Be Happy || n.h.

Rozdział 16

-Chciałbym cię zabrać gdzieś  na weekend. - Usłyszałam po drugiej stronie.

-A gdzie?

-Nie ważne. Mała wycieczka.

-Musiałabym...

-Emma się zgodziła. Masz wolne w ten weekend.

- Ale jak...?

-Mam się swoje sposoby. - Jestem pewna, ze teraz się uśmiechnął.

-Nie wiem Niall, nie wiem. Jaką mam pewność, że mnie nie wyjdziesz do lasu?

-Jakbym cię  chciał wywieźć do lasu, to mógłbym to zrobić choćby teraz, a my jedziemy troszkę dalej.

-Troszkę dalej, to znaczy?

-Jesteś zbyt ciekawa.

-Po prostu chcę mieć pewność...

-Ze mną ci się nic nie stanie.

-Nie miałam tego na myśli - Broniłam się.

-I tak wiem, ze właśnie to.

-Ciekawe skąd?! - Mentalnie uderzyłam się w głowę.

-Właśnie stąd. - Usłyszałam jego charakterystyczny śmiech.

-Oj no dobra już .  - Sama się zaczęłam śmiać.

-Będę jutro po ciebie o czwartej.

-Okay.

-Słodkich snów.

-Dobranoc.

...

"Bądź szczęśliwa"

"Nie możesz się bać..."

"Zaufaj mu"

"Pierwszym krokiem do przerwania nitki  która się ciągnie za nami od bardzo dawna i nie chce się urwać jest powiedzenie komuś o swojej przeszłości"

"Twoje szczęście jest bliżej niż myślisz"

"Zrobiłaś dzisiaj pierwszy, duży krok"

"Przestań żyć tym co było kiedyś, a zacznij tym co jest teraz"

"Jeżeli jest osoba, której ufasz; powiedz jej"

"Nie pozwolę ci zniszczyć sobie życia, tak jak zrobiłem to ja"

"Powinnaś się otworzyć na innych. Jesteś zbyt zamknięta w sobie"

"Kocham cię. Dlatego nie mogę pozwolić, abyś była nieszczęśliwa"

"To co było kiedyś już nie wróci"

"On zasługuje na ciebie dużo bardziej niż ja"

"Jesteś silna"

"Gdybyś tylko wiedziała.."

"Miłość, to nie jest nic strasznego"

"Zawsze będę przy tobie. Nadszedł już czas, aby w twoim sercu zamiast mnie, swoje miejsce znalazł Niall"

"Nigdy o tobie nie zapomnę. Tam gdzie będziesz ty, będę ja. "

"Bądź szczęśliwa aniele"

Obudziłam się zalana potem. Miałam wrażenie, że Arthur jest obok mnie. Tu w mojej sypialni. Leży obok mnie i mówi mi to wszystko, podczas gdy ja śpię. Niestety, rzeczywistość jest całkiem inna. Zaczęłam się zastanawiać, czy to jest normalne. Co raz bardzie utwierdzałam się w przekonaniu, że nie.