The coach

Κεφάλαιο 16ο

Maria's pov:

03:30

Αν είναι δυνατόν! Πολύ νωρίς είναι... Πονάει η κοιλιά μου. Λες να μου έρθει τίποτα;; Αχ όχι δε θέλω. Αλλά εδώ που τα λέμε απολύτως φυσιολογικό θα είναι μετά από τόσα που πέρασα.
Ανασηκώθηκα και καθόμουν στο κρεβάτι, έτσι ώστε η πλάτη μου να ακουμπάει στο πίσω μέρος του. Ο Τάσος άλλαξε μεριά. Ελπίζω να μην τον ξύπνησα. Με το χέρι του έπιασε την κοιλιά μου. Σίγουρα τον ξύπνησα.

Τ: Αγάπη μου τι έπαθες;;
Μ: Σε ξύπνησα;;; Χίλια συγγνώμη!!
Τ: Δε με ξύπνησες. Δε με έπαιρνε ύπνος.. Πες μου τώρα τι έγινε.
Μ: Πονάει η κοιλιά μου, αλλά θέλω να φάω κιόλας. Δεν ξέρω..
Τ: Τι θέλεις να φας;;
Μ: Μμμ... Πώς να το περιγράψω..
Ο Τάσος σηκώθηκε απότομα και καθόταν στην ίδια στάση που καθόμουν κι γω. Είχε ένα συναίσθημα φόβου και ενθουσιασμού.
Τ: Αγάπη μου...
Με έπιασε από το πρόσωπο.
Τ: Μήπως...-
Μ: Τελείωνε...
Τ: Μα, τι άλλο μπορεί να έιναι στις 03:30 το βράδυ;;
Μ: Ρε Τάσο δεν κάναμε σχεδόν τίποτα. Με δουλεύεις;;
Τ: Πώς δεν κάναμε;;
Μ: 2-3 φορές...
Τ: Μαρία.. Είμαστε μικροί, αυτά γίνονται σε χρόνο 0.. Και το ξέρεις καλύτερα από εμένα.
Μ: Ναι είμαστε μικροί, αλλά δε γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη..
Τ: Ξαναλέω... είμαστε μικροί. Το πρωί θα πας να κάνεις τεστ!
Μ: Θα κάνω, για να δω τι θα καταλάβεις!!
Τ: Πονάς ακόμα;;
Μ: Ε όχι τόσο...
Τ: Έλα εδώ..

Άνοιξε τα χέρια του και με έβαλε στην αγκαλιά του.
Τ: Έλα ηρέμησε τώρα.. Ας κοιμηθούμε!
Μ: Βολεύεσαι έτσι;;
Τ: Μια χαρά βολεύομαι.. Κοιμήσου...
Έκλεισα τα μάτια μου και κοιμήθηκα...

Time skip

9:00

Κι όμως μπορεί άλλες φορές να σηκώνεται νωρίτερα από εμένα σήμερα όμως έγινε το αντίθετο. Ξύπνησα, αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ, επειδή ήμασταν αγκαλιά. Τι στο καλό;; Όλο το βράδυ έτσι ήμασταν;; Καθόλου δεν ξεκολλήσαμε;; Αχχ Τάσο!!
Πρέπει να πάω στο σπίτι των αδερφών μου... Θέλω να μιλήσω με τον εαυτό μου.. Τι θα κάνω;; Ξαφνικά ο Τάσος διέκοψε τις σκέψεις μου..
Τ: Καλημέρα αγάπη μου!!
Μ: Καλημέρα Τασούλη μου!!
Μου έδωσε ένα φιλί... Πολύ βαθύ...
Τ: Να σηκωθούμε σιγά-σιγά;;
Μ: Ναι...
Αφού σηκωθήκαμε και ντυθήκαμε φάγαμε το πρωινό μας και έπειτα θα πήγαινα στο φαρμακείο..
Τ: Για πού ετοιμάστηκες εσύ;;
Μ: Για το σπίτι των αδερφών μου. Πρέπει να τους μιλήσω.
Τ: Μην τους πρήξεις γι' αυτό το θέμα...
Μ: Όχι δε θα μιλήσουμε γι' αυτά. Καλοκαίρι ήρθε, δηλαδη μεταγραφική περίοδος.
Τ: Α ναι! Καλές συζητήσεις...
Μ: Ευχαριστούμε γεια σου αγάπη μου...
Τ: Γειαα!Έκλεισα την πόρτα δυνατά και άρχισαν να με πιάνουν τα κλάματα. Κατέβηκα στο αμάξι, έβαλα τη ζώνη και κατευθυνόμουν προς το φαρμακείο που έιναι σκετικά κοντά στο σπίτι των αδερφών μου, για να πάρω κανένα παυσίπονο, επειδή δεν ήμουν και πολύ καλά. Θυμήθηκα όσα έγιναν χθες, όσα έγιναν αυτόν τον καιρό. Όμως ποιος φταίει πραγματικά για την κατάσταση αυτή;; Ο Στίβεν;; Που επιτέθηκε πρώτα σε εμένα που ήμασταν ζευγάρι και παραλίγο να με σκοτώσει;; Η Πολυξένη και ο Αχιλλέας που δεν θα αναλάβουν υην υπόθεση;; Ο Τάσος που τους πιέζει;; Τα αδέρφια μου που και αυτοί τους πιέζουν;; Ο Βαγγέλης που νομίζει ότι η Πολυξένη είναι δική του;; Ή μήπως... κόμπιασα...
Ή μήπως εγώ;; Όταν η Πολυξένη μού έλεγε να μην εμπιστευτώ τον Στίβεν. Όταν δεν έδινα σημασία στην επιθετικότητά του. Όταν δεν άκουγα τον Πέτρο. Όταν δεν απέτρεψα τον αδερφό μου να μιλήσει τόσο άσχημα στον Αχιλλέα και να του επιτεθεί. Όταν επέμεινα στο να πάρουν την υπόθεση. Όταν δεν καταλάβαινα ότι δεν τη βοηθούσα στα προσωπικά της.. Εγώ φταίω για όλα;; Εγώ φτάιω για όλα!! Πρέπει να βάλω τέλος σ' αυτό το παραμύθι. Πρέπει να αφήσω τους ανθρώπους που είναι γύρω μου να ζήσουν μία ήρεμη και ευχάριστη ζωή. Εγώ είμαι το εμπόδιο και κανένας άλλος. Θα κάνω αυτό που έπρεπε να κάνω εδώ και καιρό..