing compared to what happened to Calvin before.

By thinking about what happened between Leo and me as "nothing" for Calvin, ibig sabihin, mas malala pa ang napagdaanan niya kaysa sa amin ni Leo.

But just because he experienced the worst doesn't mean he invalidated our trauma. Nag-warning naman na pala siya bago sila mapunta sa stag party na 'yon. Leo was the one who persisted in taking his money from Elton. Hindi naman daw nila masisi kasi hindi rin naman murang halaga ang eighty thousand. Two weeks na niyang hinihintay ang pera pero wala pa rin siyang natatanggap. And after what happened last night, mas lalong wala na siyang matatanggap pa.

"Dude, safe pa ba tayo?" tanong ni Will na nakatanaw sa labas ng bintana ng sala.

"Hindi naman tayo sinaktan," sagot ni Clark. "Gusto kong sabihin sa erpats ko 'to."

"Hindi tayo puwedeng magsalita," seryosong paliwanag ni Calvin. "May record tayo kina Elton pati kina Jackson. Kapag nagsumbong tayo, ilalaglag din nila tayo. Kung ayaw n'yong makulong nang maaga, tahimik muna tayo, okay?"

"Kailan ka uuwi, Ky?" tanong ni Ronie mula sa kitchen.

"I can't go home right now. Makikita ni Mommy ang bruises ko." Napatingin agad ako sa ilang parte ng hita, tuhod, saka braso ko na kung hindi nangungulay green, nangungulay violet naman gawa ng ilang beses na pagkaladkad at pagtulak sa akin sa table saka sa sahig. Hindi masakit kung hindi gagalawin. Kapag hinahawakan ko kahit marahan, saka kumikirot. Kanina lang kumulay ito, pero kagabi, halos pula lang. Maga pero wala pang pasa.

Leo didn't hurt me like Elton's company did all these bruises, even if he said that he was the only one who could hurt me last night.

But I was thankful that it was only Leo who did . . . that. Hindi ko alam kung gugustuhin ko pa bang mabuhay kung pinilahan ako kagabi.

As we talked about where I should stay in the meantime, napatingin agad kami sa hagdanan nang pababa na si Leo.

"Dude . . ." Clark called, and we all looked at what he was holding. May dala siyang metal baseball bat.

Deretso lang ang tingin ni Leo nang magtuloy-tuloy siya papunta sa pinto ng apartment.

"Leopold!" sigaw ni Ronie, at siya pa ang naunang tumakbo para habulin si Leo na kalalabas lang ng apartment.

"Leo!"

Ang panic na hinahanap ko sa kanila kagabi, ngayon ko lang nakita nang sabay-sabay nilang hinabol si Leo palabas.

"Calm the hell down!" Ronie's shout woke up the fear in me early in the morning, at parang ibinalik lang ng sigaw niya ang lahat ng memories ko kagabi.

Leo was shouting too, itinutulak palayo si Ronie para makalampas siya palabas ng gate.