Taehyung သူ့ကိုမျက်မှောင်ကြုတ်ကြည့်နေဆဲ ဖြစ်ကာ jungkook သည်လည်း နေရာမှ တုပ်တုပ်မှမလှုပ် သူ့ကိုပြန်စိုက်ကြည့်နေသည်။ နှစ်ယောက်ကြားထဲက တင်းအားက ကတ်ကြေးနဲ့ ဖြတ်လို့တောင် ရနိုင်လေ၏။
"အသက်ပြည့်ပြီးသား လူကြီးတစ်ယောက်ကို စိုးရိမ်နေတာထက် မင်းကိုယ်မင်းပဲ စိုးရိမ်သင့်တာ"
"ဒါပြီးရင် ဘာဆက်ဖြစ်မလဲဆိုတာ သိသာနေတာပဲလေ"
ဆိုတော့ မင်ဂျွန်းကို အိပ်ရာဖော်ထင်တယ်ပေါ့..။ လူတွေဘယ်လိုထင်မြင်မလဲ အရေးမစိုက်သလို လူတွေရဲ့ထင်မြင်ချက်ကလည်း ကျနော့်အတွက်အရေးပါမနေဘူး။
"မင်းသဘောလေ ဆက်ပဲထိုင်ထိုင် သွားသွား မသွားသွား"
သူတို့စကားဝိုင်းနားကို မင်ဂျွန်းရောက်လာပြီး Taehyung အနားတိုးကပ်ကာ
"Taehyung... ပြီးရင်အခန်းထဲမှာ တွေ့မယ်နော်.."
မင်ဂျွန်းက ဒီအခြေအနေကို ပိုမိုရှုပ်ရှက်ခက်စေလိုက်ပြီး ကျနော့်ကို ကောင်ဆိုးလေးနဲ့ ထားပစ်ခဲ့တော့သည်။
Taehyung အတောင့်လိုက်ကြီး မတ်တပ်ရပ်လျက် ကျန်နေခဲ့တော့၏။
'ကင်မ်မင်ဂျွန်း.... မင်းငါ့အပေါ်မကျေနပ်တာများ ရှိလို့လား..'
Taehyung နေရခက်သွားပေမယ့် အေးအေးဆေးဆေး ဟန်မပျက်စေပဲ။
"ကြားတဲ့အတိုင်းပဲ သွားတော့မယ်"
Taehyung ထွက်သွားတဲ့နောက်ကို Jungkook ခြေလှမ်းကြဲကြီးများဖြင့် လိုက်ချသွားပြီး လက်ကိုဆွဲဆောင့်လိုက်ကာ သူ့ဘက်ကို ဆွဲလှည့်ရမ်းလိုက်၏။
"Hyung အိမ်ကိုပြန်ကို ပြန်ရမယ်"
"မင်းကဘာမို့လို့လဲ"
"ကျနော့် အထက်လူကြီးကို ကျနော်စောင့်ရှောက်တာ"
Taehyung အံ့ဩလွန်းလို့ ဘာမှမပြောနိုင်တော့။ ကျန်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆံပင်ကိုသပ်တင်လိုက်ပြီး လက်ကိုပြန်ဆွဲဆောင့်ယူသည်။
Jungkook လက်ကိုလွှတ်မပေး တင်းနေအောင် ပြန်ဆွဲထားတော့ Taehyung ကိုယ်က ယိုင်ထိုးသွား၏။
"Jeon Jungkook လက်ကိုလွှတ်စမ်း"
ရပ်ကြည့်နေတဲ့ Chul မနေသာတော့ ကြားကနေ ဝင်ပြောတော့သည်။
