Make It Possible || Wangee Oneshots ||

24 - Wag mo naman Ako kalimutan.

Reminder: this scenery isn't real and we'll never be, this pov is just in my imagination, all grammar errors are fixed so enjoy.

———

Angee's pov:

Kasalukuyan akong tumatakbo sa loob Ng ospital para hanapin si ward, nabalita ko na naaksidenti sya 1 week after our breakup, Hindi ko ginusto na mag hiwalay kami pero kailangan, kailangan Kasi para sa kaligtasan nya, para narin Naman Yun sakanya, pero matigas talaga Ang Ulo nya, napakatigas, bakit Naman Kasi sya nagpakalasing, mahal na mahal ko sya kaya hindi ko lubos na maiisip na naaksidenti sya, Hindi ko talaga matatanggap Kong mapano man sya o mawala saakin, okay lang Kong malayo sya sa'kin pero mawala?, Hindi ko Yun matatanggap o makakaya.

"M-miss, s-saan Po ba Ang room ni, Ward Reinalyn?" Nahihingal Kong tanong sa nurse sa counter.

"Room 301 Po" sagot nya.

Tumango ako at Dali Dali akong tumakbo sa elevator, pag bukas nun ay pinuntahan ko na Ang room nya, binuksan ko Ang pintu at umiyak na ako ng tuloyan Nung Makita ko syang nakahiga sa Isang ospital bed.

Dahan dahan ko syang nilapitan at umupo narin ako sa isang chair Dito sa room nya, nakaupo ako sa tabi nya habang umiiyak, Ang tunog Ng mga Mechanic's na naka attach sakanyaay Yun lang Ang maririnig ko at yung iyak ko.

Hindi ko gusto Makita sya Ng ganito, bakit Naman Kasi ganito Ang nangyari.

Ang Ulo nya ay nakabalot ng Hindi ko alam Kong ano, my Tubo sa bibig nya para suportahan Sya sa pag hinga, my MGA maliit na Tubo Rin na naka attach sa katawan nya, Hindi ko kaya.

Yumoko ako at umiyak nalang, Yun lang Kasi Ang magagawa ko, ano pa ba Ang magagawa ko?, nangyari na Ang Hindi ko gustong mangyari sakanya.

Na bangga sya sa Isang sasakyan habang nag mamaniho, lasing din sya nun kaya 'yun, nabangga sya, Dali Dali Naman Ako kinontak sa ospital at saibihin na my nangyari sakanya.

Narinig ko Ang pintu na bumukas at napatingin ako sa pintuan, Nakita ko nalang Ang MGA magulang nya at pamilya, tumayo ako at nag Mano sakanila, pinuntahan nila Ang anak nila at umiyak na Ang mama nya.

Hindi ko Rin mapigilang maiyak, niyakap ako Ng kapatid nya na si, christian, sinuklian ko Rin ito.

Sana gagaling na sya para bumalik na kami sa dati, at para narin bawiin ko Sakanya Ang sinabi ko na Ang naidulot ko lang ay sakit sakanya, Wala na akong pake Kong my mangyari man sakin Basta okay lang sya at bumalik lang kami sa dati.

—

"Doc okay lang ba sya?" Tanong ko pag labas ng doctor.

Ngayong araw ay Gumising na sya sa walong buwan naming kakahintay para sakanya, at sa wakas ay idinilat na nya Ang MGA mata nya.

"Okay lang Ang kalagayan nya, Ms. Gengante, you may see her, but she needs to undergo therapy, let's go inside" sagot ni doc at tumango ako at pumasok narin sa loob.

Ang unang Nakita ko sa loob ay sya, nakaupo sya habang nakatulala, pinigilan ko Naman Ang mga luhang gustong lumabas sa mga mata ko.

"Miss, Reinalyn?" Pag pukaw Ng atensyon ni doc sakanya.

Dahan dahan nyang inangat Ang Ulo nya para tignan kami, dun na ako naiiyak Nung parang Hindi nya ako kilala at tinitigan lang kami ni doc, pumapatuloy na Ang pag bagsak Ng luha ko at humihikbi pa.

"W-ward" nauutal kong Sabi sa pangalan nya.

Tinignan lang nya ako at dahan dahan akong lumapit sakanya, hinawakan ko Ang kamay nya at Nakita ko Naman na Ang pagka disgust sa Mukha nya, bigla akong nasaktan.

"I-im sorry, but you are?" Tanong nya at parang gumuho na Ang buong Mundo ko.

Hindi nya ako kilala?, Bakit?, My nagawa ba ako na parusahan ako ng panginuun Ng ganito, kahit ako lang Ang mawala Basta Hindi lang nya ako kalimutan.

"Oh.... I'm sorry, Miss, Gegante, but yes, there is a possibility that, Miss, Reinalyn might have an amnesia" Sabi ni doc sakin pero Hindi ko sya pinansin, umiyak lang ako habang tinitigan sya.

Ang Mukha nya ay nalilito at Hindi nya talaga ako tinignan na kilala nya ako, sobrang sakit, parang sinaksak Ang puso ko Ng milyong milyong kotsilyo, at piniga ito na halos Hindi na ako makahinga dahil sa pag iyak ko.

"W-ward, wag mo Naman Ako kalimutan, *hick* , please lang Naman oh, please remember me, *sniff*" Sabi ko sa harapan nya.

"I'm really sorry miss but I just.... don't know you" guilty nyang sagot saakin.

Ang sakit, sobra.

"Sige, Hindi mo'ko kilala o naaalala man, pero alam mo na mahal na mahal kita...... Isipin mo Yan palagi"

Kunot nuo nya akong tinignan, confused, puzzled and curiosity is all written all over her face.

Yumoko ako at Wala sa isip na hinalikan ko Ang nuo nya, mamimiss ko sya, Hindi ko Naman kailangan mag mamakaawa sakanya na iremember nya ako, Wala Namang magbabago, Basta alam nya na mahal na mahal ko sya Ng sobra.

Narinig ko Ang pintuan na bumukas at Ang iyak Ng Isang babae, tinalikoran ko sya at nag lakad na ako patungo sa pintu, Hindi ko talaga kaya tignan sya Ng ganito, nasanay na ako na makita syang palagi Masaya at ngumingiti, at mas Lalo pa akong sinampal Ng reyalida na Hindi nya ako kilala.

"Ma, s-sino Yung babae?, Bat nya ako hinalikan sa nuo, sino ba sya?" Narinig Kong tanong nya sa umiiyak nyang Ina.

Tuloyan na akong lumabas sa kwarto at dumaretso na sa hagdan, umiiyak ako habang naglakad, hindi ko na kinaya at umupo nalang sa hagdan habang umiiyak.

"Wag mo naman Ako kalimutan, please lang Naman mahal"

-------
Written: 6/22/22.

Sorry if its bad, mag ready kana Kasi iba talaga Ang chapter sa baba na sasalubong sa'yo, 😏